1972 წლის 10 იანვარს გათავისუფლების შემდეგ შეიხ მუჯიბურ რაჰმანმა გადამწყვეტი როლი შეასრულა ახლად დამოუკიდებელ ბანგლადეშში, თავდაპირველად დაიკავა დროებითი პრეზიდენტობა, სანამ პრემიერ მინისტრი გახდებოდა.ის ხელმძღვანელობდა ყველა სამთავრობო და გადაწყვეტილების მიმღები ორგანოების კონსოლიდაციას, 1970 წლის არჩევნებში არჩეულმა პოლიტიკოსებმა შექმნეს დროებითი პარლამენტი.^[16] მუქტი ბაჰინი და სხვა მილიციები ინტეგრირებულნი იყვნენ ახალ ბანგლადეშის არმიაში, ოფიციალურად აიღეს ინდოეთის ძალები 17 მარტს.რაჰმანის ადმინისტრაციას შეექმნა უზარმაზარი გამოწვევები, მათ შორის 1971 წლის კონფლიქტის შედეგად დევნილი მილიონების რეაბილიტაცია, 1970 წლის ციკლონის შედეგების მოგვარება და ომის შედეგად განადგურებული ეკონომიკის გამოცოცხლება.^[16]რაჰმანის თაოსნობით ბანგლადეში მიიღეს გაერთიანებული ერების ორგანიზაციაში და არაკავშირში მყოფთა მოძრაობაში.მან საერთაშორისო დახმარება მოითხოვა აშშ-სა და გაერთიანებული სამეფოს მსგავს ქვეყნებში ვიზიტით და ხელი მოაწერა მეგობრობის ხელშეკრულებას ინდოეთთან , რომელიც უზრუნველყოფდა მნიშვნელოვან ეკონომიკურ და ჰუმანიტარულ მხარდაჭერას და დაეხმარა ბანგლადეშის უსაფრთხოების ძალების მომზადებაში.^[17] რაჰმანმა დაამყარა მჭიდრო ურთიერთობა ინდირა განდისთან, აფასებდა ინდოეთის მხარდაჭერას განმათავისუფლებელი ომის დროს.მისმა მთავრობამ დიდი ძალისხმევა გაიღო დაახლოებით 10 მილიონი ლტოლვილის რეაბილიტაციისთვის, ეკონომიკის აღდგენისა და შიმშილის თავიდან ასაცილებლად.1972 წელს შემოღებულ იქნა ახალი კონსტიტუცია და შემდგომმა არჩევნებმა გააძლიერა მუჯიბის ძალაუფლება და მისმა პარტიამ მოიპოვა აბსოლუტური უმრავლესობა.ადმინისტრაციამ ხაზი გაუსვა არსებითი სერვისებისა და ინფრასტრუქტურის გაფართოებას, 1973 წელს დაიწყო ხუთწლიანი გეგმა, რომელიც ფოკუსირებულია სოფლის მეურნეობაზე, სოფლის ინფრასტრუქტურასა და კოტეჯის მრეწველობაზე.^[18]მიუხედავად ამ ძალისხმევისა, ბანგლადეშს 1974 წლის მარტიდან 1974 წლის დეკემბრამდე დამანგრეველი შიმშილი შეექმნა, რომელიც მე-20 საუკუნის ერთ-ერთ ყველაზე სასიკვდილოდ ითვლება.საწყისი ნიშნები გამოჩნდა 1974 წლის მარტში, ბრინჯის ფასები გაიზარდა და რანგპურის რაიონი განიცდიდა ადრეულ ზემოქმედებას.^[19] შიმშილობამ გამოიწვია დაახლოებით 27,000-დან 1,500,000-მდე ადამიანის დაღუპვა, რაც ხაზს უსვამს ახალგაზრდა ერის სერიოზულ გამოწვევებს განმათავისუფლებელი ომისა და ბუნებრივი კატასტროფებისგან გამოჯანმრთელების მცდელობებში.1974 წლის მძიმე შიმშილმა ღრმად იმოქმედა მუჯიბის მმართველობისადმი მიდგომაზე და გამოიწვია მნიშვნელოვანი ცვლილება მის პოლიტიკურ სტრატეგიაში.^[20] მზარდი პოლიტიკური არეულობისა და ძალადობის ფონზე, მუჯიბმა გააძლიერა ძალაუფლების კონსოლიდაცია.1975 წლის 25 იანვარს მან გამოაცხადა საგანგებო მდგომარეობა და საკონსტიტუციო ცვლილებებით აკრძალა ყველა ოპოზიციური პოლიტიკური პარტია.პრეზიდენტის თანამდებობის დაკავებისას მუჯიბს მიენიჭა უპრეცედენტო უფლებამოსილება.^[21] მისმა რეჟიმმა ჩამოაყალიბა ბანგლადეშის კრიშაკ სრამიკ ავამის ლიგა (BAKSAL), როგორც ერთადერთი იურიდიული პოლიტიკური სუბიექტი, პოზიციონირებდა მას როგორც სოფლის მოსახლეობის წარმომადგენლად, ფერმერებისა და მუშების ჩათვლით, და წამოიწყო სოციალისტურზე ორიენტირებული პროგრამები.^[22]შეიხ მუჯიბურ რაჰმანის ხელმძღვანელობის მწვერვალზე ბანგლადეშის შიდა შეტაკება შეექმნა, რადგან ჯატიიო სამაჯტანტრიკ დალის სამხედრო ფრთამ, გონობაჰინმა, წამოიწყო აჯანყება, რომლის მიზანი იყო მარქსისტული რეჟიმის დამყარება.^[23] მთავრობის პასუხი იყო Jatiya Rakkhi Bahini-ს შექმნა, ძალა, რომელიც მალე გახდა ცნობილი სამოქალაქო მოსახლეობის წინააღმდეგ ადამიანის უფლებების მძიმე დარღვევით, მათ შორის პოლიტიკური მკვლელობებით, ^[24] სასამართლოს გარეშე მკვლელობებით სიკვდილის რაზმების მიერ, ^[25] და გაუპატიურების შემთხვევებით.^[26] ეს ძალა მოქმედებდა იურიდიული იმუნიტეტით, იცავდა თავის წევრებს დევნისა და სხვა სამართლებრივი ქმედებებისგან.^[22] მოსახლეობის სხვადასხვა სეგმენტის მხარდაჭერის მიუხედავად, მუჯიბის ქმედებებმა, განსაკუთრებით ძალის გამოყენებამ და პოლიტიკური თავისუფლებების შეზღუდვამ, გამოიწვია უკმაყოფილება განმათავისუფლებელი ომის ვეტერანებში.ისინი ამ ზომებს განიხილავდნენ, როგორც გადახვევას დემოკრატიისა და სამოქალაქო უფლებების იდეალებისგან, რაც მოტივირებული იყო ბანგლადეშის დამოუკიდებლობისთვის ბრძოლაში.