Slag bij Dunbar

Edward I en het Engelse leger bleven een maand in Berwick om toezicht te houden op de versterking van de verdediging.Op 5 april ontving Edward I een bericht van de Schotse koning waarin hij afstand deed van zijn eerbetoon aan Edward I. Het volgende doel was het kasteel van Patrick, graaf van March in Dunbar, een paar mijl langs de kust van Berwick, dat bezet was door de Schotten.Edward I stuurde een van zijn belangrijkste luitenants, John de Warenne, 6e graaf van Surrey, John Balliol's eigen schoonvader, noordwaarts met een sterke troepenmacht van ridders om het bolwerk te belegeren.De verdedigers van Dunbar stuurden berichten naar John, die het grootste deel van het Schotse leger bij Haddington inhaalde, met het verzoek om dringende hulp.Als reactie hierop rukte het Schotse leger op om Dunbar Castle te redden.John vergezelde het leger niet.De twee strijdkrachten kwamen op 27 april in het zicht van elkaar.De Schotten namen een sterke positie in op wat hoger gelegen grond in het westen.Om hen te ontmoeten, moest de cavalerie van Surrey een geul oversteken dat werd doorsneden door de Spott Burn.Terwijl ze dat deden, vielen hun gelederen uiteen, en de Schotten, misleid door te denken dat de Engelsen het veld verlieten, verlieten hun positie in een wanordelijke aanval bergafwaarts, maar ontdekten dat Surrey's troepen zich hadden hervormd op Spottsmuir en in perfecte staat oprukten.De Engelsen brachten de ongeorganiseerde Schotten in één aanval op de vlucht.De actie was kort en waarschijnlijk niet erg bloederig.De slag om Dunbar maakte in feite een einde aan de oorlog van 1296 met een Engelse overwinning.John Balliol gaf zich over en onderwierp zich aan een langdurige vernedering.Op 2 juli bekende hij in Kincardine Castle zijn rebellie en bad hij om vergeving.Vijf dagen later liet hij op de kirkyard van Stracathro het verdrag met de Fransen varen.