1945-1992 թվականներին Չեռնոգորիան դարձավ Հարավսլավիայի Սոցիալիստական ​​Դաշնային Հանրապետության հիմնադիր հանրապետություն;դա ֆեդերացիայի ամենափոքր հանրապետությունն էր և ուներ ամենացածր բնակչությունը։Չեռնոգորիան դարձավ տնտեսապես ավելի ուժեղ, քան երբևէ, քանի որ օգնություն ստացավ դաշնային հիմնադրամներից՝ որպես թերզարգացած Հանրապետություն, ինչպես նաև դարձավ զբոսաշրջության վայր:Պատերազմից հետո տարիները բուռն անցան և նշանավորվեցին քաղաքական վերացումներով։1947-ին սպանվեց Կանաչների առաջնորդ Կրստո Զրնով Պոպովիչը, իսկ 10 տարի անց՝ 1957-ին, սպանվեց նաև վերջին չեռնոգորացի չեթնիկ Վլադիմիր Շիպչիչը։Այս ժամանակահատվածում Չեռնոգորիայի կոմունիստները, ինչպիսիք են Վելյկո Վլահովիչը, Սվետոզար Վուկմանովիչ-Տեմպոն, Վլադիմիր Պոպովիչը և Յովո Կապիչիչը առանցքային պաշտոններ են զբաղեցրել Հարավսլավիայի դաշնային կառավարությունում։1948թ.-ին Հարավսլավիան հանդիպեց Տիտո-Ստալին պառակտմանը, Հարավսլավիայի և ԽՍՀՄ-ի միջև բարձր լարվածության շրջան, որն առաջացել էր իր հարևանների վրա յուրաքանչյուր երկրի ազդեցության վերաբերյալ տարաձայնությունների և Ինֆորմբիրոյի որոշման պատճառով:Քաղաքական իրարանցում սկսվեց ինչպես կոմունիստական ​​կուսակցության, այնպես էլ ազգի ներսում։Սովետամետ կոմունիստները ենթարկվեցին քրեական հետապնդման և բանտարկության Հարավսլավիայի տարբեր բանտերում, հատկապես Գոլի Օտոկում:Չեռնոգորիայից շատերը, Ռուսաստանի հետ իրենց ավանդական հավատարմության պատճառով, հայտարարեցին իրենց խորհրդային կողմնորոշման մասին:Կոմունիստական ​​կուսակցության այս քաղաքական պառակտումը տեսավ շատ կարևոր կոմունիստ առաջնորդների անկում, ներառյալ չեռնոգորցիներ Արսո Յովանովիչը և Վլադո Դապչևիչը:Այս ժամանակահատվածում բանտարկված մարդկանցից շատերը, անկախ ազգությունից, անմեղ էին, ինչը հետագայում ճանաչվեց Հարավսլավիայի կառավարության կողմից:1954 թվականին վտարվեց Չեռնոգորիայի նշանավոր քաղաքական գործիչ Միլովան Ջիլասը կոմունիստական ​​կուսակցությունից՝ Հարավսլավիայում Պեկո Դապչևիչի հետ միասին «նոր իշխող դասակարգ» ստեղծելու համար կուսակցության առաջնորդներին քննադատելու համար։1940-ականների երկրորդ կեսին և ամբողջ 1950-ականներին երկիրը ենթարկվեց ենթակառուցվածքային երիտասարդացման՝ դաշնային ֆինանսավորման շնորհիվ:Չեռնոգորիայի պատմական մայրաքաղաք Ցետինյեն փոխարինվեց Պոդգորիցայով, որը միջպատերազմյան ժամանակաշրջանում դարձավ հանրապետության ամենամեծ քաղաքը, թեև այն գործնականում ավերակ էր դարձել Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի վերջին փուլերում ուժեղ ռմբակոծությունների պատճառով:Պոդգորիցան ավելի բարենպաստ աշխարհագրական դիրք ուներ Մոնտենեգրոյում, և 1947 թվականին Հանրապետության նստավայրը տեղափոխվեց քաղաք, որն այժմ կոչվում է Տիտոգրադ՝ ի պատիվ մարշալ Տիտոյի։Ցետինյեն Հարավսլավիայում ստացել է «հերոս քաղաքի» կոչումը։Երիտասարդական աշխատանքային ակցիաները կառուցեցին երկաթուղի երկու խոշոր քաղաքների՝ Տիտոգրադի և Նիկշիչի միջև, ինչպես նաև Սկադար լճի վրա գտնվող ամբարտակ, որը կապում է մայրաքաղաքը Բար գլխավոր նավահանգստի հետ:Բար նավահանգիստը նույնպես վերակառուցվել է 1944 թվականին գերմանական նահանջի ժամանակ ականապատվելուց հետո: Ենթակառուցվածքային բարելավման այլ նավահանգիստներ են Կոտորը, Ռիսանը և Տիվատը:1947 թվականին հիմնադրվել է «Յուգոպետրոլ Կոտորը»։Չեռնոգորիայի արդյունաբերականացումը դրսևորվեց Ցետինյեում «Օբոդ» էլեկտրոնային ընկերության, Նիկշիչում գտնվող պողպատի գործարանի և «Տրեբյեսա» գարեջրի գործարանի և 1969 թվականին Պոդգորիցայի ալյումինի գործարանի հիմնադրման միջոցով: