Pierwsza kampania włoska Napoleona

W bitwie dwie austriackie kolumny Habsburgów pod ogólnym kierownictwem Johanna Petera Beaulieu zaatakowały wzmocnioną francuską brygadę pod dowództwem Jean-Baptiste Cervoniego.Po kilkugodzinnej potyczce Austriacy zmusili Cervoniego do wycofania się na zachód wzdłuż wybrzeża do Savony.Wiosną 1796 roku Beaulieu został nowym dowódcą połączonych armii Austrii i Królestwa Sardynii-Piemontu w północno-zachodnich Włoszech.Jego odpowiednik był również nowy na stanowisku dowódcy armii.Napoleon Bonaparte przybył z Paryża, aby dowodzić francuską armią włoską.Bonaparte natychmiast zaczął planować ofensywę, ale Beaulieu uderzył pierwszy, rozpoczynając atak na nieco nadmiernie rozbudowane siły Cervoniego.

Francuzi wygrali bitwę, która toczyła się w pobliżu wsi Cairo Montenotte w Królestwie Piemont-Sardynia.11 kwietnia Argenteau poprowadził 3700 ludzi w kilku atakach na francuską redutę na szczycie góry, ale jej nie zdobył.Rankiem 12-go Bonaparte skoncentrował duże siły przeciwko przeważającym obecnie wojskom Argenteau.Najsilniejsze francuskie natarcie nastąpiło od strony reduty na szczycie góry, ale druga siła spadła na słabą austriacką prawą flankę i pokonała ją.Podczas pospiesznego odwrotu z pola siły Argenteau mocno straciły i były bardzo zdezorganizowane.Ten atak na granicę między armią austriacką i sardyńską groził zerwaniem więzi między dwoma sojusznikami.

Francuzi stracili 700 ludzi w bezowocnych atakach 13 kwietnia.988 żołnierzy Provery poniosło tylko 96 zabitych i rannych, ale pozostali zostali jeńcami wojennymi.Kapitulacja zamku pozwoliła na kontynuację francuskiej ofensywy.

Po pomyślnym pokonaniu austriackiej prawicy w bitwie pod Montenotte, Napoleon Bonaparte kontynuował swój plan oddzielenia austriackiej armii generała Johanna Beaulieu od armii Królestwa Piemontu-Sardynii dowodzonej przez generała Michelangelo Colli.Przejmując obronę w Dego, Francuzi kontrolowaliby jedyną drogę, którą obie armie mogłyby się ze sobą połączyć.Obrona miasta składała się zarówno z zamku na urwisku, jak i wałów ziemnych na wzniesieniu i była utrzymywana przez niewielką mieszaną siłę, składającą się z jednostek armii austriackiej i piemoncko-sardyńskiej.Druga bitwa pod Dego toczyła się 14 i 15 kwietnia 1796 r. Podczas francuskich wojen o niepodległość między siłami francuskimi a siłami austro-sardyńskimi.Zwycięstwo Francji spowodowało wypędzenie Austriaków na północny wschód, z dala od ich sojuszników z Piemontu.Wkrótce potem Bonaparte wysłał swoją armię do nieustępliwego ataku na zachód przeciwko siłom austro-sardyńskim Colliego.

Zwycięstwo Francji w bitwie pod Mondovì oznaczało, że zostawili za sobą Alpy Liguryjskie, a przed nimi równiny Piemontu.Tydzień później król Wiktor Amadeusz III wystąpił o pokój, wyprowadzając swoje królestwo z Pierwszej Koalicji .Klęska ich sojusznika z Sardynii zniweczyła strategię austriackich Habsburgów i doprowadziła do utraty północno-zachodnich Włoch na rzecz Pierwszej Republiki Francuskiej.Według historyka Gunthera E. Rothenberga siły Bonapartego straciły 600 zabitych i rannych z 17 500.Piemontczycy stracili 8 armat i 1600 zabitych, rannych i schwytanych z 13 000 ludzi.

Po krótkiej przerwie Bonaparte wykonał genialny manewr flankujący i przekroczył Pad w Piacenzy, prawie przecinając austriacką linię odwrotu.Zagrożenie to zmusiło armię austriacką do wycofania się na wschód.

