Slag bij Antietam

bijlagen

karakters

voetnoten

referenties


Play button

1862 - 1862

Slag bij Antietam



De Slag bij Antietam, of Slag bij Sharpsburg in het bijzonder in het zuiden van de Verenigde Staten, was een veldslag in de Amerikaanse Burgeroorlog die op 17 september 1862 werd uitgevochten tussen de legers van de Zuidelijke generaal Robert E. Lee uit Noord-Virginia en generaal George B. McClellan's leger van de Potomac nabij Sharpsburg, Maryland en Antietam Creek.Als onderdeel van de Maryland-campagne was het de eerste inzet op veldlegerniveau in het Eastern Theatre of the American Civil War die plaatsvond op het grondgebied van de Unie.Het blijft de bloedigste dag in de Amerikaanse geschiedenis, met een totaal van 22.727 doden, gewonden of vermisten.Hoewel het leger van de Unie zwaardere verliezen leed dan de Zuidelijken, was de strijd een belangrijk keerpunt in het voordeel van de Unie.Na de Zuidelijke generaal Robert E. Lee naar Maryland te hebben achtervolgd, lanceerde generaal-majoor George B. McClellan van het leger van de Unie aanvallen op Lee's leger dat zich in defensieve posities achter Antietam Creek bevond.Bij zonsopgang op 17 september voerde het korps van generaal-majoor Joseph Hooker een krachtige aanval uit op Lee's linkerflank.Aanvallen en tegenaanvallen raasden over Miller's Cornfield en gevechten wervelden rond de Dunker Church.Aanvallen van de Unie tegen de Sunken Road doorboorden uiteindelijk het Zuidelijke centrum, maar het federale voordeel kreeg geen vervolg.In de middag kwam het korps van generaal-majoor Ambrose Burnside in actie, veroverde een stenen brug over Antietam Creek en rukte op tegen de Zuidelijke rechterzijde.Op een cruciaal moment arriveerde de divisie van de Zuidelijke generaal-majoor AP Hill vanaf Harpers Ferry en lanceerde een verrassende tegenaanval, waardoor Burnside werd teruggedreven en de strijd werd beëindigd.Hoewel hij met twee tegen één in de minderheid was, zette Lee zijn hele strijdmacht in, terwijl McClellan minder dan driekwart van zijn leger stuurde, waardoor Lee de Federals tot stilstand kon brengen.Gedurende de nacht consolideerden beide legers hun linies.Ondanks de verlammende verliezen bleef Lee gedurende 18 september schermutselingen houden met McClellan, terwijl hij zijn gehavende leger ten zuiden van de Potomac-rivier verwijderde.McClellan keerde met succes Lee's invasie terug, waardoor de strijd een overwinning van de Unie werd, maar president Abraham Lincoln, niet tevreden met McClellans algemene patroon van overdreven voorzichtigheid en zijn falen om de terugtrekkende Lee te achtervolgen, ontheft McClellan in november van het bevel.Vanuit tactisch oogpunt was de strijd enigszins onduidelijk;het leger van de Unie sloeg met succes de Zuidelijke invasie af, maar leed zwaardere verliezen en slaagde er niet in Lee's leger ronduit te verslaan.Het was echter een belangrijk keerpunt in de oorlog in het voordeel van de Unie, grotendeels vanwege de politieke gevolgen: het resultaat van de strijd gaf Lincoln het politieke vertrouwen om de emancipatieproclamatie uit te vaardigen, waarbij iedereen die als slaven in vijandelijk gebied werd vastgehouden, vrij werd verklaard.Dit ontmoedigde de Britse en Franse regeringen effectief om de Confederatie te erkennen, aangezien geen van beide machten de schijn wilde wekken de slavernij te steunen.
HistoryMaps Shop

Bezoek winkel

Proloog
Stonewall Jackson bij Harper's Ferry ©Mort Künstler
1862 Sep 3

Proloog

Harpers Ferry National Histori
Robert E. Lee's Army of Northern Virginia - ongeveer 55.000 man [1] - trok op 3 september de staat Maryland binnen, na hun overwinning bij Second Bull Run op 30 augustus. gebied.Lee's invasie van Maryland was bedoeld om gelijktijdig te lopen met een invasie van Kentucky door de legers van Braxton Bragg en Edmund Kirby Smith.Het was ook nodig om logistieke redenen, aangezien de boerderijen in het noorden van Virginia van voedsel waren ontdaan.Op basis van gebeurtenissen zoals de Baltimore-rellen in het voorjaar van 1861 en het feit dat president Lincoln vermomd door de stad moest trekken op weg naar zijn inauguratie, gingen de Zuidelijke leiders ervan uit dat Maryland de Zuidelijke strijdkrachten hartelijk zou verwelkomen.Ze zongen het deuntje "Maryland, My Maryland!"terwijl ze marcheerden, maar tegen de herfst van 1862 won het pro-Unie-sentiment het, vooral in de westelijke delen van de staat.Burgers verstopten zich over het algemeen in hun huizen terwijl Lee's leger door hun steden trok, of keken in koude stilte toe terwijl het leger van de Potomac werd toegejuicht en aangemoedigd.Sommige Zuidelijke politici, waaronder president Jefferson Davis, waren van mening dat het vooruitzicht op buitenlandse erkenning zou toenemen als de Confederatie een militaire overwinning zou behalen op het grondgebied van de Unie;zo'n overwinning zou erkenning en financiële steun kunnen krijgen van het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk, hoewel er geen bewijs is dat Lee vond dat de Confederatie haar militaire plannen op deze mogelijkheid moest baseren.[2]Terwijl McClellan's 87.000 man [tellende] Army of the Potomac op weg was om Lee te onderscheppen, ontdekten twee Union-soldaten (Cpl. Barton W. Mitchell en First Sergeant John M. Bloss [4] van de 27th Indiana Volunteer Infantry) een zoekgeraakte kopie van Lee's gedetailleerde strijdplannen - Special Order 191 - gewikkeld rond drie sigaren.Het bevel gaf aan dat Lee zijn leger had verdeeld en delen geografisch had verspreid (naar Harpers Ferry, West Virginia, en Hagerstown, Maryland), waardoor ze allemaal onderhevig waren aan isolatie en nederlaag als McClellan snel genoeg kon bewegen.McClellan wachtte ongeveer 18 uur voordat hij besloot om van deze informatie gebruik te maken en zijn troepen te herpositioneren, waarmee hij een kans verspeelde om Lee beslissend te verslaan.[5]Er waren twee belangrijke gevechten in de Maryland-campagne voorafgaand aan de grote slag om Antietam: de verovering van Harpers Ferry door generaal-majoor Thomas J. "Stonewall" Jackson en de aanval van McClellan door de Blue Ridge Mountains in de Slag om South Mountain.De eerste was belangrijk omdat een groot deel van Lee's leger afwezig was bij het begin van de slag om Antietam, om de overgave van het garnizoen van de Unie bij te wonen;de laatste omdat stevige Zuidelijke verdediging bij twee passen door de bergen de opmars van McClellan voldoende vertraagde zodat Lee de rest van zijn leger bij Sharpsburg kon concentreren.[6]
▲
●
Opstelling van legers
Geconfedereerde artillerie in actie. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1862 Sep 15

Opstelling van legers

Antietam National Battlefield,
In de buurt van de stad Sharpsburg zette Lee vanaf 15 september zijn beschikbare troepen in achter Antietam Creek langs een lage bergkam. Hoewel het een effectieve verdedigingspositie was, was het niet onneembaar.Het terrein bood een uitstekende dekking voor infanteristen, met rails en stenen hekken, uitstulpingen van kalksteen, kleine kuilen en geulen.De kreek aan hun voorkant was slechts een kleine barrière, variërend van 60 tot 100 voet (18-30 m) breed, en was op sommige plaatsen doorwaadbaar en werd doorkruist door drie stenen bruggen die elk 1,5 km van elkaar verwijderd waren.Het was ook een precaire positie omdat de Zuidelijke achterkant werd geblokkeerd door de Potomac-rivier en er slechts een enkele oversteekplaats, Boteler's Ford bij Shepherdstown, in de buurt was mocht terugtrekken nodig zijn.(De doorwaadbare plaats in Williamsport, Maryland, lag 16 km ten noordwesten van Sharpsburg en was door Jackson gebruikt tijdens zijn mars naar Harpers Ferry. De opstelling van de troepen van de Unie tijdens de slag maakte het onpraktisch om te overwegen zich in die richting terug te trekken.) En op 15 september bestond de strijdmacht onder Lee's onmiddellijke bevel uit niet meer dan 18.000 man, slechts een derde van de omvang van het federale leger.[7]De eerste twee Union-divisies arriveerden in de middag van 15 september en het grootste deel van de rest van het leger laat in de avond.Hoewel een onmiddellijke aanval van de Unie op de ochtend van 16 september een overweldigend voordeel in aantal zou hebben gehad, zorgden McClellan's kenmerkende voorzichtigheid en zijn overtuiging dat Lee maar liefst 100.000 man bij Sharpsburg had ervoor dat hij zijn aanval een dag uitstelde.[Dit] gaf de Zuidelijken meer tijd om verdedigingsposities voor te bereiden en stelde het korps van Longstreet in staat om vanuit Hagerstown aan te komen en het korps van Jackson, minus de divisie van AP Hill, vanuit Harpers Ferry.Jackson verdedigde de linker (noordelijke) flank, verankerd op de Potomac, Longstreet de rechter (zuidelijke) flank, verankerd op de Antietam, een lijn die ongeveer 4 mijl (6 km) lang was.(Naarmate de strijd vorderde en Lee van eenheid veranderde, overlapten deze korpsgrenzen elkaar aanzienlijk.) [9]Op de avond van 16 september beval McClellan Hookers I Corps om Antietam Creek over te steken en de vijandelijke posities te onderzoeken.Meade's divisie viel Hoods troepen voorzichtig aan nabij de East Woods.Nadat de duisternis was gevallen, ging het artillerievuur door terwijl McClellan zijn troepen positioneerde voor de gevechten van de volgende dag.Het plan van McClellan was om de linkerflank van de vijand te overweldigen.Hij kwam tot deze beslissing vanwege de configuratie van bruggen over de Antietam.De onderste brug (die binnenkort Burnside Bridge zou heten) werd gedomineerd door Zuidelijke posities op de kliffen die erover uitkeken.De middelste brug, op de weg van Boonsboro, was onderhevig aan artillerievuur vanuit de hoogte nabij Sharpsburg.Maar de bovenste brug lag 3 km ten oosten van de Zuidelijke kanonnen en kon veilig worden overgestoken.McClellan was van plan meer dan de helft van zijn leger in te zetten voor de aanval, te beginnen met twee korpsen, ondersteund door een derde en indien nodig een vierde.Hij was van plan een gelijktijdige afleidingsaanval uit te voeren op Zuidelijk rechts met een vijfde korps, en hij was bereid het centrum met zijn reserves aan te vallen als een van beide aanvallen zou slagen.De [schermutseling] in de East Woods diende om de bedoelingen van McClellan aan Lee duidelijk te maken, die zijn verdediging dienovereenkomstig voorbereidde.Hij verplaatste mannen naar zijn linkerflank en stuurde dringende berichten naar zijn twee commandanten die nog niet op het slagveld waren aangekomen: Lafayette McLaws met twee divisies en AP Hill met één divisie.[11]
▲
●
1862
Ochtend Faseornament
De strijd begint
6e Wisconsin in Antietam, 17 september 1862. ©Anonymous
1862 Sep 17 05:30 - Sep 17 07:00

De strijd begint

The Cornfield, Keedysville, MD
De strijd begon op 17 september bij zonsopgang (ongeveer 5.30 uur) met een aanval langs de Hagerstown Turnpike door het Union I Corps onder leiding van Joseph Hooker.Hookers doel was het plateau waarop de Dunker Church stond, een bescheiden witgekalkt gebouw dat toebehoorde aan een plaatselijke sekte van Duitse baptisten.Hooker had ongeveer 8.600 man, weinig meer dan de 7.700 verdedigers onder Stonewall Jackson, en dit kleine verschil werd meer dan gecompenseerd door de sterke verdedigingsposities van de Zuidelijken.De divisie van Abner Doubleday bewoog zich aan de rechterkant van Hooker, die van James Ricketts bewoog zich aan de linkerkant de East Woods in en [de] Pennsylvania Reserves-divisie van George Meade zette zich in het midden en iets naar achteren in.Jacksons verdediging bestond uit de divisies onder Alexander Lawton en John R. Jones in lijn van de West Woods, over de Turnpike en langs de zuidkant van Miller's Cornfield.Vier brigades werden in reserve gehouden in de West Woods.[13]Toen de eerste Union-mannen uit de North Woods het Cornfield binnentrokken, brak er een artillerieduel uit.Verbonden vuur was van de paardenartilleriebatterijen onder Jeb Stuart in het westen en vier batterijen onder kolonel Stephen D. Lee op de hoge grond over de snoek van de Dunker Church naar het zuiden.Het terugvuur van de Unie kwam van negen batterijen op de heuvelrug achter de North Woods en twintig 20-ponder Parrott-geweren, 3 km ten oosten van Antietam Creek.De vuurzee veroorzaakte aan beide kanten zware verliezen en werd door kolonel Lee beschreven als "artilleriehel".[14]Hooker zag de glinstering van Zuidelijke bajonetten verborgen in het maïsveld en stopte zijn infanterie en bracht vier artilleriebatterijen naar voren, die granaten en bussen over de hoofden van de federale infanterie het veld in schoten.Er begon een gevecht, met veel melee-actie met geweerkolven en bajonetten vanwege het korte zicht in het koren.Agenten reden vloekend rond en schreeuwden bevelen die niemand in het lawaai kon horen.Geweren werden heet en vervuild door te veel schieten;de lucht was gevuld met een regen van kogels en granaten.Meade's 1st Brigade of Pennsylvanians, onder leiding van Brig.Generaal Truman Seymour begon op te rukken door de East Woods en wisselde vuur uit met de troepen van kolonel James Walker uit Alabama, Georgia en North Carolina.Toen de mannen van Walker Seymour terug drongen, geholpen door Lee's artillerievuur, trok de divisie van Ricketts het Cornfield binnen, ook om te worden verscheurd door artillerie.Brig.De brigade van generaal Abram Duryée marcheerde rechtstreeks in salvo's van de Georgia-brigade van kolonel Marcellus Douglass.Duryée verdroeg zwaar vuur vanaf een afstand van 250 yards (230 m) en behaalde geen voordeel vanwege een gebrek aan versterkingen, en beval Duryée zich terug te trekken.[13]De versterkingen die Duryée had verwacht - brigades onder leiding van Brig.Generaal George L. Hartsuff en kolonel William A. Christian hadden moeite om ter plaatse te komen.Hartsuff raakte gewond door een granaat en Christian steeg af en vluchtte verschrikt naar achteren.Toen de mannen verzameld waren en oprukten naar het Korenveld, stuitten ze op hetzelfde artillerie- en infanterievuur als hun voorgangers.Zoals de superieure cijfers van de Unie begonnen te vertellen, ging de Louisiana "Tiger" Brigade onder leiding van Harry Hays de strijd aan en dwong de mannen van de Unie terug naar de East Woods.Het aantal slachtoffers dat de 12th Massachusetts Infantry ontving, 67%, was die dag het hoogste van alle eenheden.De Tigers werden uiteindelijk teruggeslagen toen de Federals een batterij van 3-inch munitiegeweren naar voren brachten en ze rechtstreeks [in] het Cornfield rolden, puntloos vuur dat de Tigers afslachtte, die 323 van hun 500 mannen verloren.[16]Terwijl het Cornfield een bloedige patstelling bleef, waren de federale opmars een paar honderd meter naar het westen succesvoller.Brig.De 4e brigade van generaal John Gibbon van de divisie van Doubleday (onlangs de Iron Brigade genoemd) begon op te rukken naar beneden en schrijlings op de tolweg, het korenveld in en in de West Woods, Jackson's mannen opzij duwend.Ze werden tegengehouden door een aanval van 1.150 man van Starke's brigade, [die] vanaf 30 meter afstand zwaar vuurden.De Zuidelijke brigade trok zich terug nadat ze was blootgesteld aan fel terugvuur van de IJzeren Brigade, en Starke raakte dodelijk gewond.De opmars van de Unie naar de Dunker Church werd hervat en sneed een groot gat in de verdedigingslinie van Jackson, die bijna instortte.Hoewel de kosten hoog waren, boekte het korps van Hooker gestage vooruitgang.
▲
●
Hood tegenaanvallen
©Anonymous
1862 Sep 17 07:00 - Sep 17 09:00

Hood tegenaanvallen

The Cornfield, Keedysville, MD
Geconfedereerde versterkingen arriveerden net na 7 uur. De divisies onder leiding van McLaws en Richard H. Anderson arriveerden na een nachtelijke mars vanaf Harpers Ferry.Rond 7.15 uur verplaatste generaal Lee de Georgia-brigade van George T. Anderson van de rechterflank van het leger om Jackson te helpen.Om 7 uur 's ochtends rukte Hoods divisie van 2.300 man op door de West Woods en duwde de troepen van de Unie terug door het Cornfield.De Texanen vielen met bijzondere wreedheid aan omdat ze, toen ze vanuit hun reservepositie werden geroepen, gedwongen waren het eerste warme ontbijt dat ze in dagen hadden gehad te onderbreken.Ze werden bijgestaan ​​door drie brigades van DH Hill's divisie die arriveerden vanaf de Mumma Farm, ten zuidoosten van het Cornfield, en door de brigade van Jubal Early, die door de West Woods oprukte vanaf de Nicodemus Farm, waar ze de paardartillerie van Jeb Stuart hadden ondersteund.Sommige officieren van de IJzeren Brigade verzamelden mannen rond de artilleriestukken van Battery B, 4th US Artillery, en Gibbon zag er zelf op toe dat zijn vorige eenheid geen enkele caisson verloor.De mannen van Hood kregen echter het zwaarst te verduren en betaalden een hoge prijs - 60% slachtoffers - maar ze konden voorkomen [dat] de verdedigingslinie afbrokkelde en hielden het I Corps tegen.De mannen van Hooker hadden ook zwaar betaald, maar zonder hun doelstellingen te bereiken.Na twee uur en 2.500 slachtoffers waren ze terug waar ze begonnen waren.Het korenveld, een gebied van ongeveer 230 meter diep en 400 meter breed, was een toneel van onbeschrijflijke vernietiging.Naar schatting wisselde de Cornfield in de loop van de ochtend maar liefst 15 keer van eigenaar.[19] Majoor Rufus Dawes, die tijdens de slag het bevel over het 6th Wisconsin Regiment van de Iron Brigade op zich nam, vergeleek later de gevechten rond de Hagerstown Turnpike met de stenen muur bij Fredericksburg, Spotsylvania's "Bloody Angle", en de slachtplaats van Cold Harbor, volhoudend dat "de Antietam Turnpike ze allemaal overtrof als duidelijk bewijs van slachting."[Hooker] riep om steun van de 7.200 man van Mansfield's XII Corps.De helft van Mansfields mannen waren rauwe rekruten, en Mansfield was ook onervaren, aangezien hij pas twee dagen eerder het bevel had overgenomen.Hoewel hij een veteraan van 40 jaar dienst was, had hij nooit grote aantallen soldaten in de strijd geleid.Bezorgd dat zijn mannen onder vuur zouden schieten, marcheerde hij ze in een formatie die bekend stond als 'column van compagnieën, massaal gesloten', een opeengepakte formatie waarin een regiment tien rijen diep was opgesteld in plaats van de normale twee.Toen zijn mannen de East Woods binnentrokken, vormden ze een uitstekend artilleriedoelwit, "bijna een goed doelwit als een schuur".Mansfield zelf werd in de borst geschoten en stierf de volgende dag.De nieuwe rekruten van Mansfield's 1st Division boekten geen vooruitgang tegen Hood's linie, die werd versterkt door brigades van DH Hill's divisie onder leiding van Colquitt en McRae.De 2e divisie van het XII Corps, onder leiding van George Sears Greene, brak echter door de mannen van McRae, die vluchtten in de verkeerde overtuiging dat ze op het punt stonden in de val te lopen door een flankerende aanval.Deze doorbraak van de linie dwong Hood en zijn mannen, in de minderheid, zich te hergroeperen in de West Woods, waar ze de dag waren begonnen.Greene was in staat om de Dunker Church, het oorspronkelijke doel van Hooker, te bereiken en verdreef de batterijen van Stephen Lee.Federale troepen hielden het grootste deel van de grond ten oosten van de tolweg in handen.
▲
●
Sumner's II Corps valt aan
©Keith Rocco
1862 Sep 17 09:00

