Harald Hardrada

Harald is gebore in Ringerike, Noorweë in 1015 aan Åsta Gudbrandsdatter en haar tweede man Sigurd Syr.Sigurd was 'n kleinkoning van Ringerike, en onder die sterkste en rykste owerstes in die Boland.Deur sy ma Åsta was Harald die jongste van koning Olaf II van Noorweë / Olaf Haraldsson (later Saint Olaf) se drie halfbroers.In sy jeug het Harald eienskappe van 'n tipiese rebel met groot ambisies getoon, en het Olaf as sy rolmodel bewonder.Hy het dus verskil van sy twee ouer broers, wat meer gelyk het aan hul pa, plat op die aarde en meestal gemoeid met die instandhouding van die plaas.

Na 'n opstand in 1028, is Harald se broer, Olaf, in ballingskap gedwing totdat hy vroeg in 1030 na Noorweë teruggekeer het. Toe hy die nuus van Olaf se beplande terugkeer hoor, het Harald 600 mans uit die Hooglande bymekaargemaak om Olaf en sy manne te ontmoet met hul aankoms in die ooste van Noorweë.Na 'n vriendelike ontvangs het Olaf voortgegaan om 'n leër te versamel en uiteindelik in die Slag van Stiklestad op 29 Julie 1030 te veg, waaraan Harald aan sy broer se kant deelgeneem het.Die geveg was deel van 'n poging om Olaf op die Noorse troon te herstel, wat deur die Deense koning Knoet die Grote (Knoet) gevange geneem is.Die geveg het gelei tot 'n nederlaag vir die broers in die hande van daardie Noorweërs wat lojaal aan Cnut was, en Olaf is gedood terwyl Harald erg gewond is.Harald is nietemin opgemerk dat hy aansienlike militêre talent tydens die geveg getoon het.

Ná die nederlaag in die Slag van Stiklestad het Harald daarin geslaag om met die hulp van Rögnvald Brusason (later graaf van Orkney) na 'n afgeleë plaas in Oos-Noorweë te ontsnap.Hy het 'n geruime tyd daar gebly om sy wonde te genees, en daarna (moontlik tot 'n maand later) noord oor die berge na Swede gereis.'n Jaar na die Slag van Stiklestad het Harald in Kiëf-Roes aangekom (in die sages na verwys as Garðaríki of Sweedse hin mikla).Hy het waarskynlik ten minste 'n deel van sy tyd in die dorp Staraya Ladoga (Aldeigjuborg) deurgebring en daar aangekom in die eerste helfte van 1031. Harald en sy manne is verwelkom deur grootprins Yaroslav die Wyse, wie se vrou Ingegerd 'n verre familielid van Harald was .Jaroslaw het 'n behoefte aan militêre leiers en het 'n militêre potensiaal in Harald erken en hom 'n kaptein van sy magte gemaak.Harald se broer Olaf Haraldsson was voorheen in ballingskap na Jaroslaw ná die opstand in 1028, en Morkinskinna sê dat Jaroslaw vir Harald eerstens omhels het omdat hy die broer van Olaf was.Harald het in 1031 aan Jaroslaw se veldtog teen die Pole deelgeneem, en moontlik ook geveg teen ander 1030's Kiëfse vyande en mededingers soos die Chudes in Estland, die Bisantyne , sowel as die Pechenegs en ander steppe-nomademense.

Na 'n paar jaar in Kievan Rus ', het Harald en sy mag van ongeveer 500 man suidwaarts beweeg na Konstantinopel (Miklagard), die hoofstad van die Oos-Romeinse Ryk , waar hulle by die Varangian Guard aangesluit het.Terwyl die Varangian Guard hoofsaaklik bedoel was om as die keiser se lyfwag te funksioneer, is Harald gevind wat op "byna elke grens" van die ryk geveg het.Hy het eers optrede gesien in veldtogte teen Arabiese seerowers in die Middellandse See, en toe in binnelandse dorpe in Klein-Asië / Anatolië wat die seerowers ondersteun het.Teen hierdie tyd het hy volgens Snorri Sturluson die "leier oor al die Varangians" geword.

In 1038 het Harald by die Bisantyne aangesluit in hul ekspedisie na Sisilië, in George Maniakes (die sages se "Gyrge") se poging om die eiland te herower van die Moslem-Sarasene, wat die Emiraat Sisilië op die eiland gevestig het.Tydens die veldtog het Harald saam met Normandiese huursoldate soos William Iron Arm geveg.

In 1041, toe die Bisantynse ekspedisie na Sisilië verby was, het 'n Lombard-Normandiese opstand in Suid-Italië uitgebreek, en Harald het die Varangian Guard in verskeie veldslae gelei.Harald het met aanvanklike sukses met die Catepan van Italië, Michael Dokeianos, geveg, maar die Normandiërs , gelei deur hul voormalige bondgenoot William Iron Arm, het die Bisantyne in die Slag van Olivento in Maart en in die Slag van Montemaggiore in Mei verslaan.

Na die nederlaag is Harald en die Varangian Guard teruggeroep na Konstantinopel, na Maniakes se gevangenskap deur die keiser en die aanvang van ander meer dringende kwessies.Harald en die Varangians is daarna gestuur om te veg in die suidoos-Europese grens as die Balkan-skiereiland in Bulgarye, waar hulle aan die einde van 1041 aangekom het. Daar het hy geveg in die leër van keiser Michael IV in die Slag van Ostrovo van die 1041-veldtog teen die Bulgaarse opstand gelei deur Peter Delyan, wat Harald later die bynaam die "Bulgaarse brander" (Bolgara brennir) deur sy skald gekry het.

