Το Κίνημα των Έξι Σημείων, που ξεκίνησε το 1966 από τον Σεΐχη Μουτζιμπούρ Ραχμάν του Ανατολικού Πακιστάν, επεδίωξε μεγαλύτερη αυτονομία για την περιοχή.^[5] Αυτό το κίνημα, υπό την ηγεσία κυρίως από την Ένωση Αουάμι, ήταν μια απάντηση στην αντιληπτή εκμετάλλευση του Ανατολικού Πακιστάν από τους ηγεμόνες του Δυτικού Πακιστάν και θεωρείται ως ένα σημαντικό βήμα προς την ανεξαρτησία του Μπαγκλαντές.Τον Φεβρουάριο του 1966, οι ηγέτες της αντιπολίτευσης στο Ανατολικό Πακιστάν συγκάλεσε μια εθνική διάσκεψη για να συζητήσουν την πολιτική κατάσταση μετά την Τασκένδη.Ο Σεΐχης Μουτζιμπούρ Ραχμάν, εκπροσωπώντας την Αουάμι Λίγκα, παρευρέθηκε στη διάσκεψη στη Λαχόρη.Πρότεινε τα Έξι Σημεία στις 5 Φεβρουαρίου, με στόχο να τα συμπεριλάβει στην ημερήσια διάταξη της διάσκεψης.Ωστόσο, η πρότασή του απορρίφθηκε και ο Ραχμάν χαρακτηρίστηκε ως αυτονομιστής.Κατά συνέπεια, μποϊκοτάρει τη διάσκεψη στις 6 Φεβρουαρίου.Αργότερα τον ίδιο μήνα, η επιτροπή εργασίας του Awami League αποδέχτηκε ομόφωνα τα Έξι Σημεία.Η πρόταση των Έξι Σημείων γεννήθηκε από την επιθυμία να παραχωρηθεί στο Ανατολικό Πακιστάν περισσότερη αυτονομία.Παρά το γεγονός ότι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού του Πακιστάν και συνεισφέρουν σημαντικά στο εισόδημά του από τις εξαγωγές μέσω προϊόντων όπως η γιούτα, οι Ανατολικοί Πακιστανοί ένιωσαν περιθωριοποιημένοι σε πολιτική δύναμη και οικονομικά οφέλη στο Πακιστάν.Η πρόταση αντιμετώπισε απόρριψη από πολιτικούς του Δυτικού Πακιστάν και ορισμένους πολιτικούς που δεν ανήκουν στην Ένωση Αουάμι από το Ανατολικό Πακιστάν, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου του Συνδέσμου Αουάμι του Πακιστάν, Nawabzada Nasarullah Khan, καθώς και κομμάτων όπως το Εθνικό Κόμμα Αουάμι, Τζαμάατ-ι-Ισλάμι και Nizam-i-Islam.Παρά αυτή την αντίθεση, το κίνημα συγκέντρωσε ουσιαστική υποστήριξη από την πλειοψηφία του πληθυσμού του Ανατολικού Πακιστάν.