Sumner's II Corps valt aan

The Cornfield, Keedysville, MD
Om 9 uur 's ochtends lanceerde Sumner, die de divisie vergezelde, de aanval met een ongebruikelijke gevechtsformatie: de drie brigades in drie lange rijen, mannen zij aan zij, met slechts 50 tot 70 yards (60 m) tussen de linies.Ze werden eerst aangevallen door Zuidelijke artillerie en vervolgens van drie kanten door de divisies van Early, Walker en McLaws, en in minder dan een half uur werden de mannen van Sedgwick gedwongen zich in grote wanorde terug te trekken naar hun startpunt met meer dan 2.200 slachtoffers, waaronder Sedgwick. zelf, die door een verwonding enkele maanden buiten strijd was.Sumner is door de meeste historici veroordeeld vanwege zijn "roekeloze" aanval, [zijn] gebrek aan coördinatie met het hoofdkwartier van het I en XII Corps, het verlies van de controle over de Franse divisie toen hij die van Sedgwick vergezelde, het niet uitvoeren van voldoende verkenning voorafgaand aan de lancering van zijn aanval, en het selecteren van de ongebruikelijke gevechtsformatie die zo effectief werd geflankeerd door de Zuidelijke tegenaanval.De laatste acties in de ochtendfase van de strijd waren rond 10.00 uur, toen twee regimenten van het XII Corps oprukten, alleen om te worden geconfronteerd met de divisie van John G. Walker, die net was aangekomen van de Zuidelijke rechterzijde.Ze vochten in het gebied tussen het Cornfield in de West Woods, maar al snel werden Walkers mannen teruggedrongen door twee brigades van Greene's divisie, en de federale troepen veroverden wat terrein in de West Woods.De ochtendfase eindigde met slachtoffers aan beide kanten van bijna 13.000, onder wie twee commandanten van het Union Corps.
▲
●
1862
Middag faseornament
Bloedige laan
©Mort Kunstler
1862 Sep 17 09:30

Bloedige laan

The Cornfield, Keedysville, MD
Tegen de middag was de actie verschoven naar het midden van de Geconfedereerde linie.Sumner had de ochtendaanval van de divisie van Sedgwick vergezeld, maar een andere van zijn divisies, onder Franse leiding, verloor het contact met Sumner en Sedgwick en trok op onverklaarbare wijze naar het zuiden.Verlangend naar een kans om gevechten te zien, vond French schermutselaars op zijn pad en beval zijn mannen naar voren te gaan.Tegen die tijd had Sumners assistent (en zoon) French gelokaliseerd, beschreef de vreselijke gevechten in de West Woods en gaf hem een ​​bevel om de Zuidelijke aandacht af te leiden door hun centrum aan te vallen.[25]French confronteerde de divisie van DH Hill.Hill voerde het bevel over ongeveer 2.500 man, minder dan de helft van het aantal onder Fransen, en drie van zijn vijf brigades waren tijdens het ochtendgevecht verscheurd.Deze sector van de lijn van Longstreet was theoretisch de zwakste.Maar Hill's mannen bevonden zich in een sterke verdedigingspositie, bovenop een geleidelijke heuvelrug, op een holle weg die was uitgesleten door jarenlang wagenverkeer, die een natuurlijke loopgraaf vormde.[26]French lanceerde rond 9.30 uur een reeks aanvallen ter grootte van een brigade tegen Hill's geïmproviseerde borstweringen.De eerste brigade die aanviel, voornamelijk onervaren troepen onder bevel van Brig.Generaal Max Weber werd snel neergehaald door zwaar geweervuur;geen van beide partijen zette op dit punt artillerie in.De tweede aanval, meer rauwe rekruten onder leiding van kolonel Dwight Morris, werd ook zwaar beschoten, maar slaagde erin een tegenaanval van de Alabama Brigade van Robert Rodes af te slaan.De derde, onder leiding van Brig.Generaal Nathan Kimball omvatte drie veteranenregimenten, maar die vielen ook onder vuur vanaf de holle weg.De Franse divisie leed in minder dan een uur tijd 1.750 slachtoffers (van zijn 5.700 manschappen).[22]
▲
●
Versterkingen
©Anonymous
1862 Sep 17 10:30

Versterkingen

The Cornfield, Keedysville, MD
Aan beide kanten arriveerden versterkingen en tegen 10.30 uur stuurde Robert E. Lee zijn laatste reservedivisie - zo'n 3.400 man onder leiding van generaal-majoor Richard H. Anderson - om Hill's linie te versterken en naar rechts uit te breiden, ter voorbereiding van een aanval. dat zou de linkerflank van French omhullen.Maar tegelijkertijd arriveerden de 4.000 man van de divisie van generaal-majoor Israel B. Richardson aan de linkerkant van French.Dit was de laatste van de drie divisies van Sumner, die door McClellan achterin was opgehouden terwijl hij zijn reservetroepen organiseerde.[De verse] troepen van Richardson sloegen de eerste slag.De vierde aanval van de dag tegen de holle weg leidde de Ierse brigade van Brig.Generaal Thomas F. Meagher.Terwijl ze oprukten met smaragdgroene vlaggen die wapperden in de wind, reed een kapelaan van het regiment, pater William Corby, heen en weer over de voorkant van de formatie en schreeuwde woorden van voorwaardelijke absolutie voorgeschreven door de rooms-katholieke kerk voor degenen die op het punt stonden te sterven.(Corby zou later in 1863 een soortgelijke dienst verrichten in Gettysburg.) De voornamelijk Ierse immigranten verloren 540 mannen door zware salvo's voordat ze het bevel kregen zich terug te trekken.[24]
▲
●
Verwarrende bestellingen en gemiste kansen
Bloedige laan ©Dan Nance
1862 Sep 17 11:40

Verwarrende bestellingen en gemiste kansen

Bloody Lane, Keedysville, MD,
Generaal Richardson stuurde persoonlijk de brigade van Brig.Generaal John C. Caldwell kwam rond het middaguur in de strijd (nadat hem was verteld dat Caldwell achterin zat, achter een hooiberg), en uiteindelijk keerde het tij.De Zuidelijke divisie van Anderson had de verdedigers weinig geholpen nadat generaal Anderson vroeg in de strijd gewond was geraakt.Andere belangrijke leiders gingen ook verloren, waaronder George B. Anderson en kolonel John B. Gordon van de 6th Alabama.Deze verliezen hebben direct bijgedragen aan de verwarring van de volgende gebeurtenissen.Terwijl de brigade van Caldwell rond de rechterflank van de Zuidelijken oprukte, zagen kolonel Francis C. Barlow en 350 mannen van de 61st en 64th New York een zwak punt in de linie en namen ze een heuvel in beslag die de holle weg domineerde.Hierdoor konden ze enfilade-vuur in de Zuidelijke linie krijgen, waardoor het een dodelijke val werd.In een poging zich om te draaien om deze dreiging het hoofd te bieden, werd een bevel van Rodes verkeerd begrepen door luitenant-kolonel James N. Lightfoot, die de bewusteloze John Gordon was opgevolgd.Lightfoot beval zijn mannen om te keren en weg te marcheren, een bevel waarvan alle vijf regimenten van de brigade dachten dat het ook op hen van toepassing was.Geconfedereerde troepen stroomden richting Sharpsburg, hun linie verloor.De mannen van Richardson waren in de achtervolging toen een massale artillerie die haastig was verzameld door generaal Longstreet hen terugdreef.Een tegenaanval met 200 man onder leiding van DH Hill omzeilde de federale linkerflank nabij de verzonken weg, en hoewel ze werden teruggedreven door een felle aanval van de 5th New Hampshire, stopte dit de ineenstorting van het centrum.Met tegenzin beval Richardson zijn divisie om terug te vallen naar het noorden van de heuvelrug die uitkijkt op de holle weg.Zijn divisie verloor ongeveer 1.000 man.Kolonel Barlow raakte zwaar gewond en Richardson dodelijk gewond.Winfield S. Hancock nam het bevel over de divisie over.Hoewel Hancock in de toekomst een uitstekende reputatie zou hebben als agressieve divisie- en korpscommandant, ondermijnde de onverwachte verandering van commando het momentum van de federale opmars.[27]Het bloedbad van 9.30 uur tot 13.00 uur op de holle weg gaf het de naam Bloody Lane, waarbij ongeveer 5.600 slachtoffers vielen (Union 3.000, Confederate 2.600) langs de 700 meter lange weg.En toch deed zich een geweldige kans voor.Als deze gebroken sector van de Zuidelijke linie zou worden uitgebuit, zou Lee's leger in tweeën worden gedeeld en mogelijk worden verslagen.Hiervoor waren voldoende krachten beschikbaar.Er stond een reserve van 3.500 cavalerie en de 10.300 infanteristen van het V Corps van generaal Porter te wachten bij de middelste brug, anderhalve kilometer verderop.Het VI Corps, onder leiding van generaal-majoor William B. Franklin, was net gearriveerd met 12.000 man.Franklin was klaar om deze doorbraak uit te buiten, maar Sumner, de senior korpscommandant, beval hem niet op te rukken.Franklin deed een beroep op McClellan, die zijn hoofdkwartier achterin verliet om beide argumenten te horen, maar de beslissing van Sumner steunde en Franklin en Hancock beval hun posities te behouden.[28]
▲
●
1862
Fase van de middagornament
Burnsides brug
Het 51st Pennsylvania Regiment stormt over Burnside's Bridge in de Slag bij Antietam, Md. ©Don Troiani
1862 Sep 17 11:44

