Pogingen tot vrede

Tsaar Nicolaas was van mening dat Oostenrijk, vanwege Russische hulp bij het onderdrukken van de Hongaarse revolutie van 1848, zijn kant zou kiezen of op zijn minst neutraal zou blijven.Oostenrijk voelde zich echter bedreigd door de Russische troepen op de Balkan.Op 27 februari 1854 eisten het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk de terugtrekking van de Russische troepen uit de vorstendommen.Oostenrijk steunde hen en weigerde, zonder Rusland de oorlog te verklaren, zijn neutraliteit te garanderen.Rusland trok al snel zijn troepen terug uit de Donauvorstendommen, die vervolgens voor de duur van de oorlog door Oostenrijk werden bezet.Dat verwijderde de oorspronkelijke gronden voor oorlog, maar de Britten en de Fransen gingen door met vijandelijkheden.Vastbesloten om de oosterse kwestie aan te pakken door een einde te maken aan de Russische dreiging voor de Ottomanen, stelden de geallieerden in augustus 1854 de "vier punten" voor om het conflict te beëindigen, naast de Russische terugtrekking:Rusland zou zijn protectoraat over de Donauvorstendommen opgeven.De Donau zou worden opengesteld voor buitenlandse handel.De Straits-conventie van 1841, die alleen Ottomaanse en Russische oorlogsschepen in de Zwarte Zee toestond, moest worden herzien.Rusland zou afstand doen van elke claim die het het recht zou verlenen om zich namens orthodoxe christenen in Ottomaanse aangelegenheden te mengen.Die punten, met name het derde, zouden door middel van onderhandelingen moeten worden verduidelijkt, wat Rusland weigerde.De geallieerden, waaronder Oostenrijk, kwamen daarom overeen dat Groot-Brittannië en Frankrijk verdere militaire actie moesten ondernemen om verdere Russische agressie tegen de Ottomanen te voorkomen.Groot-Brittannië en Frankrijk waren het eens over de invasie van het Krim-schiereiland als eerste stap.