Karolingische Rijk

Pepijn de Korte, ook wel de Jongere genoemd, was koning van de Franken van 751 tot aan zijn dood in 768. Hij was de eerste Karolingiër die koning werd.Pepijns vader Karel Martel stierf in 741. Hij verdeelde de heerschappij van het Frankische koninkrijk tussen Pepijn en zijn oudere broer Carloman, zijn overlevende zonen bij zijn eerste vrouw: Carloman werd burgemeester van het Paleis van Austrasië, Pepijn werd burgemeester van het Paleis van Neustrië .Omdat Pepijn controle had over de magnaten en feitelijk de macht van een koning had, stelde hij nu een suggestieve vraag aan paus Zacharias:Met betrekking tot de koningen van de Franken die niet langer de koninklijke macht bezitten: is deze stand van zaken juist?Onder druk van de Longobarden verwelkomde paus Zacharias deze stap van de Franken om een ​​ondraaglijke toestand te beëindigen en de constitutionele basis te leggen voor de uitoefening van de koninklijke macht.De paus antwoordde dat een dergelijke stand van zaken niet juist is.Onder deze omstandigheden zou degene die daadwerkelijke macht uitoefent Koning moeten worden genoemd.Na deze beslissing werd Childeric III afgezet en opgesloten in een klooster.Hij was de laatste van de Merovingers.Pepijn werd vervolgens door een vergadering van Frankische edelen tot koning van de Franken gekozen, met een groot deel van zijn leger ter beschikking.

Het beleg van Narbonne vond plaats tussen 752 en 759 onder leiding van Pepijn de Korte tegen het Umayyad- bolwerk dat werd verdedigd door een Andalusisch garnizoen en zijn gotische en Gallo-Romeinse inwoners.Het beleg bleef een belangrijk slagveld in de context van de Karolingische expeditie naar het zuiden naar de Provence en Septimania vanaf 752. De regio was tot dan toe in handen van Andalusische militaire commandanten en de plaatselijke adel van gotische en gallo-romeinse afkomst, had verschillende militaire en politieke regelingen getroffen om zich tegen de zich uitbreidende Frankische overheersing te verzetten.De Umayyad-heerschappij stortte in 750 in elkaar en de Umayyad-gebieden in Europa werden autonoom geregeerd door Yusuf ibn 'Abd al-Rahman al-Fihri en zijn aanhangers.

Het bewind van Karel de Grote begon in 768, na de dood van Pepijn.Hij nam vervolgens de controle over het koninkrijk over na de dood van zijn broer Carloman, toen de twee broers mede het koninkrijk van hun vader erfden.

De Saksische oorlogen waren de campagnes en opstanden van de drieëndertig jaar vanaf 772, toen Karel de Grote voor het eerst Saksen binnenkwam met de bedoeling om te veroveren, tot 804, toen de laatste opstand van stamleden werd verslagen.In totaal werden er 18 campagnes uitgevochten, voornamelijk in wat nu Noord-Duitsland is.Ze resulteerden in de opname van Saksen in het Frankische rijk en hun gedwongen bekering van het Germaanse heidendom naar het christendom . De Saksen waren verdeeld in vier subgroepen in vier regio's.Het dichtst bij het oude Frankische koninkrijk Austrasië lag Westfalen, en het verst lag Oostfalen.Tussen de twee koninkrijken lag dat van Engria (of Engern), en ten noorden van de drie, aan de voet van het schiereiland Jutland, lag Nordalbingia.Ondanks herhaalde tegenslagen verzetten de Saksen zich standvastig en keerden terug om de domeinen van Karel de Grote te plunderen zodra hij zijn aandacht ergens anders op richtte.Hun belangrijkste leider, Widukind, was een veerkrachtige en vindingrijke tegenstander, maar werd uiteindelijk verslagen en gedoopt (in 785).Middeleeuwse bronnen beschrijven hoe een Irminsul, een heilig, pilaarachtig object waarvan wordt gezegd dat het een belangrijke rol speelt in het Germaanse heidendom van de Saksen, door Karel de Grote werd vernietigd tijdens de Saksische oorlogen.

Bij zijn opvolging in 772 eiste paus Adrianus I de terugkeer van bepaalde steden in het voormalige exarchaat Ravenna in overeenstemming met een belofte bij de opvolging van Desiderius.In plaats daarvan nam Desiderius bepaalde pauselijke steden over en viel Pentapolis binnen, op weg naar Rome.Adriaan stuurde in de herfst ambassadeurs naar Karel de Grote met het verzoek het beleid van zijn vader Pepijn af te dwingen.Desiderius stuurde zijn eigen ambassadeurs om de beschuldigingen van de paus te ontkennen.De ambassadeurs ontmoetten elkaar in Thionville en Karel de Grote steunde de kant van de paus.Karel de Grote eiste wat de paus had gevraagd, maar Desiderius zwoer dat hij nooit zou gehoorzamen.Karel de Grote en zijn oom Bernard staken in 773 de Alpen over en joegen de Longobarden terug naar Pavia, dat ze vervolgens belegerden.Karel de Grote verliet tijdelijk het beleg om af te rekenen met Adelchis, de zoon van Desiderius, die een leger aan het vormen was bij Verona.De jonge prins werd naar de Adriatische kust gejaagd en vluchtte naar Constantinopel om de hulp in te roepen van Constantijn V, die oorlog voerde met Bulgarije .Het beleg duurde tot het voorjaar van 774, toen Karel de Grote de paus in Rome bezocht.De paus verleende hem de titel patriciër.Daarna keerde hij terug naar Pavia, waar de Longobarden op het punt stonden zich over te geven.In ruil voor hun leven gaven de Longobarden zich over en openden de poorten in de vroege zomer.Desiderius werd naar de abdij van Corbie gestuurd en zijn zoon Adelchis stierf als patriciër in Constantinopel.Karel de Grote was toen meester vanItalië als koning van de Longobarden.In 776 kwamen de hertogen Hrodgaud van Friuli en Hildeprand van Spoleto in opstand.Karel de Grote haastte zich terug uit Saksen en versloeg de hertog van Friuli in de strijd;de hertog werd gedood.De hertog van Spoleto tekende een verdrag.Noord-Italië was nu trouw van hem.

Volgens de moslimhistoricus Ibn al-Athir had de Rijksdag van Paderborn de vertegenwoordigers van de moslimheersers van Zaragoza, Girona, Barcelona en Huesca ontvangen.Hun meesters waren op het Iberisch schiereiland in het nauw gedreven door Abd ar-Rahman I, de Umayyad -emir van Cordova.Deze "Saraceense" (Moorse en Muwallad) heersers brachten hun eerbetoon aan de koning van de Franken in ruil voor militaire steun.Toen hij een kans zag om het christendom en zijn eigen macht uit te breiden, en in de overtuiging dat de Saksen een volledig veroverde natie waren, stemde Karel de Grote ermee in naarSpanje te gaan.In 778 leidde Karel de Grote het leger van Neustrië door de westelijke Pyreneeën, terwijl de Austrasiërs, Lombarden en Bourgondiërs de oostelijke Pyreneeën overstaken.De legers ontmoetten elkaar in Zaragoza en Karel de Grote ontving het eerbetoon van de moslimheersers, maar de stad viel niet voor hem.Karel de Grote stond voor de zwaarste strijd uit zijn carrière.De moslims dwongen hem zich terug te trekken, dus besloot hij naar huis te gaan, omdat hij de Basken niet kon vertrouwen, die hij had onderworpen door Pamplona te veroveren.Hij draaide zich om om Iberia te verlaten, maar toen zijn leger terugkwam via de Pas van Roncesvalles, vond een van de beroemdste gebeurtenissen uit zijn regering plaats: de Basken vielen zijn achterhoede en bagagetrein aan en vernietigden deze.Hoewel de Slag om de Roncevaux-pas niet zozeer een veldslag als wel een schermutseling was, vielen veel beroemde doden, waaronder Roland.