Burnsides brug

Burnside's Bridge (Lower Bridg
De actie verhuisde naar het zuidelijke uiteinde van het slagveld.McClellan's plan riep generaal-majoor Ambrose Burnside en het IX Corps op om een ​​afleidingsaanval uit te voeren ter ondersteuning van Hooker's I Corps, in de hoop de Zuidelijke aandacht weg te trekken van de beoogde hoofdaanval in het noorden.Burnside kreeg echter de opdracht om te wachten op expliciete orders voordat hij zijn aanval lanceerde, en die orders bereikten hem pas om 10.00 uur [29.] Burnside was vreemd genoeg passief tijdens de voorbereidingen voor de strijd.Hij was ontevreden dat McClellan de eerdere regeling van "wing" -commandanten die aan hem rapporteerden, had opgegeven.Voorheen had Burnside het bevel gevoerd over een vleugel die zowel het I als het IX Corps omvatte en nu was hij alleen verantwoordelijk voor het IX Corps.Burnside weigerde impliciet zijn hogere autoriteit op te geven en behandelde eerst generaal-majoor Jesse L. Reno (gedood bij South Mountain) en vervolgens Brig.Generaal Jacob D. Cox van de Kanawha-divisie als korpscommandant, die via hem bevelen naar het korps sluisde.Burnside had vier divisies (12.500 troepen) en 50 kanonnen ten oosten van Antietam Creek.Tegenover hem stond een strijdmacht die sterk was uitgeput door Lee's beweging van eenheden om de Zuidelijke linkerflank te versterken.Bij zonsopgang, de divisies van Brig.gen.David R. Jones en John G. Walker verdedigden, maar tegen 10.00 uur waren alle mannen van Walker en de Georgia-brigade van kolonel George T. Anderson verwijderd.Jones had slechts ongeveer 3.000 man en 12 kanonnen tot zijn beschikking om Burnside te ontmoeten.Vier dunne brigades bewaakten de bergkammen bij Sharpsburg, voornamelijk een laag plateau dat bekend staat als Cemetery Hill.De overige 400 mannen - het 2e en 20e regiment van Georgië, onder bevel van Brig.Generaal Robert Toombs verdedigde met twee artilleriebatterijen de Rohrbach's Bridge, een drie overspanningen, 38 meter hoog stenen bouwwerk dat de meest zuidelijke kruising van de Antietam was.[30] Het zou in de geschiedenis bekend worden als Burnside's Bridge vanwege de bekendheid van de komende strijd.De brug was een moeilijk doel.De weg ernaar toe liep parallel aan de kreek en stond bloot aan vijandelijk vuur.De brug werd gedomineerd door een 30 meter hoge beboste rotswand op de westelijke oever, bezaaid met rotsblokken uit een oude steengroeve, waardoor het vuur van infanterie en scherpschutters vanuit goed overdekte posities een gevaarlijke belemmering vormde om over te steken.Antietam Creek in deze sector was zelden meer dan 15 meter breed, en verschillende stukken waren slechts tot het middel diep en buiten het bereik van de Confederatie.Burnside is alom bekritiseerd voor het negeren van dit feit.Het [indrukwekkende] terrein aan de overkant van de soms ondiepe kreek maakte het oversteken van het water echter een relatief eenvoudig onderdeel van een moeilijk probleem.Burnside concentreerde zijn plan in plaats daarvan op het bestormen van de brug terwijl hij tegelijkertijd een doorwaadbare plaats overstak. McClellan's ingenieurs hadden een halve mijl (1 km) stroomafwaarts geïdentificeerd, maar toen de mannen van Burnside die bereikten, vonden ze de oevers te hoog om te onderhandelen.Terwijl de brigade van kolonel George Crook zich voorbereidde om de brug aan te vallen met de steun van Brig.De divisie van generaal Samuel Sturgis, de rest van de Kanawha-divisie en Brig.De divisie van generaal Isaac Rodman worstelde door dicht struikgewas en probeerde Snavely's Ford te lokaliseren, 3 km stroomafwaarts, met de bedoeling de Zuidelijken te flankeren.[32]
▲
●
Eerste poging
©Captain James Hope
1862 Sep 17 11:45

Eerste poging

Burnside's Bridge (Lower Bridg
De eerste poging was van de Ohio-brigade van kolonel George Crook, gedeeltelijk ondersteund door Edward Harland's brigade van Rodman's Division, maar de Ohioans raakten verdwaald en kwamen te ver stroomopwaarts te voorschijn.De 11th Connecticut Infantry vond de brug en nam het op tegen de Georgiërs onder leiding van Brig.Generaal Robert Toombs.De aanval van Crook op de brug werd geleid door schermutselaars van het 11e Connecticut, die de opdracht kregen de brug vrij te maken zodat de Ohioans konden oversteken en de klif konden aanvallen.Na 15 minuten bestraffend vuur te hebben ontvangen, trokken de mannen uit Connecticut zich terug met 139 slachtoffers, een derde van hun sterkte, inclusief hun commandant, kolonel Henry W. Kingsbury, die dodelijk gewond raakte.De belangrijkste aanval van Crook liep mis toen zijn onbekendheid met het terrein ervoor zorgde dat zijn mannen de kreek bereikten, een [kwart] mijl (400 m) stroomopwaarts van de brug, waar ze de komende uren salvo's uitwisselden met Zuidelijke schermutselaars.[34]
▲
●
Tweede poging
©John Paul Strain
1862 Sep 17 12:00

Tweede poging

Burnside's Bridge (Lower Bridg
Terwijl de divisie van Rodman geen contact meer had en op weg was naar Snavely's Ford, voerden Burnside en Cox een tweede aanval uit op de brug door een van Sturgis' brigades, geleid door de 2nd Maryland en 6th New Hampshire.Ze haastten zich naar de brug via een nabijgelegen boerderijweg, maar werden tegengehouden door de Georgia-scherpschutters voordat ze halverwege de brug kwamen en hun aanval viel uiteen.[35] Tegen die tijd was het middag en McClellan verloor zijn geduld.Hij stuurde een reeks koeriers om Burnside te motiveren om verder te gaan.Hij beval een assistent: "Zeg hem dat als het 10.000 man kost, hij nu moet gaan."De 450 Georgiërs van Toomb hielden 14.000 Union-aanvallers tegen.
▲
●
Derde poging
51e kruising Burnsides Bridge. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1862 Sep 17 12:30

