1878-ից 1914 թվականները Ռումինիայի համար կայունության և առաջընթացի շրջան էր:Երկրորդ Բալկանյան պատերազմի ժամանակ Ռումինիան միացավ Հունաստանին , Սերբիային ու Չեռնոգորիային ընդդեմ Բուլղարիայի :Բուլղարիան, դժգոհ լինելով Առաջին Բալկանյան պատերազմի ավարից, հարձակվեց իր նախկին դաշնակիցների՝ Սերբիայի և Հունաստանի վրա, 1913 թվականի հունիսի 29-ից օգոստոսի 10-ը: Սերբական և հունական բանակները հետ մղեցին բուլղարական հարձակումը և հակահարձակման անցան՝ մտնելով Բուլղարիա:Քանի որ Բուլղարիան նաև նախկինում ներգրավված էր տարածքային վեճերի մեջ Ռումինիայի հետ ^[77] և բուլղարական ուժերի մեծ մասը ներգրավված էր հարավում, հեշտ հաղթանակի հեռանկարը խթանեց Ռումինիայի միջամտությունը Բուլղարիայի դեմ:Օսմանյան կայսրությունը նույնպես օգտվեց ստեղծված իրավիճակից՝ վերադարձնելու նախորդ պատերազմից կորցրած որոշ տարածքներ։Երբ ռումինական զորքերը մոտեցան մայրաքաղաք Սոֆիային, Բուլղարիան զինադադար խնդրեց, որի արդյունքում Բուխարեստի պայմանագիրը կնքվեց, որով Բուլղարիան ստիպված էր զիջել իր առաջին Բալկանյան պատերազմի նվաճումների մի մասը Սերբիայի, Հունաստանի և Ռումինիային:1913 թվականի Բուխարեստի պայմանագրով Ռումինիան նվաճեց Հարավային Դոբրուջան և հիմնեց Դուրոստոր և Կալիակրա շրջանները։^[78]