1990 წლის აგვისტოში ერაყის შეჭრამ ქუვეითში გამოიწვია ყურის ომი , რომელშიც მონაწილეობდნენ ერაყი და შეერთებული შტატების ხელმძღვანელობით კოალიცია.ამ კონფლიქტის დროს ერაყმა ისრაელის მიმართულებით 39 სკადი რაკეტა გაუშვა.აშშ-ს თხოვნით, ისრაელმა არ უპასუხა, რათა არაბმა ქვეყნებმა კოალიცია არ დატოვონ.ისრაელმა გაზის ნიღბები მიაწოდა როგორც პალესტინელებს, ასევე მის მოქალაქეებს და მიიღო პატრიოტის რაკეტსაწინააღმდეგო თავდაცვის მხარდაჭერა ნიდერლანდებიდან და აშშ-დან 1991 წლის მაისში 15000 ბეტა ისრაელი (ეთიოპიელი ებრაელი) ფარულად 36 საათის განმავლობაში გადაიყვანეს ისრაელში.ყურის ყურის ომში კოალიციის გამარჯვებამ გააჩინა რეგიონში მშვიდობის ახალი შესაძლებლობები, რასაც მოჰყვა მადრიდის კონფერენცია 1991 წლის ოქტომბერში, რომელიც მოიწვიეს აშშ-ს პრეზიდენტმა ჯორჯ ბუშმა და საბჭოთა პრემიერ-მინისტრმა მიხეილ გორბაჩოვმა.ისრაელის პრემიერ მინისტრმა იცხაკ შამირმა მონაწილეობა მიიღო კონფერენციაში სესხის გარანტიების სანაცვლოდ საბჭოთა კავშირიდან ემიგრანტების შთანთქმის მხარდასაჭერად, რამაც საბოლოოდ გამოიწვია მისი კოალიციის დაშლა.ამის შემდეგ საბჭოთა კავშირმა დაუშვა საბჭოთა ებრაელების თავისუფალი ემიგრაცია ისრაელში, რამაც გამოიწვია დაახლოებით ერთი მილიონი საბჭოთა მოქალაქის მიგრაცია ისრაელში მომდევნო რამდენიმე წლის განმავლობაში.^[232]ისრაელის 1992 წლის არჩევნებში ლეიბორისტულმა პარტიამ იცხაკ რაბინის ხელმძღვანელობით 44 მანდატი მოიპოვა.რაბინმა, რომელიც დაწინაურდა, როგორც "მკაცრი გენერალი", პირობა დადო, რომ არ გაუმკლავდება PLO-ს.თუმცა, 1993 წლის 13 სექტემბერს ოსლოს შეთანხმებას ხელი მოაწერეს ისრაელმა და PLO თეთრ სახლში.^[233] ეს შეთანხმებები მიზნად ისახავდა ისრაელიდან უფლებამოსილების გადაცემას პალესტინის დროებით ხელისუფლებაზე, რაც გამოიწვევს საბოლოო ხელშეკრულებას და ურთიერთ აღიარებას.1994 წლის თებერვალში, ბარუხ გოლდშტეინმა, კახის პარტიის მიმდევარმა, ჩაიდინა ჰებრონში პატრიარქების გამოქვაბულში ხოცვა-ჟლეტა.ამის შემდეგ ისრაელმა და PLO-მ 1994 წელს ხელი მოაწერეს შეთანხმებას პალესტინელებისთვის უფლებამოსილების გადაცემის შესახებ.გარდა ამისა, იორდანიამ და ისრაელმა ხელი მოაწერეს ვაშინგტონის დეკლარაციას და ისრაელ-იორდანიის სამშვიდობო ხელშეკრულებას 1994 წელს, რითაც ოფიციალურად დასრულდა მათი საომარი მდგომარეობა.ისრაელ-პალესტინის დროებითი შეთანხმება ხელი მოეწერა 1995 წლის 28 სექტემბერს, რომელიც ანიჭებდა ავტონომიას პალესტინელებს და ნებას რთავდა PLO-ს ხელმძღვანელობას გადასულიყო ოკუპირებულ ტერიტორიებზე.სანაცვლოდ, პალესტინელებმა პირობა დადეს, რომ ტერორიზმისგან თავს შეიკავებენ და შეცვალეს თავიანთი ეროვნული შეთანხმება.ამ შეთანხმებას ჰამასის და სხვა ფრაქციების წინააღმდეგობა შეხვდა, რომლებმაც თვითმკვლელი თავდასხმები განახორციელეს ისრაელის წინააღმდეგ.რაბინმა უპასუხა ღაზა-ისრაელის ბარიერის აგებით და მუშების იმპორტით ისრაელში მუშახელის დეფიციტის გამო.1995 წლის 4 ნოემბერს რაბინი მოკლა ულტრამემარჯვენე რელიგიური სიონისტი.მისმა მემკვიდრემ, შიმონ პერესმა დანიშნა ვადამდელი არჩევნები 1996 წლის თებერვალში. 1996 წლის აპრილში ისრაელმა დაიწყო ოპერაცია სამხრეთ ლიბანში ჰეზბოლას სარაკეტო თავდასხმების საპასუხოდ.