Derde poging

Burnside's Bridge (Lower Bridg
De derde poging om de brug in te nemen was om 12.30 uur door de andere brigade van Sturgis, onder bevel van Brig.Generaal Edward Ferrero.Het werd geleid door de 51st New York en de 51st Pennsylvania, die, met voldoende artilleriesteun en een belofte dat een onlangs geannuleerd whiskyrantsoen zou worden hersteld als ze succesvol waren, bergafwaarts stormden en posities innamen op de oostelijke oever.Ze manoeuvreerden een veroverde lichte houwitser in positie, vuurden een dubbele bus de brug af en kwamen tot binnen 25 yards (23 m) van de vijand.Tegen 13.00 uur was de Zuidelijke munitie bijna op en bereikte Toombs het bericht dat Rodmans mannen Snavely's Ford op hun flank overstaken.Hij bestelde een terugtrekking.Zijn Georgiërs hadden de Federals meer dan 500 slachtoffers gekost, terwijl ze er zelf minder dan 160 hadden opgegeven.En ze hadden de aanval van Burnside op de zuidflank meer dan drie uur lang tegengehouden.[36]
▲
●
Burnside-kraampjes
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1862 Sep 17 14:00

Burnside-kraampjes

Final Attack Trail, Sharpsburg
De aanval van Burnside stopte vanzelf weer.Zijn officieren hadden nagelaten munitie over de brug te vervoeren, die zelf een knelpunt aan het worden was voor soldaten, artillerie en wagens.Dit betekende nog eens twee uur vertraging.Generaal Lee gebruikte deze tijd om zijn rechterflank te versterken.Hij beval elke beschikbare artillerie-eenheid, hoewel hij geen poging deed om de sterk in de minderheid zijnde troepenmacht van dr. Jones te versterken met infanterie-eenheden van links.In plaats daarvan rekende hij op de komst van AP Hill's Light Division, die momenteel is begonnen aan een uitputtende mars van 27 km vanaf Harpers Ferry.Om 14.00 uur hadden Hill's mannen Boteler's Ford bereikt, en Hill kon om 14.30 uur overleggen met de afgeloste Lee, die hem beval zijn mannen rechts van Jones te brengen.[37]
▲
●
Unie momentum
9e New Yorkse Hawkin's Zouaven in Antietam. ©Keith Rocco
1862 Sep 17 15:00

Unie momentum

Sharpsburg Park, Sharpsburg, M
De Federals wisten totaal niet dat er 3.000 nieuwe mannen tegenover hen zouden komen te staan.Het plan van Burnside was om rond de verzwakte Zuidelijke rechterflank te bewegen, samen te komen op Sharpsburg en Lee's leger af te snijden van Boteler's Ford, hun enige ontsnappingsroute over de Potomac.Om 15.00 uur verliet Burnside de divisie van Sturgis in reserve op de westelijke oever en trok naar het westen met meer dan 8.000 troepen (de meesten vers) en 22 kanonnen voor directe ondersteuning.[38]Een eerste aanval onder leiding van de 79th New Yorkse "Cameron Highlanders" slaagde tegen de in de minderheid zijnde divisie van Jones, die werd teruggedrongen voorbij Cemetery Hill en tot binnen 200 meter (200 m) van Sharpsburg.Verder naar links, rukte Rodmans divisie op naar Harpers Ferry Road.De leidende brigade, onder leiding van kolonel Harrison Fairchild, met verschillende kleurrijke Zouaven van de 9th New York, onder bevel van kolonel Rush Hawkins, kwam onder zwaar granaatvuur te liggen van een dozijn vijandelijke kanonnen die op een heuvelrug aan hun front waren gemonteerd, maar ze bleven naar voren stoten.Er was paniek in de straten van Sharpsburg, verstopt met terugtrekkende Zuidelijken.Van de vijf brigades in de divisie van Jones was alleen de brigade van Toombs nog intact, maar hij had slechts 700 man.[39]
▲
●
AP.Hill redt de dag
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1862 Sep 17 15:30

AP.Hill redt de dag

Antietam Creek Vineyards, Bran
De divisie van AP Hill arriveerde om 15.30 uur. Hill verdeelde zijn colonne, met twee brigades die naar het zuidoosten trokken om zijn flank te bewaken en de andere drie, ongeveer 2.000 man, die naar de rechterkant van Toombs 'brigade trokken en zich voorbereidden op een tegenaanval.Om 15:40 uur, Brig.Generaal Maxcy Greggs brigade van South Carolinians viel het 16e Connecticut aan op Rodmans linkerflank in het korenveld van boer John Otto.De mannen uit Connecticut waren pas drie weken in dienst en hun linie viel uiteen met 185 slachtoffers.De 4th Rhode Island kwam aan de rechterkant, maar ze hadden slecht zicht te midden van de hoge maïsstengels, en ze waren gedesoriënteerd omdat veel van de Zuidelijken Union-uniformen droegen die bij Harpers Ferry waren buitgemaakt.Ze braken ook en renden weg, waardoor de 8th Connecticut ver van tevoren en geïsoleerd achterbleef.Ze werden omsingeld en de heuvels afgedreven naar Antietam Creek.Een tegenaanval door regimenten van de Kanawha-divisie mislukte.[40]Het IX Corps had ongeveer 20% verliezen geleden, maar bezat nog steeds twee keer zoveel Zuidelijken die hen confronteerden.Ontmoedigd door de ineenstorting van zijn flank, beval Burnside zijn mannen helemaal terug naar de westelijke oever van de Antietam, waar hij dringend om meer mannen en wapens vroeg.McClellan kon slechts één batterij leveren.Hij zei: "Ik kan niets meer doen. Ik heb geen infanterie."In feite had McClellan echter twee nieuwe korpsen in reserve, Porter's V en Franklin's VI, maar hij was te voorzichtig, bang dat hij sterk in de minderheid was en dat een massale tegenaanval door Lee op handen was.De mannen van Burnside brachten de rest van de dag door met het bewaken van de brug die ze zo zwaar hadden moeten veroveren.[41]
▲
●
1862 Sep 17 17:30

De strijd eindigt

Antietam National Battlefield,
De strijd was om 17.30 uur voorbij. Op de ochtend van 18 september bereidde Lee's leger zich voor om zich te verdedigen tegen een federale aanval die nooit kwam.Na een geïmproviseerde wapenstilstand voor beide partijen om te herstellen en hun gewonden uit te wisselen, begonnen Lee's troepen zich die avond terug te trekken over de Potomac om terug te keren naar Virginia.De verliezen van de strijd waren aan beide kanten zwaar.De Unie had 12.410 slachtoffers en 2.108 doden.[42] Geconfedereerde slachtoffers waren 10.316 met 1.547 doden.Dit vertegenwoordigde 25% van de federale strijdmacht en 31% van de Zuidelijken.In totaal verloren beide partijen in totaal 22.726 slachtoffers op één dag, bijna hetzelfde aantal als het aantal verliezen dat de natie vijf maanden eerder had geschokt tijdens de tweedaagse Slag om Shiloh.Bij de gevechten op 17 september 1862 kwamen 7.650 Amerikaanse soldaten om het leven.[43] Op 17 september 1862 stierven meer Amerikanen in de strijd dan op enige andere dag in de geschiedenis van het land.Antietam wordt soms genoemd als de bloedigste dag in de hele Amerikaanse geschiedenis.Antietam staat op de vijfde plaats wat betreft het totale aantal slachtoffers in veldslagen in de burgeroorlog, achter Gettysburg, Chickamauga, Chancellorsville en Spotsylvania Court House.
▲
●
1862 Sep 18

