انگلستان زیر نظر دانمارکی ها

در پایان قرن دهم، حملات اسکاندیناوی به انگلستان مجدداً رخ داد.دو پادشاه قدرتمند دانمارکی (هارولد بلوتوث و بعدها پسرش سوئین) هر دو تهاجمات ویرانگری را به انگلستان انجام دادند.نیروهای آنگلوساکسون در سال 991 در مالدون به طرز چشمگیری شکست خوردند. حملات دانمارکی بیشتر به دنبال داشت و پیروزی های آنها مکرر بود.کنترل اتلرد بر اشرافش شروع به تزلزل کرد و او به طور فزاینده ای ناامید شد.راه حل او پرداخت به دانمارکی ها بود: برای تقریباً 20 سال او مبالغ هنگفتی را به اشراف دانمارکی پرداخت تا آنها را از سواحل انگلیس دور کند.این پرداخت ها که به عنوان Danegelds شناخته می شوند، اقتصاد انگلیس را فلج کردند.سپس اتلرد در سال 1001 از طریق ازدواج با دختر دوک، اما، به امید تقویت انگلستان، با نرماندی متحد شد.سپس او مرتکب خطای بزرگی شد: در سال 1002 دستور کشتار همه دانمارکی های انگلستان را صادر کرد.در پاسخ، سوئین یک دهه حملات ویرانگر را به انگلستان آغاز کرد.شمال انگلستان، با جمعیت قابل توجه دانمارکی خود، در کنار سوئین قرار گرفت.در سال 1013، لندن، آکسفورد و وینچستر به دست دانمارکی ها افتادند.آتلرد به نرماندی گریخت و سوئین تاج و تخت را به دست گرفت.سوئین در سال 1014 به طور ناگهانی درگذشت و اتلرد در مواجهه با جانشین سوئین، کنات، به انگلستان بازگشت.با این حال، در سال 1016، اتلرد نیز به طور ناگهانی درگذشت.کنات به سرعت ساکسون های باقیمانده را شکست داد و پسر اتلرد ادموند را در این روند کشت.کنات تاج و تخت را تصاحب کرد و خود را پادشاه انگلستان کرد.پسرانش جانشین کنات شدند، اما در سال 1042 سلسله بومی با به قدرت رسیدن ادوارد اعتراف کننده احیا شد.ناکامی ادوارد در ایجاد وارث باعث درگیری شدید بر سر جانشینی پس از مرگ او در سال 1066 شد. مبارزات او برای قدرت در برابر گادوین، ارل وسکس، ادعاهای جانشینان اسکاندیناویایی کنات، و جاه طلبی های نورمن هایی که ادوارد آنها را به سیاست انگلیس معرفی کرد. تقویت موقعیت خود باعث شد که هر یک برای کنترل سلطنت ادوارد رقابت کنند.