Մուրադը գրավել է Նիշը 1386 թվականին՝ հավանաբար ստիպելով Սերբիայի Ղազարին ընդունել օսմանյան վասալությունը։Մինչ նա ավելի խորն էր մղվում դեպի հյուսիս՝ կենտրոնական Բալկաններ, Մուրադը նաև ուժեր ուներ դեպի արևմուտք՝ «Ինգատիայի միջոցով» դեպի Մակեդոնիա՝ վասալային կարգավիճակ պարտադրելով տարածաշրջանային կառավարիչներին, ովքեր մինչ այդ խուսափում էին այդ ճակատագրից:Մի զորախումբ հասավ ալբանական Ադրիատիկ ափ 1385-ին: Մյուս զորախումբը գրավեց և գրավեց Սալոնիկ 1387-ին: Բալկանյան քրիստոնյա պետությունների շարունակական անկախության վտանգը տագնապալիորեն ակնհայտ դարձավ:Երբ 1387 թվականին Անատոլիայի գործերը Մուրադին ստիպեցին հեռանալ Բալկաններից, նրա սերբ և
բուլղար վասալները փորձեցին խզել իրենց կապերը նրա հետ:Ղազարը կոալիցիա կազմեց Բոսնիայի Տվրտկո I-ի և Վիդինի Ստրացիմիրի հետ։Այն բանից հետո, երբ նա հրաժարվեց օսմանյան պահանջից, որ նա կատարի իր վասալային պարտավորությունները, նրա դեմ զորքեր ուղարկվեցին:Ղազարն ու Տվրտկոն հանդիպեցին թուրքերին և ջախջախեցին նրանց Նիշից արևմուտք գտնվող Պլոցնիկում։Նրա հավատակից քրիստոնյա իշխանների հաղթանակը խրախուսեց Շիշմանին հրաժարվել օսմանյան վասալությունից և վերահաստատել Բուլղարիայի անկախությունը: