1324 թվականի հուլիսի 26-ով թվագրված դիպլոմի մեջ Հունգարիայի թագավոր Չարլզ I-ը Բասարաբին անվանում է «Վալախիայի մեր վոյեվոդը», ինչը ցույց է տալիս, որ այդ ժամանակ Բասարաբը եղել է Հունգարիայի թագավորի վասալը։^[Կարճ] ժամանակում, սակայն, Բասարաբը հրաժարվեց ընդունել թագավորի գերիշխանությունը, քանի որ ոչ Բասարաբի աճող հզորությունը, ոչ էլ ակտիվ արտաքին քաղաքականությունը, որը նա վարում էր իր հաշվին հարավում, ընդունելի չէին Հունգարիայում։^[63] 1325 թվականի հունիսի 18-ով թվագրված նոր դիպլոմում Չարլզ I թագավորը նշում է նրան որպես «Վալախիայի Բասարաբ, թագավորի սուրբ թագին անհավատարիմ» (Bazarab Transalpinum regie corone infidelem)։^[64]Բասարաբին պատժելու ակնկալիքով՝ Չարլզ I թագավորը 1330 թվականին նրա դեմ ռազմական արշավ սկսեց։ Թագավորն իր բանակի հետ միասին շարժվեց դեպի Վալախիա, որտեղ ամեն ինչ կարծես ավերված էր։Չկարողանալով հնազանդեցնել Բասարաբին՝ թագավորը հրամայեց նահանջել լեռների միջով։Բայց երկար ու նեղ հովտում հունգարական բանակը հարձակվեց բարձունքներում դիրքեր գրաված ռումինացիների կողմից։Ճակատամարտը, որը կոչվում էր Պոսադայի ճակատամարտ, տևեց չորս օր (1330թ. նոյեմբերի 9–12) և աղետ էր հունգարացիների համար, որոնց պարտությունը կործանարար էր։^[65] Թագավորը կարողացավ փրկվել միայն իր թագավորական զինանշանը փոխանակելով իր պահապաններից մեկի հետ։^[66]Պոսադայի ճակատամարտը շրջադարձային կետ էր հունգարա-վալախական հարաբերություններում. չնայած 14-րդ դարի ընթացքում Հունգարիայի թագավորները դեռևս մեկ անգամ չէին փորձում կարգավորել Վալախիայի վոյվոդները, բայց նրանք կարողացան հաջողության հասնել միայն ժամանակավորապես:Այսպիսով, Բասարաբի հաղթանակն անվերադարձ ճանապարհ բացեց դեպի անկախություն Վալախիայի Իշխանության համար։