Na de veldslagen bij Monterrey en Buena Vista werd een groot deel van Zachary Taylor's bezettingsleger overgedragen aan het bevel van generaal-majoor Winfield Scott ter ondersteuning van de komende campagne. Polk had besloten dat de manier om een einde te maken aan de oorlog was door het Mexicaanse binnenland vanaf de kust binnen te vallen. De Mexicaanse militaire inlichtingendienst was op voorhand op de hoogte van de plannen van de VS om Veracruz aan te vallen, maar door de onrust binnen de regering waren ze niet bij machte cruciale versterkingen te sturen voordat de Amerikaanse aanval begon. Op 9 maart 1847 voerde Scott de eerste grote amfibische landing in de Amerikaanse geschiedenis uit ter voorbereiding op een belegering. Een groep van 12.000 vrijwillige en reguliere soldaten heeft met succes voorraden, wapens en paarden gelost nabij de ommuurde stad met behulp van speciaal ontworpen landingsvaartuigen. Inbegrepen in de binnenvallende strijdmacht waren verschillende toekomstige generaals: Robert E. Lee , George Meade, Ulysses S. Grant, James Longstreet en Thomas "Stonewall" Jackson.
Veracruz werd verdedigd door de Mexicaanse generaal Juan Morales met 3.400 man. Mortieren en scheepskanonnen onder Commodore Matthew C. Perry werden gebruikt om de stadsmuren te verkleinen en verdedigers lastig te vallen. Het bombardement op 24 maart 1847 opende in de muren van Veracruz een gat van negen meter. De verdedigers in de stad antwoordden met hun eigen artillerie, maar het langdurige spervuur brak de wil van de Mexicanen, die tegenover een numeriek superieure kracht stonden, en zij gaven de stad na twaalf dagen belegering over. Amerikaanse troepen leden 80 slachtoffers, terwijl bij de Mexicanen ongeveer 180 doden en gewonden vielen, waarbij honderden burgers omkwamen. Tijdens het beleg werden de Amerikaanse soldaten het slachtoffer van gele koorts.