De Slag bij Süntel was een landstrijd die plaatsvond tussen Saksische rebellen onder leiding van Widukind en een detachement Frankische troepen onder leiding van gezanten van Karel de Grote genaamd Adalgis, Geilo en Worad bij Süntel in 782 tijdens de Saksische oorlogen.Het resultaat was een overwinning voor de Saksen, resulterend in de dood van Adalgis, Geilo, vier graven en 20 andere edelen.Kort na het verlies liet Karel de Grote op één dag 4.500 rebellen onthoofden, in een gebeurtenis die ook wel bekend staat als het Verden-bloedbad.

De Karolingische Renaissance was de eerste van drie middeleeuwse renaissances, een periode van culturele activiteit in het Karolingische rijk.Het vond plaats van het einde van de 8e eeuw tot de 9e eeuw, geïnspireerd door het christelijke Romeinse rijk van de vierde eeuw.Gedurende deze periode was er een toename van literatuur, schrijven, kunst, architectuur, jurisprudentie, liturgische hervormingen en schriftstudies.De Karolingische Renaissance vond vooral plaats tijdens het bewind van de Karolingische heersers Karel de Grote en Lodewijk de Vrome.Het werd ondersteund door de geleerden van het Karolingische hof, met name Alcuin van York.De effecten van deze culturele heropleving bleven meestal beperkt tot een kleine groep geletterden aan het hof.Volgens John Contreni "had het een spectaculair effect op het onderwijs en de cultuur in Francia, een discutabel effect op artistieke inspanningen en een onmeetbaar effect op wat het belangrijkst was voor de Karolingers, de morele regeneratie van de samenleving".De seculiere en kerkelijke leiders van de Karolingische Renaissance deden hun best om beter Latijn te schrijven, patristische en klassieke teksten te kopiëren en te behouden, en een leesbaarder, classicistisch schrift te ontwikkelen, met duidelijk verschillende hoofdletters en minuscule letters.

In de Slag bij Bornhöved versloegen de Obodrieten, geleid door Drożko, verbonden met de Franken, de Nordalbingische Saksen.De overwinning van Karel de Grote in de strijd brak uiteindelijk het verzet van de Nordalbingische Saksen tegen kerstening .Karel de Grote besloot de Nordalbingische Saksen af ​​te slachten of te deporteren: hun gebieden in Holstein raakten dunbevolkt en werden overgedragen aan de Obodrieten.De invloedsgrens tussen Denemarken en het Frankische Rijk werd in 811 met succes vastgesteld aan de rivier de Eider. Deze grens zou de komende duizend jaar vrijwel zonder onderbreking blijven bestaan.

In het begin van de 8e eeuw, toen het Visigotische koninkrijk werd veroverd door de moslimtroepen van het Umayyad-kalifaat , werd Barcelona ingenomen door de islamitische wali van Al-Andalus, Al-Hurr ibn Abd al-Rahman al-Thaqafi.Na het mislukken van de islamitische invasie van Gallië tijdens de veldslagen van Toulouse in 721 en Tours in 732, werd de stad geïntegreerd in de Bovenmars van Al-Andalus.Vanaf 759 begon het Frankische koninkrijk aan de verovering van de gebieden onder islamitische overheersing.De verovering van de stad Narbonne door de troepen van de Frankische koning, Pepijn de Korte, bracht de grens met de Pyreneeën.De Frankische opmars stuitte op een mislukking voor Zaragoza, toen Karel de Grote gedwongen werd zich terug te trekken en een tegenslag kreeg in Roncevaux in de handen van Baskische troepen die verbonden waren met de moslims.Maar in 785 verlegde de opstand van de inwoners van Girona, die hun poorten openden voor het Frankische leger, de grens en opende de weg voor een directe aanval op Barcelona.Op 3 april 801 accepteerde Harun, commandant van Barcelona, ​​de voorwaarden om de stad over te geven , uitgeput door honger, ontbering en de voortdurende aanvallen.De inwoners van Barcelona openden toen de poorten van de stad voor het Karolingische leger.Lodewijk, de zoon van Karel de Grote, kwam de stad binnen, voorafgegaan door priesters en geestelijken die psalmen zongen, en ging naar een kerk om God te danken.De Karolingers maakten van Barcelona de hoofdstad van het graafschap Barcelona en namen het op in de Hispanic Marches.Het gezag zou in de stad worden uitgeoefend door de graaf en de bisschop.Bera, zoon van de graaf van Toulouse, Willem van Gellone, werd de eerste graaf van Barcelona.