Bitwa pod Lodi nie była decydującym starciem, ponieważ armii austriackiej udało się uciec.Stało się to jednak centralnym elementem napoleońskiej legendy i, według samego Napoleona, przyczyniło się do przekonania go, że przewyższa innych generałów i że jego przeznaczenie doprowadzi go do wielkich rzeczy.Później Francuzi zajęli Mediolan.

Na początku maja francuska armia Bonapartego wygrała bitwy pod Fombio i Lodi i zajęła austriacką prowincję Lombardia.Beaulieu ewakuował Mediolan, z wyjątkiem 2000-osobowego garnizonu, który zostawił w cytadeli.W połowie maja Francuzi zajęli Mediolan i Brescię.W tym czasie armia musiała się zatrzymać, aby stłumić bunt w Pawii.W wiosce Binasco Francuzi dokonali potwornej masakry dorosłej populacji mężczyzn.Beaulieu wycofał swoją armię za Mincio, z silnymi patrolami na zachód od rzeki.Pilnie próbował doprowadzić twierdzę Mantua do stanu, w którym mogłaby wytrzymać oblężenie.Ta akcja zmusiła armię austriacką do wycofania się na północ w górę doliny Adygi do Trydentu, pozostawiając fortecę Mantua na oblężenie przez Francuzów.

Mantua była najsilniejszą austriacką bazą we Włoszech.W międzyczasie Austriacy wycofali się na północ, u podnóża Tyrolu.Podczas oblężenia Mantui, które trwało od 4 lipca 1796 do 2 lutego 1797 z krótką przerwą, siły francuskie pod ogólnym dowództwem Napoleona Bonaparte przez wiele miesięcy oblegały i blokowały duży austriacki garnizon w Mantui, aż do kapitulacji.Ta ostateczna kapitulacja, wraz z ciężkimi stratami poniesionymi podczas czterech nieudanych prób pomocy, doprowadziła pośrednio do tego, że Austriacy wystąpili o pokój w 1797 roku.

W lipcu i sierpniu Austria wysłała do Włoch nową armię pod dowództwem Dagoberta Wurmsera.Wurmser zaatakował w kierunku Mantui wzdłuż wschodniej strony jeziora Garda, wysyłając Petera Quasdanovicha po zachodniej stronie, aby spróbował otoczyć Bonapartego.Bonaparte wykorzystał austriacki błąd polegający na podziale sił, aby szczegółowo ich pokonać, ale czyniąc to, porzucił oblężenie Mantui, które trwało przez kolejne sześć miesięcy.Tydzień zaciekłych działań, który rozpoczął się 29 lipca i zakończył 4 sierpnia, spowodował odwrót ciężko poturbowanych sił Quasdanovicha.

Castiglione był pierwszą próbą armii austriackiej przerwania francuskiego oblężenia Mantui, która była główną austriacką fortecą w północnych Włoszech.Aby osiągnąć ten cel, Wurmser planował poprowadzić cztery zbieżne kolumny przeciwko Francuzom.Udało się o tyle, że Bonaparte zniósł oblężenie, aby mieć siłę roboczą wystarczającą do stawienia czoła zagrożeniu.Ale jego umiejętności i szybkość marszu jego żołnierzy pozwoliły dowódcy armii francuskiej na rozdzielenie kolumn austriackich i szczegółowe pokonanie każdej z nich w ciągu około tygodnia.Chociaż ostateczny atak z flanki został przeprowadzony przedwcześnie, mimo to zakończył się zwycięstwem.Austriacy, którzy mieli przewagę liczebną, zostali pokonani i wyparci wzdłuż linii wzgórz do przeprawy przez rzekę w Borghetto, gdzie wycofali się za rzekę Mincio.Ta bitwa była jednym z czterech słynnych zwycięstw Bonapartego podczas wojny pierwszej koalicji, będącej częścią wojen rewolucji francuskiej.Pozostali to Bassano, Arcole i Rivoli.

