1947 թվականի ապրիլի 2-ին, ի պատասխան պաղեստինյան հարցի սրման և բարդության, Միացյալ Թագավորությունը խնդրեց, որ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան լուծի Պաղեստինի հարցը:Գլխավոր ասամբլեան ստեղծեց Պաղեստինի հարցերով ՄԱԿ-ի հատուկ կոմիտեն (UNSCOP)՝ իրավիճակն ուսումնասիրելու և զեկուցելու համար։UNSCOP-ի քննարկումների ժամանակ ոչ սիոնիստական ​​ուղղափառ հրեական կուսակցությունը՝ Ագուդատ Իսրայելը, խորհուրդ տվեց ստեղծել հրեական պետություն որոշակի կրոնական պայմաններով:Նրանք բանակցեցին Դեյվիդ Բեն-Գուրիոնի հետ ստատուս-քվոյի համաձայնագրի շուրջ, որը ներառում էր զինվորական ծառայությունից ազատումներ Յեշիվա ուսանողների և ուղղափառ կանանց համար, շաբաթ օրը որպես ազգային շաբաթավերջ պահելը, կառավարական հաստատություններում կոշեր սննդի ապահովումը և ուղղափառ հրեաներին թույլտվություն պահպանելու համար: առանձին կրթական համակարգ:UNSCOP-ի մեծամասնության զեկույցում առաջարկվում էր ստեղծել անկախ արաբական պետություն, անկախ հրեական պետություն և միջազգայնորեն կառավարվող Երուսաղեմ քաղաք:^[174] Այս հանձնարարականը փոփոխություններով ընդունվել է Գլխավոր ասամբլեայի կողմից 1947 թվականի նոյեմբերի 29-ի 181 (II) բանաձևում, որը նաև կոչ էր անում հրեաների զգալի ներգաղթ մինչև 1948 թվականի փետրվարի 1-ը ^{[175 :]}Չնայած ՄԱԿ-ի բանաձեւին, ոչ Բրիտանիան, ոչ էլ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը քայլեր չձեռնարկեցին այն իրականացնելու համար։Բրիտանական կառավարությունը, մտահոգված լինելով արաբական պետությունների հետ հարաբերությունները վնասելու համար, սահմանափակեց ՄԱԿ-ի մուտքը Պաղեստին և շարունակեց կալանավորել հրեաներին, ովքեր փորձում էին մուտք գործել այդ տարածք:Այս քաղաքականությունը պահպանվեց մինչև բրիտանական մանդատի ավարտը, երբ բրիտանացիների դուրսբերումն ավարտվեց 1948 թվականի մայիսին: Այնուամենայնիվ, Բրիտանիան շարունակեց կալանավորել «մարտական ​​տարիքի» հրեա ներգաղթյալներին և նրանց ընտանիքներին Կիպրոսում մինչև 1949 թվականի մարտը ^[176:]