Strijd om de Donbas

Nadat het leger van de Oekraïense Volksrepubliek uit Kharkiv en Kiev was verdreven en de Oekraïense Socialistische Sovjetrepubliek was opgericht, viel het Rode Leger in maart 1919 het centrale deel van Donbas aan, dat in november 1918 door het keizerlijke Duitse leger was verlaten en vervolgens bezet door het Witte Vrijwilligersleger.Het doel was om strategisch gelegen en economisch belangrijke gebieden te beheersen, wat een verdere opmars naar de Krim, de Zee van Azov en de Zwarte Zee mogelijk zou maken.Na zware gevechten, uitgevochten met wisselend geluk, nam het de belangrijkste centra in dit gebied (Yuzivka, Luhansk, Debaltseve, Mariupol) over tot eind maart, toen het ze verloor aan de blanken onder leiding van Vladimir May-Mayevsky.Op 20 april strekte het front zich uit langs de Dmitrovsk-Horlivka-lijn, en de blanken hadden eigenlijk een open weg naar Kharkiv, de hoofdstad van de Oekraïense SSR.Tot 4 mei werden hun aanvallen verzet door Loehansk.Verdere successen van de strijdkrachten van Zuid-Rusland in mei 1919 werden bevorderd door het conflict van de Roden met de anarchisten van Nestor Makhno (die in maart nog steeds hun bondgenoten waren) en de opstand van de bolsjewistische bondgenoot, Otaman Nykyfor Hryhoriv.De slag om Donbas eindigde begin juni 1919 met een volledige overwinning voor de blanken, die hun offensief voortzetten richting Kharkiv, Katerynoslav en vervolgens de Krim, Mykolaiv en Odessa.