Երբ 1980-ականների վերջին Բուլղարիայում զգացվում էր Միխայիլ Գորբաչովի բարեփոխումների ծրագրի ազդեցությունը Խորհրդային Միությունում , կոմունիստները, ինչպես իրենց առաջնորդը, այնքան թուլացել էին, որ երկար ժամանակ դիմադրեին փոփոխությունների պահանջին:1989թ. նոյեմբերին Սոֆիայում կազմակերպվեցին ցույցեր բնապահպանական խնդիրների շուրջ, որոնք շուտով վերածվեցին քաղաքական բարեփոխումների ընդհանուր արշավի:Կոմունիստներն արձագանքեցին Ժիվկովին պաշտոնանկ անելով և նրան փոխարինելով Պետար Մլադենովով, բայց դա նրանց միայն կարճ հանգստություն բերեց։1990 թվականի փետրվարին Կոմունիստական ​​կուսակցությունը կամավոր հրաժարվեց իշխանության մենաշնորհից և 1990 թվականի հունիսին անցկացվեցին 1931 թվականից ի վեր առաջին ազատ ընտրությունները։Արդյունքը Կոմունիստական ​​կուսակցության վերադարձն էր իշխանության, որն այժմ կտրվել է իր կոշտ թևից և վերանվանվել Բուլղարիայի սոցիալիստական ​​կուսակցություն:1991 թվականի հուլիսին ընդունվեց նոր Սահմանադրություն, որով կառավարման համակարգը ամրագրվեց որպես խորհրդարանական հանրապետություն՝ ուղղակիորեն ընտրված նախագահով և օրենսդիր մարմնին հաշվետու վարչապետով։Արևելյան Եվրոպայի մյուս հետկոմունիստական ​​վարչակարգերի նման, Բուլղարիայում անցումը կապիտալիզմին սպասվածից ավելի ցավոտ համարեց:Ժողովրդավարական ուժերի հակակոմունիստական ​​միությունը (UDF) ստանձնեց պաշտոնը, և 1992-1994 թվականներին Բերովի կառավարությունը իրականացրեց հողի և արդյունաբերության սեփականաշնորհումը պետական ​​ձեռնարկություններում բաժնետոմսերի տրամադրման միջոցով բոլոր քաղաքացիներին, բայց դրանք ուղեկցվեցին զանգվածային գործազրկությամբ՝ որպես անմրցունակ։ արդյունաբերությունը ձախողվեց, և բացահայտվեց Բուլղարիայի արդյունաբերության և ենթակառուցվածքների հետամնաց վիճակը։Սոցիալիստներն իրենց ներկայացնում էին որպես աղքատների պաշտպան ազատ շուկայի ավելցուկներից:Տնտեսական բարեփոխումների դեմ բացասական արձագանքը թույլ տվեց Ժան Վիդենովին BSP-ի պաշտոնը ստանձնել 1995 թվականին: 1996 թվականին BSP կառավարությունը նույնպես դժվարությունների մեջ էր, և այդ տարվա նախագահական ընտրություններում ընտրվեց UDF-ից Պետար Ստոյանովը:1997-ին BSP-ի կառավարությունը փլուզվեց, և UDF-ն եկավ իշխանության:Գործազրկությունը, սակայն, մնաց բարձր, և ընտրազանգվածն ավելի ու ավելի էր դժգոհում երկու կուսակցություններից:2001 թվականի հունիսի 17-ին Սիմեոն II-ը՝ ցար Բորիս III-ի որդին և ինքը՝ պետության նախկին ղեկավարը (որպես Բուլղարիայի ցար 1943-1946 թվականներին), նվազագույն հաղթանակ տարավ ընտրություններում։Ցարի կուսակցությունը` Սիմեոն II-ի Ազգային շարժումը («NMSII») — ստացել է խորհրդարանի 240 տեղերից 120-ը:Սիմեոնի ժողովրդականությունը արագորեն անկում ապրեց իր չորս տարվա վարչապետության ընթացքում և BSP-ն հաղթեցին ընտրություններում 2005 թվականին, բայց չկարողացան ձևավորել միայնակ կառավարություն և ստիպված եղան կոալիցիա ստեղծել:2009 թվականի հուլիսին կայացած խորհրդարանական ընտրություններում Բոյկո Բորիսովի աջ կենտրոնամետ «Քաղաքացիները հանուն Բուլղարիայի եվրոպական զարգացման» կուսակցությունը հավաքել է ձայների գրեթե 40%-ը։1989 թվականից ի վեր Բուլղարիան անցկացրել է բազմակուսակցական ընտրություններ և սեփականաշնորհել իր տնտեսությունը, սակայն տնտեսական դժվարությունները և կոռուպցիայի ալիքը ստիպել են ավելի քան 800,000 բուլղարացիների, այդ թվում՝ շատ որակյալ մասնագետների, արտագաղթել «ուղեղների արտահոսքի» պատճառով:1997 թվականին ներդրված բարեփոխումների փաթեթը վերականգնեց դրական տնտեսական աճը, սակայն հանգեցրեց սոցիալական անհավասարության աճին:1989 թվականից հետո քաղաքական և տնտեսական համակարգը գործնականում չկարողացավ բարելավել և՛ կենսամակարդակը, և՛ տնտեսական աճ ապահովել։Ըստ Pew Global Attitudes Project-ի 2009 թվականի հետազոտության՝ բուլղարացիների 76%-ը դժգոհ է ժողովրդավարության համակարգից, 63%-ը կարծում է, որ ազատ շուկաները մարդկանց ավելի լավ չեն դարձնում, և բուլղարացիների միայն 11%-ն է համաձայնել, որ սովորական մարդիկ օգուտ են քաղել փոփոխությունները 1989 թվականին: ^[60] Ավելին, կյանքի միջին որակը և տնտեսական ցուցանիշները իրականում մնացել են ավելի ցածր, քան սոցիալիզմի ժամանակներում մինչև 2000-ականների սկզբին (տասնամյակ):^[61]Բուլղարիան դարձել է ՆԱՏՕ-ի անդամ 2004-ին, իսկ Եվրամիության անդամ՝ 2007-ին: 2010-ին Գլոբալիզացիայի ինդեքսում 181 երկրների մեջ զբաղեցրել է 32-րդ տեղը (Հունաստանի և Լիտվայի միջև):Խոսքի և մամուլի ազատությունը հարգվում է կառավարության կողմից (2015թ.-ի դրությամբ), սակայն շատ լրատվամիջոցներ վստահված են քաղաքական օրակարգ ունեցող հիմնական գովազդատուներին և սեփականատերերին:^[62] ԵՄ-ին երկրի անդամակցությունից յոթ տարի անց անցկացված հարցումները ցույց են տվել, որ բուլղարացիների միայն 15%-ն է կարծում, որ անձամբ է շահել անդամակցությունից։^[63]