De Karolingische burgeroorlog duurde van ongeveer 823 tot 835 en omvatte een reeks vijandige machtsstrijd tussen Lodewijk de Vrome en Karel de Kale en zijn oudere zonen Lothar, Pepijn en Lodewijk de Duitser.In 829 ontnam Lodewijk de Vrome Lothar zijn titel als medekeizer en verbande hem naar Italië.Het jaar daarop, in 830, namen zijn zonen wraak en vielen het rijk van Lodewijk de Vrome binnen en vervingen hem door Lothar.In 831 viel Lodewijk de Vrome opnieuw zijn zonen aan en schonk het koninkrijk Italië aan Karel de Kale.In de loop van de volgende twee jaar kwamen Pepijn, Lodewijk de Duitser en Lothar opnieuw in opstand, wat resulteerde in de gevangenneming van Lodewijk de Vrome en Karel de Kale.Eindelijk, in 835, werd er vrede gesloten binnen de familie en uiteindelijk werd Lodewijk de Vrome

De drie jaar durende Karolingische burgeroorlog mondde uit in de beslissende slag bij Fontenoy.De oorlog werd uitgevochten om te beslissen over de territoriale erfenissen van de kleinzonen van Karel de Grote - de verdeling van het Karolingische rijk onder de drie overlevende zonen van Lodewijk de Vrome.De strijd is beschreven als een grote nederlaag voor de geallieerde troepen van Lotharius I van Italië en Pepijn II van Aquitanië, en een overwinning voor Karel de Kale en Lodewijk de Duitser.De vijandelijkheden duurden nog twee jaar tot het Verdrag van Verdun, dat een grote invloed had op de latere Europese geschiedenis.Hoewel bekend is dat de strijd groot was, was deze niet goed gedocumenteerd.Aangenomen wordt dat veel historische bronnen na de oorlog zijn vernietigd, waardoor er weinig gegevens zijn waaruit het aantal strijders en slachtoffers kan worden afgeleid.

Het Verdrag van Verdun, overeengekomen in augustus 843, verdeelde het Frankische rijk in drie koninkrijken onder de overlevende zonen van keizer Lodewijk I, de zoon en opvolger van Karel de Grote.Het verdrag kwam tot stand na bijna drie jaar burgeroorlog en was het hoogtepunt van onderhandelingen van meer dan een jaar.Het was de eerste in een reeks partities die bijdroegen aan de ontbinding van het door Karel de Grote gecreëerde rijk en werd gezien als een voorafschaduwing van de vorming van veel van de moderne landen van West-Europa.Lotharius Ik ontving Francia Media (het Midden-Frankische koninkrijk).Lodewijk II ontving Francia Orientalis (het Oost-Frankische koninkrijk).Charles II ontving Francia Occidentalis (het West-Frankische koninkrijk).