Epiloog

Antietam National Battlefield,
President Lincoln was teleurgesteld in de prestatie van McClellan.Hij geloofde dat de overdreven voorzichtige en slecht gecoördineerde acties van McClellan in het veld de strijd tot een gelijkspel hadden gedwongen in plaats van tot een verlammende Zuidelijke nederlaag.De president was zelfs nog meer verbaasd dat McClellan van 17 september tot 26 oktober, ondanks herhaalde smeekbeden van het Ministerie van Oorlog en de president zelf, weigerde Lee over de Potomac te achtervolgen, daarbij verwijzend naar een tekort aan uitrusting en de angst zijn troepen te overbelasten.Generaal-in-Chief Henry W. Halleck schreef in zijn officiële rapport: "De lange inactiviteit van zo'n groot leger in het aangezicht van een verslagen vijand, en tijdens het meest gunstige seizoen voor snelle bewegingen en een krachtige campagne, was een kwestie van grote teleurstelling en spijt."Lincoln ontsloeg McClellan op 5 november van zijn bevel over het Leger van de Potomac, waarmee hij in feite een einde maakte aan de militaire loopbaan van de generaal.Hij werd op 9 november vervangen door generaal Burnside.De resultaten van Antietam stelden president Lincoln ook in staat om op 22 september de voorlopige emancipatieproclamatie uit te vaardigen, die de Zuidelijke staten tot 1 januari 1863 de tijd gaf om hun rebellie te beëindigen of anders hun slaven te verliezen.Hoewel Lincoln dit eerder van plan was geweest, adviseerde staatssecretaris William H. Seward hem tijdens een kabinetsvergadering te wachten tot de Unie een belangrijke overwinning had behaald om de indruk te vermijden dat deze uit wanhoop was uitgegeven.De overwinning van de Unie en de proclamatie van Lincoln speelden een belangrijke rol bij het ontmoedigen van de regeringen van Frankrijk en Groot-Brittannië om de Confederatie te erkennen;sommigen vermoedden dat ze van plan waren dit te doen in de nasleep van een nieuwe nederlaag van de Unie.Toen emancipatie gekoppeld was aan de voortgang van de oorlog, had geen van beide regeringen de politieke wil om zich tegen de Verenigde Staten te verzetten, aangezien ze steun aan de Confederatie koppelde aan steun voor slavernij.Beide landen hadden de slavernij al afgeschaft en het publiek zou niet hebben getolereerd dat de regering militair een soevereiniteit steunde die de idealen van slavernij hoog hield.
▲
●

Appendices



APPENDIX 1

American Civil War Army Organization


Play button




APPENDIX 2

Infantry Tactics During the American Civil War


Play button




APPENDIX 3

American Civil War Cavalry


Play button




APPENDIX 4

American Civil War Artillery


Play button




APPENDIX 5

Army Logistics: The Civil War in Four Minutes


Play button

Characters



Daniel Harvey Hill

Daniel Harvey Hill

Confederate General

Joseph K. Mansfield

Joseph K. Mansfield

XII Corps General

William B. Franklin

William B. Franklin

VI Corps General

Joseph Hooker

Joseph Hooker

I Corps General

George Meade

George Meade

Union Brigadier General

Ambrose Burnside

Ambrose Burnside

IX Corps General

J. E. B. Stuart

J. E. B. Stuart

Confederate Cavalry General

Fitz John Porter

Fitz John Porter

V Corps General

William N. Pendleton

William N. Pendleton

Confederate Artillery General

Richard H. Anderson

Richard H. Anderson

Confederate General

John Bell Hood

John Bell Hood

Confederate Brigadier General

Edwin Vose Sumner

Edwin Vose Sumner

II Corps General

Lafayette McLaws

Lafayette McLaws

Confederate General

Robert E. Lee

Robert E. Lee

Commanding General of the Army of Northern Virginia

George B. McClellan

George B. McClellan

Commanding General of the Army of the Potomac

James Longstreet

James Longstreet

Confederate Major General

Footnotes



  1. McPherson 2002, p. 100.
  2. Sears 1983, pp. 65-66.
  3. Reports of Maj. Gen. George B. McClellan, U. S. Army, commanding the Army of the Potomac, of operations August 14 - November 9 (Official Records, Series I, Volume XIX, Part 1, p. 67).
  4. Sears 1983, p. 112.
  5. McPherson 2002, p. 108.
  6. McPherson 2002, p. 109.
  7. Bailey 1984, p. 60.
  8. Sears 1983, p. 174.
  9. Sears 1983, pp. 164, 175-76.
  10. Bailey 1984, p. 63.
  11. Harsh, Taken at the Flood, pp. 366-67.
  12. Sears 1983, p. 181.
  13. Wolff 2000, p. 60.
  14. Sears 1983, pp. 190-91.
  15. Wolff 2000, p. 61.
  16. Bailey 1984, pp. 71-73.
  17. Dawes 1999, pp. 88-91.
  18. Dawes 1999, pp. 91-93.
  19. Bailey 1984, p. 91.
  20. Dawes 1999, p. 95.
  21. Armstrong 2002, pp. 3-27.
  22. Wolff 2000, p. 63.
  23. Bailey 1984, p. 99.
  24. Bailey 1984, p. 100.
  25. Bailey 1984, p. 93.
  26. Bailey 1984, p. 94.
  27. Bailey 1984, p. 108.
  28. Bailey 1984, pp. 108-09.
  29. Jamieson, p. 94. McClellan issued the order at 9:10, after the repulse of Hooker's and Mansfield's assaults, having waited for the VI Corps to reach the battlefield and take up a reserve position.
  30. Wolff 2000, p. 64.
  31. Douglas 1940, p. 172.
  32. Eicher 2001, pp. 359-60.
  33. Tucker, p. 87.
  34. Sears 1983, p. 263.
  35. Bailey 1984, p. 120.
  36. Sears 1983, pp. 266-67.
  37. Sears 1983, p. 276.
  38. Bailey 1984, p. 131.
  39. Bailey 1984, pp. 132-36.
  40. Bailey 1984, pp. 136-37.
  41. Sears 1983, pp. 291-92.
  42. Further information: Official Records, Series I, Volume XIX, Part 1, pp. 189-204
  43. "Death Tolls for Battles of the 16th, 17th, 18th & 19th Centuries (1500-1900)", citing the National Park Service.