Harald se guns by die keiserlike hof het vinnig afgeneem ná die dood van Michael IV in Desember 1041, wat gevolg is deur konflikte tussen die nuwe keiser Michael V en die magtige keiserin Zoë.Tydens die onrus is Harald gearresteer en gevange geneem, maar die bronne stem nie saam op die gronde nie.Die bronne stem ook nie saam oor hoe Harald uit die tronk gekom het nie, maar hy is moontlik deur iemand buite gehelp om te ontsnap te midde van die opstand wat teen die nuwe keiser begin het.

Harthacnut, koning van Engeland, het gesterf.Alhoewel Harthacnut die Engelse troon aan Harald se neef Magnus belowe het, het Edward die Belyder, seun van Aethelred die Ongereed, koning geword.

Nadat Zoë in Junie 1042 saam met Konstantyn IX op die troon herstel is, het Harald versoek om toegelaat te word om na Noorweë terug te keer.Alhoewel Zoe geweier het om dit toe te laat, het Harald daarin geslaag om met twee skepe en 'n paar lojale volgelinge in die Bosporus te ontsnap.Tydens sy tweede verblyf daar trou hy met Elisabeth (in Skandinawiese bronne verwys as Ellisif), dogter van Jaroslaw die Wyse en kleindogter van die Sweedse koning Olof Skötkonung.

Met sy terugkeer na Noorweë het Hardrada 'n ooreenkoms met Magnus I bereik dat hulle die heerskappy van Noorweë sou deel.In 1047 het koning Magnus gesterf en Harald het alleenheerser van Noorweë geword.

Harald wou ook Magnus se heerskappy oor Denemarke herstel.Soortgelyk aan sy veldtogte (toe saam met Sweyn) teen Magnus se bewind in Denemarke, het die meeste van sy veldtogte teen Sweyn uit vinnige en gewelddadige strooptogte op die Deense kus bestaan.Alhoewel Harald in die meeste van die verlowings geseëvier het, was hy nooit suksesvol om Denemarke te beset nie.

Aangesien Harald ondanks sy strooptogte nie Denemarke kon verower nie, wou hy 'n beslissende oorwinning oor Sweyn behaal.Hy het uiteindelik uit Noorweë vertrek met 'n groot leër en 'n vloot van ongeveer 300 skepe.Sweyn het ook vir die geveg voorberei, wat vooraf 'n tyd en plek bepaal is.Sweyn, het nie op die ooreengekome tyd verskyn nie, en Harald het dus sy nie-professionele soldate (bóndaherrin), wat die helfte van sy magte uitgemaak het, huis toe gestuur.Toe die afgedankte skepe buite bereik was, het Sweyn se vloot uiteindelik verskyn, moontlik ook met 300 skepe.Die geveg het groot bloedvergieting tot gevolg gehad toe Harald die Dene verslaan het (70 Deense skepe is glo “leeg” gelaat), maar baie skepe en mans het daarin geslaag om te ontsnap, insluitend Sweyn.Tydens die geveg het Harald aktief met sy boog geskiet, soos die meeste ander in die vroeë fase van die geveg.

Harald maak aanspraak op die Engelse troon en besluit om Engeland binne te val.In Maart of April 1066 het Harald sy vloot by Solund, in die Sognefjord, begin saamstel, 'n proses wat teen die begin van September 1066 voltooi is;dit het sy vlagskip, Ormen, of "Slang" ingesluit.

Harald Hardrada en Tostig Godwinson het die noorde van Engeland binnegeval en ongeveer 10–15 000 man op 240–300 langskepe gebring.Hy het Tostig en sy 12 skepe by Tynemouth ontmoet.Nadat hulle van Tynemouth aangekom het, het Harald en Tostig waarskynlik by die River Tees geland.Hulle het toe Cleveland binnegegaan en die kus begin plunder.Hulle het deur die Humber-riviermond gevaar en met die Ouse-rivier op en by Riccall afgeklim.

Nuus van die inval het gou die grave Morcar van Northumbria en Edwin van Mercia bereik, en hulle het op 20 September teen Harald se invallende leër twee myl (3 km) suid van York by die Slag van Fulford geveg.Die geveg was 'n beslissende oorwinning vir Harald en Tostig, en het daartoe gelei dat York op 24 September aan hul magte oorgegee het.

Harald en Tostig het met die meeste van hul magte hul landingsplek by Riccall verlaat, maar 'n derde van hul magte agtergelaat.Hulle het net ligte wapenrusting saamgebring, aangesien hulle verwag het om net die burgers van York te ontmoet.Alhoewel (volgens nie-sagebronne) die Engelse magte vir 'n geruime tyd by die brug vasgehou is deur 'n enkele reusagtige Noorweeg, wat Harald en Tostig in staat gestel het om in 'n skildmuurformasie te hergroepeer, is Harald se leër op die ou end swaar geslaan.Harald is deur 'n pyl in die keel geslaan en vroeg in die geveg doodgemaak in 'n toestand van berserkergang, nadat hy geen lyfwapens gedra het nie en aggressief met albei hande om sy swaard geveg het.