Het Frankische Rijk werd voor het eerst aangevallen door Viking-overvallers in 799, wat Karel de Grote ertoe bracht in 810 een verdedigingssysteem langs de noordkust op te zetten. Het verdedigingssysteem sloeg een Viking-aanval aan de monding van de Seine in 820 (na de dood van Karel de Grote) af, maar slaagde daar niet in. standhouden tegen hernieuwde aanvallen van Deense Vikingen in Frisia en Dorestad in 834. Net als andere naties grenzend aan de Franken waren de Denen goed geïnformeerd over de politieke situatie in Frankrijk in de jaren 830 en begin 840 profiteerden ze van de Frankische burgeroorlogen.Grote invallen vonden plaats in Antwerpen en Noirmoutier in 836, in Rouen (aan de Seine) in 841 en in Quentovic en Nantes in 842.De belegering vanParijs in 845 was het hoogtepunt van een Viking-invasie in West-Francië.De Viking-troepen werden geleid door een Noorse leider genaamd "Reginherus", of Ragnar, die voorlopig is geïdentificeerd met het legendarische sagakarakter Ragnar Lodbrok.Reginherus 'vloot van 120 Vikingschepen, met aan boord duizenden manschappen, voer in maart de Seine binnen en voer de rivier op.De Frankische koning Karel de Kale verzamelde als reactie een kleiner leger, maar nadat de Vikingen één divisie hadden verslagen, die de helft van het leger omvatte, trokken de resterende troepen zich terug.De Vikingen bereikten Parijs aan het einde van de maand, tijdens Pasen.Ze plunderden en bezetten de stad en trokken zich terug nadat Karel de Kale een losgeld van 7.000 Franse livres in goud en zilver had betaald.

In 881 werd Karel de Dikke tot keizer gekroond, terwijl Lodewijk III van Saksen en Lodewijk III van Frankrijk het jaar daarop stierven.Saksen en Beieren werden verenigd met het koninkrijk van Karel de Dikke, en Francia en Neustrië werden toegekend aan Carloman van Aquitanië, die ook Neder-Bourgondië veroverde.Carloman stierf bij een jachtongeval in 884 na een tumultueuze en ineffectieve regering, en zijn land werd geërfd door Karel de Dikke, waardoor het rijk van Karel de Grote in feite opnieuw werd gecreëerd.Charles, die leed aan wat wordt verondersteld epilepsie te zijn, kon het koninkrijk niet beschermen tegen Viking-overvallers, en nadat hij hun terugtrekking uitParijs in 886 had gekocht, werd hij door de rechtbank als laf en incompetent beschouwd.Het volgende jaar verhoogde zijn neef Arnulf van Karinthië, de onwettige zoon van koning Carloman van Beieren, de standaard van rebellie.In plaats van de opstand te bestrijden, vluchtte Charles naar Neidingen en stierf het jaar daarop in 888, een verdeelde entiteit en een opeenvolging van puinhoop achterlatend.

Ondanks het relatief korte bestaan ​​van het Karolingische rijk in vergelijking met andere Europese dynastieke rijken, gaat zijn erfenis veel langer mee dan de staat die het heeft gesmeed.In historiografische termen wordt het Karolingische rijk gezien als het begin van het 'feodalisme', of beter gezegd, de notie van feodalisme die in de moderne tijd wordt gehanteerd.Hoewel de meeste historici uiteraard aarzelen om Karel Martel en zijn nakomelingen als grondleggers van het feodalisme aan te wijzen, is het duidelijk dat een Karolingisch 'sjabloon' de structuur van de centrale middeleeuwse politieke cultuur leent.De omvang van het rijk bedroeg bij de aanvang ongeveer 1.112.000 vierkante kilometer (429.000 vierkante mijl), met een bevolking van tussen de 10 en 20 miljoen mensen.Het kerngebied was Francia, het land tussen de Loire en de Rijn, waar de belangrijkste koninklijke residentie van het rijk, Aken, zich bevond.In het zuiden stak het de Pyreneeën over en grensde aan het emiraat Córdoba en na 824 aan hetkoninkrijk Pamplona , ​​in het noorden grensde het aan het koninkrijk van de Denen, in het westen had het een korte landgrens met Bretagne, die later werd teruggebracht tot een zijrivier en in het oosten had het een lange grens met de Slaven en de Avaren, die uiteindelijk werden verslagen en hun land werd opgenomen in het rijk.In Zuid-Italië werden de aanspraken van de Karolingers op gezag betwist door de Byzantijnen (Oost-Romeinen) en de overblijfselen van het Lombardische koninkrijk in het Prinsdom Benevento.De term "Karolingische rijk" is een moderne conventie en werd door zijn tijdgenoten niet gebruikt.