References



Primary Sources

  • Dawes, Rufus R. (1999) [1890]. A Full Blown Yankee of the Iron Brigade: Service with the Sixth Wisconsin Volunteers. Lincoln, Nebraska: University of Nebraska Press. ISBN 0-8032-6618-9. First published by E. R. Alderman and Sons.
  • Douglas, Henry Kyd (1940). I Rode with Stonewall: The War Experiences of the Youngest Member of Jackson's Staff. Chapel Hill, North Carolina: University of North Carolina Press. ISBN 0-8078-0337-5.
  • "Brady's Photographs: Pictures of the Dead at Antietam". The New York Times. New York. October 20, 1862.
  • Tidball, John C. The Artillery Service in the War of the Rebellion, 1861–1865. Westholme Publishing, 2011. ISBN 978-1594161490.
  • U.S. War Department, The War of the Rebellion: a Compilation of the Official Records of the Union and Confederate Armies. Washington, DC: U.S. Government Printing Office, 1880–1901.


Secondary Sources

  • Armstrong, Marion V. (2002). Disaster in the West Woods: General Edwin V. Sumner and the II Corps at Antietam. Sharpsburg, MD: Western Maryland Interpretive Association.
  • Bailey, Ronald H. (1984). The Bloodiest Day: The Battle of Antietam. Alexandria, VA: Time-Life Books. ISBN 0-8094-4740-1.
  • Cannan, John. The Antietam Campaign: August–September 1862. Mechanicsburg, PA: Stackpole, 1994. ISBN 0-938289-91-8.
  • Eicher, David J. (2001). The Longest Night: A Military History of the Civil War. New York: Simon & Schuster. ISBN 0-684-84944-5.
  • Esposito, Vincent J. West Point Atlas of American Wars. New York: Frederick A. Praeger, 1959. OCLC 5890637. The collection of maps (without explanatory text) is available online at the West Point website.
  • Frassanito, William A. Antietam: The Photographic Legacy of America's Bloodiest Day. Gettysburg, PA: Thomas Publications, 1978. ISBN 1-57747-005-2.
  • Harsh, Joseph L. Sounding the Shallows: A Confederate Companion for the Maryland Campaign of 1862. Kent, OH: Kent State University Press, 2000. ISBN 0-87338-641-8.
  • Harsh, Joseph L. Taken at the Flood: Robert E. Lee and Confederate Strategy in the Maryland Campaign of 1862. Kent, OH: Kent State University Press, 1999. ISBN 0-87338-631-0.
  • Jamieson, Perry D. Death in September: The Antietam Campaign. Abilene, TX: McWhiney Foundation Press, 1999. ISBN 1-893114-07-4.
  • Kalasky, Robert. "Union dead...Confederate Dead'." Military Images Magazine. Volume XX, Number 6, May–June 1999.
  • Kennedy, Frances H., ed. The Civil War Battlefield Guide. 2nd ed. Boston: Houghton Mifflin Co., 1998. ISBN 0-395-74012-6.
  • Luvaas, Jay, and Harold W. Nelson, eds. Guide to the Battle of Antietam. Lawrence: University Press of Kansas, 1987. ISBN 0-7006-0784-6.
  • McPherson, James M. (2002). Crossroads of Freedom: Antietam, The Battle That Changed the Course of the Civil War. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-513521-0.
  • Priest, John Michael. Antietam: The Soldiers' Battle. New York: Oxford University Press, 1989. ISBN 0-19-508466-7.
  • Sears, Stephen W. (1983). Landscape Turned Red: The Battle of Antietam. Boston: Houghton Mifflin. ISBN 0-89919-172-X.
  • Tucker, Phillip Thomas. Burnside's Bridge: The Climactic Struggle of the 2nd and 20th Georgia at Antietam Creek. Mechanicsburg, PA: Stackpole Books, 2000. ISBN 0-8117-0199-9.
  • Welcher, Frank J. The Union Army, 1861–1865 Organization and Operations. Vol. 1, The Eastern Theater. Bloomington: Indiana University Press, 1989. ISBN 0-253-36453-1.
  • Wolff, Robert S. (2000). "The Antietam Campaign". In Heidler, David S.; Heidler, Jeanne T. (eds.). Encyclopedia of the American Civil War: A Political, Social, and Military History. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-04758-X.
  • National Park Service battle description Archived October 11, 2014, at the Wayback Machine


Further Reading

  • Armstrong Marion V., Jr. Unfurl Those Colors! McClellan, Sumner, and the Second Army Corps in the Antietam Campaign. Tuscaloosa: University of Alabama Press, 2008. ISBN 978-0-8173-1600-6.
  • Ballard, Ted. Battle of Antietam: Staff Ride Guide. Washington, DC: United States Army Center of Military History, 2006. OCLC 68192262.
  • Breeden, James O. "Field Medicine at Antietam." Caduceus: A Humanities Journal for Medicine and the Health Sciences 10#1 (1994): 8–22.
  • Carman, Ezra Ayers. The Maryland Campaign of September 1862: Ezra A. Carman's Definitive Account of the Union and Confederate Armies at Antietam. Edited by Joseph Pierro. New York: Routledge, 2008. ISBN 0-415-95628-5.
  • Carman, Ezra Ayers. The Maryland Campaign of September 1862. Vol. 1, South Mountain. Edited by Thomas G. Clemens. El Dorado Hills, CA: Savas Beatie, 2010. ISBN 978-1-932714-81-4.
  • Catton, Bruce. "Crisis at the Antietam". American Heritage 9#5 (August 1958): 54–96.
  • Frassanito, William A. Antietam: The Photographic Legacy of America's Bloodiest Day. New York: Scribner, 1978. ISBN 978-0-684-15659-0.
  • Frye, Dennis E. Antietam Shadows: Mystery, Myth & Machination. Sharpsburg, MD: Antietam Rest Publishing, 2018. ISBN 978-0-9854119-2-3.
  • Gallagher, Gary W., ed. Antietam: Essays on the 1862 Maryland Campaign. Kent, OH: Kent State University Press, 1989. ISBN 0-87338-400-8.
  • Gottfried, Bradley M. The Maps of Antietam: An Atlas of the Antietam (Sharpsburg) Campaign, including the Battle of South Mountain, September 2–20, 1862. El Dorado Hills, CA: Savas Beatie, 2011. ISBN 978-1-61121-086-6.
  • Hartwig, D. Scott. To Antietam Creek: The Maryland Campaign of 1862. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2012. ISBN 978-1-4214-0631-2.
  • Jamieson, Perry D., and Bradford A. Wineman, The Maryland and Fredericksburg Campaigns, 1862–1863 Archived January 27, 2020, at the Wayback Machine. Washington, DC: United States Army Center of Military History, 2015. CMH Pub 75-6.
  • Jermann, Donald R. Antietam: The Lost Order. Gretna, LA: Pelican Publishing Co., 2006. ISBN 1-58980-366-3.
  • Murfin, James V. The Gleam of Bayonets: The Battle of Antietam and the Maryland Campaign of 1862. Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1965. ISBN 0-8071-0990-8.
  • Rawley, James A. (1966). Turning Points of the Civil War. University of Nebraska Press. ISBN 0-8032-8935-9. OCLC 44957745.
  • Reardon, Carol and Tom Vossler. A Field Guide to Antietam: Experiencing the Battlefield through Its History, Places, and People (U of North Carolina Press, 2016) 347 pp.
  • Slotkin, Richard. The Long Road to Antietam: How the Civil War Became a Revolution. New York: Liveright, 2012. ISBN 978-0-87140-411-4.
  • Vermilya, Daniel J. That Field of Blood: The Battle of Antietam, September 17, 1862. Emerging Civil War Series. El Dorado Hills, CA: Savas Beatie, 2018. ISBN 978-1-61121-375-1.