واقعا عالیه

کادی‌زادلی‌ها یک جنبش مذهبی اصلاح‌طلب پیوریتانیست قرن هفدهم در امپراتوری عثمانی بودند که به پیروی از کادی‌زاده محمد (1582-1635)، یک واعظ احیاگر اسلامی، رفتند.کادی زاده و پیروانش رقبای مصمم تصوف و مذهب عامه بودند.آنها بسیاری از اعمال عثمانی را که کادی‌زاده احساس می‌کرد بدعت‌های غیراسلامی بود، محکوم کردند و مشتاقانه از «احیای عقاید و اعمال نسل اول مسلمان در قرن اول/هفتم» («امر به معروف و نهی از منکر») حمایت کردند.^[16]کادی زاده محمد که توسط لفاظی های غیرتمندانه و آتشین هدایت می شد، توانست بسیاری از پیروان را برانگیزد تا به آرمان او بپیوندند و خود را از شر هرگونه فساد موجود در امپراتوری عثمانی خلاص کنند.رهبران جنبش به عنوان واعظ در مساجد بزرگ بغداد مناصب رسمی داشتند و "پیروان مردمی را با حمایت از داخل دستگاه دولتی عثمانی ترکیب کردند".^[17] بین سال‌های 1630 و 1680، نزاع‌های خشونت‌آمیزی بین کادی‌زادلی‌ها و آنهایی که آنها از آن‌ها مخالف بودند، روی داد.با پیشرفت جنبش، فعالان «به طور فزاینده‌ای خشن» شدند و کادی‌زادلی‌ها به «مساجد، تکیه‌ها و قهوه‌خانه‌های عثمانی‌ها وارد می‌شدند تا مجازات‌هایی را برای کسانی که با نسخه‌های ارتدکس آن‌ها مخالفت می‌کردند مجازات کنند».^[18]کدیزادلی ها در اجرای تلاش های خود شکست خوردند.با این وجود، کمپین آنها بر شکاف‌های درون نهاد مذهبی در جامعه عثمانی تأکید داشت.میراث کادی زاده از نسلی به نسل دیگر عمیقاً درگیر رهبرانی است که از دانشمند بیرگیوی الهام گرفته بودند که به جنبش کدی زاده رشد داد.پیشرفت مذهبی کادی زاده در پیرامون عثمانی جنبش ضد نخبه گرایی را تقویت کرد.در پایان، علمای بزرگ دین به حمایت از الهیات صوفیانه ادامه دادند.بسیاری از دانشگاهیان و دانشمندان استدلال کرده اند که کدیزادلی ها خودخواه و ریاکار بودند.از آنجایی که بیشتر انتقادات آنها بر این اساس بود که آنها در حاشیه جامعه قرار داشتند و با بقیه نظم اجتماعی احساس بیگانگی می کردند.محققان احساس می‌کردند که به دلیل جدا شدن از فرصت‌ها و موقعیت‌های قدرت در داخل امپراتوری عثمانی، کادی‌زاده‌ها موضعی را که داشتند اتخاذ کردند و بنابراین به‌عنوان اصلاح‌طلب به جای محرک‌ها انتخاب شدند.