თიმარის სისტემის ინფლაცია და კლება

მე-16 საუკუნის მეორე ნახევარში იმპერია განიცდიდა მზარდ ეკონომიკურ ზეწოლას მზარდი ინფლაციის გამო, რაც შემდეგ გავლენას ახდენდა ევროპასა და ახლო აღმოსავლეთზე.ამრიგად, ოსმალებმა შეცვალეს მრავალი ინსტიტუტი, რომლებიც ადრე განსაზღვრავდნენ იმპერიას, თანდათანობით დაანგრიეს ტიმარის სისტემა მუშკეტერთა თანამედროვე არმიის აღზრდის მიზნით და გააოთხმაგეს ბიუროკრატიის ზომა, რათა ხელი შეუწყონ შემოსავლების უფრო ეფექტურად შეგროვებას.ტიმარი იყო მიწის გაცემა ოსმალეთის იმპერიის სულთნების მიერ მეთოთხმეტე და მეთექვსმეტე საუკუნეებში, წლიური საგადასახადო შემოსავალი 20000 აკჩეზე ნაკლები.მიწიდან მიღებული შემოსავლები მოქმედებდა როგორც სამხედრო სამსახურის კომპენსაცია.ტიმარის მფლობელს ტიმარიოტი ერქვა.თუ თიმარიდან მიღებული შემოსავლები 20 000-დან 100 000 აკჩემდე იქნებოდა, მიწის გრანტს ზეამეტი ერქვა, ხოლო თუ 100 000 აკჩეზე მეტი იყო, გრანტს ჰასი ერქვა.მეთექვსმეტე საუკუნის ბოლოს ტიმარის მიწათმფლობელობის სისტემამ დაიწყო მისი გამოუსწორებელი დაცემა.1528 წელს ტიმარიოტებმა შეადგინეს ოსმალეთის არმიის უდიდესი დივიზია.სიპაჰიებს ეკისრებოდათ პასუხისმგებლობა საკუთარ ხარჯებზე, მათ შორის ლაშქრობის დროს უზრუნველყოფის, მათი აღჭურვილობის, დამხმარე კაცების (ცებელუ) და ვალეტების (გულამ) უზრუნველყოფას.ახალი სამხედრო ტექნოლოგიების, განსაკუთრებით იარაღის გაჩენისთანავე, სიპაჰიები, რომლებიც ოდესღაც ოსმალეთის არმიის ხერხემალს შეადგენდნენ, მოძველდნენ.ხანგრძლივმა და ძვირადღირებულმა ომებმა, რომლებიც ოსმალეთის სულთნებს აწარმოეს ჰაბსბურგებისა და ირანელების წინააღმდეგ, მოითხოვდა თანამედროვე მუდმივი და პროფესიონალური არმიის შექმნას.ამიტომ მათ შესანახად ნაღდი ფული იყო საჭირო.არსებითად, იარაღი ცხენზე იაფი იყო.^[12] მეჩვიდმეტე საუკუნის ადრეულ ათწლეულებში, ტიმარის შემოსავლების დიდი ნაწილი შემოდიოდა ცენტრალურ ხაზინაში, როგორც შემცვლელი ფული (ბედელი) სამხედრო სამსახურიდან გათავისუფლებისთვის.იმის გამო, რომ ისინი აღარ იყვნენ საჭირო, როდესაც ტიმარის მფლობელები დაიღუპნენ, მათი სამფლობელოები არ გადანაწილდებოდა, არამედ იმპერიის ქვეშ მოექცნენ.მას შემდეგ, რაც უშუალო კონტროლს დაექვემდებარა, ვაკანტური მიწა გადაიქცევა საგადასახადო მეურნეობებად (მუქატაჰად), რათა უზრუნველყოფილიყო უფრო მეტი ფულადი შემოსავალი ცენტრალური ხელისუფლებისთვის.^[13]