სამარიელთა აჯანყებები (დაახლოებით ახ. წ. 484–573) იყო აჯანყებების სერია პალესტინა პრიმას პროვინციაში, სადაც სამარიელები აჯანყდნენ აღმოსავლეთ რომის იმპერიის წინააღმდეგ.ამ აჯანყებებმა გამოიწვია მნიშვნელოვანი ძალადობა და სამარიელთა მოსახლეობის მკვეთრი შემცირება, რამაც შეცვალა რეგიონის დემოგრაფიული მდგომარეობა.ებრაულ-რომაული ომების შემდეგ, ებრაელები ძირითადად არ იყვნენ იუდეაში, სამარიელები და ბიზანტიელი ქრისტიანები ავსებდნენ ამ ვაკუუმს.სამარიელთა საზოგადოებამ განიცადა ოქროს ხანა, განსაკუთრებით ბაბა რაბას დროს (დაახლოებით ახ. წ. 288–362), რომელმაც მოახდინა რეფორმა და გააძლიერა სამარიელთა საზოგადოება.თუმცა, ეს პერიოდი დასრულდა, როდესაც ბიზანტიის ჯარებმა დაიპყრეს ბაბა რაბა.^[131]იუსტას აჯანყება (484)იმპერატორ ზენონის მიერ ნეაპოლისში სამარიელთა დევნამ გამოიწვია პირველი დიდი აჯანყება.სამარიელებმა, იუსტას მეთაურობით, საპასუხო საპასუხოდ ქრისტიანები დახოცეს და ნეაპოლისში ეკლესია გაანადგურეს.აჯანყება ბიზანტიურმა ძალებმა ჩაახშო და ზენონმა ააგო ეკლესია გერიზიმის მთაზე, რამაც კიდევ უფრო გაამწვავა სამარიელთა განწყობები.^[132]სამარიელთა არეულობა (495)კიდევ ერთი აჯანყება მოხდა 495 წელს იმპერატორ ანასტასიუს I-ის დროს, სადაც სამარიელებმა მცირე ხნით დაიკავეს მთა გერიზიმი, მაგრამ კვლავ ჩაახშეს ბიზანტიის ხელისუფლებამ.^[132]ბენ საბარის აჯანყება (529–531)ყველაზე ძალადობრივ აჯანყებას ხელმძღვანელობდა ჯულიანუს ბენ საბარი, ბიზანტიის კანონებით დაწესებული შეზღუდვების საპასუხოდ.ბენ საბარის ანტიქრისტიანულ კამპანიას მოჰყვა ძლიერი ბიზანტიური და გასანიდური არაბების წინააღმდეგობა, რამაც გამოიწვია მისი დამარცხება და სიკვდილით დასჯა.ამ აჯანყებამ მნიშვნელოვნად შეამცირა სამარიელთა მოსახლეობა და ყოფნა რეგიონში.^[132]სამარიელთა აჯანყება (556 წ.)556 წელს სამარიელ-ებრაელთა ერთობლივი აჯანყება ჩაახშეს, რასაც მძიმე შედეგები მოჰყვა აჯანყებულებისთვის.^[132]აჯანყება (572)572/573 (ან 578) კიდევ ერთი აჯანყება მოხდა ბიზანტიის იმპერატორ იუსტინე II- ის მეფობის დროს, რამაც გამოიწვია სამარიელების შემდგომი შეზღუდვები.^[132]შემდგომიაჯანყებებმა მკვეთრად შეამცირა სამარიელთა მოსახლეობა, რომელიც კიდევ უფრო შემცირდა ისლამურ ეპოქაში.სამარიელები განიცდიდნენ დისკრიმინაციასა და დევნას, მათი რიცხვი კვლავ მცირდებოდა მოქცევისა და ეკონომიკური ზეწოლის გამო.^[133] ამ აჯანყებებმა მნიშვნელოვანი ცვლილება მოახდინა რეგიონის რელიგიურ და დემოგრაფიულ ლანდშაფტში, სამარიელთა საზოგადოების გავლენა და რაოდენობა მკვეთრად შემცირდა, რამაც გზა გაუხსნა სხვა რელიგიური ჯგუფების გაბატონებას.