We wrześniu Bonaparte pomaszerował na północ przeciwko Trydentowi w Tyrolu, ale Wurmser już maszerował w kierunku Mantui doliną rzeki Brenta, pozostawiając siły Paula Davidovicha do powstrzymania Francuzów.Akcja toczyła się podczas drugiej odsieczy oblężenia Mantui.Austriacy opuścili korpus Dawidowicza w dolinie górnej Adygi, przenosząc dwie dywizje do Bassano del Grappa, maszerując na wschód, a następnie na południe w dół doliny rzeki Brenta.Dowódca armii austriackiej Dagobert von Würmser planował maszerować na południowy zachód od Bassano do Mantui, wykonując manewr zgodny z ruchem wskazówek zegara.W międzyczasie Dawidowicz groził zejściem z północy, aby odwrócić uwagę Francuzów.Kolejny ruch Bonapartego nie był zgodny z oczekiwaniami Austriaków.Francuski dowódca posuwał się na północ z trzema dywizjami, siłą znacznie przewyższającą liczebnie Dawidowicza.Francuzi przez cały dzień konsekwentnie odpierali austriackich obrońców i rozgromili ich po południu.Dawidowicz wycofał się daleko na północ.Ten sukces pozwolił Bonapartemu podążać za Würmserem w dół doliny Brenty do Bassano i ostatecznie uwięzić go w murach Mantui.

Pierwsza ulga Mantui nie powiodła się w bitwach pod Lonato i Castiglione na początku sierpnia.Klęska spowodowała, że ​​Wurmser wycofał się na północ w górę doliny rzeki Adige.W międzyczasie Francuzi ponownie zainwestowali austriacki garnizon w Mantui.Na rozkaz cesarza Franciszka II, aby natychmiast uwolnić Mantuę, Feldmarschall Wurmser i jego nowy szef sztabu Feldmarschall Franz von Lauer opracowali strategię.Pozostawiając Paula Davidovicha i 13 700 żołnierzy do obrony Trydentu i podejść do hrabstwa Tyrolu, Wurmser skierował dwie dywizje na wschód, a następnie na południe wzdłuż doliny Brenta.Kiedy dołączył do dużej dywizji Johanna Mészárosa pod Bassano, miał 20 000 ludzi.Z Bassano Wurmser miał ruszyć na Mantuę, podczas gdy Dawidowicz sondował obronę wroga od północy, szukając korzystnej okazji do wsparcia swojego zwierzchnika.Napoleon podążał za Wurmserem w dół doliny Brenty.Do starcia doszło podczas drugiej austriackiej próby przerwania oblężenia Mantui.To było francuskie zwycięstwo.Austriacy porzucili artylerię i bagaż, tracąc zapasy, armaty i sztandary bojowe na rzecz Francuzów.Wurmser zdecydował się maszerować do Mantui z dużą częścią swoich ocalałych żołnierzy.Austriacy uniknęli prób przechwycenia ich przez Bonapartego, ale zostali wypędzeni do miasta po zaciętej bitwie 15 września.To pozostawiło prawie 30 000 Austriaków uwięzionych w twierdzy.Liczba ta gwałtownie malała z powodu chorób, strat bojowych i głodu.

Bonaparte mocno nie docenił siły Dawidowicza.Aby przeciwstawić się natarciu na północ, wysłał dywizję 10 500 żołnierzy pod dowództwem generała dywizji Vaubois.Rozpoczęcie ofensywy Dawidowicza doprowadziło do serii starć, które rozpoczęły się 27 października.2 listopada Francuzi zaatakowali Austriaków pod Cembrą.Chociaż Vaubois zadał swoim wrogom 1100 ofiar kosztem zaledwie 650 Francuzów, zdecydował się wycofać do Calliano, gdy Davidovich wznowił ruch do przodu następnego dnia.Starcia zakończyły się klęską Francuzów, którzy zostali zmuszeni do chwilowego odwrotu i były jednym z nielicznych sukcesów odniesionych przez wojska cesarskie przeciwko napoleońskim.

W bitwie pod Calliano 6 i 7 listopada 1796 r. austriacki korpus dowodzony przez Paula Davidovicha rozgromił francuską dywizję kierowaną przez Claude'a Belgranda de Vaubois.Zaręczyny były częścią trzeciej austriackiej próby odciążenia francuskiego oblężenia Mantui.

Austriacy wysłali w listopadzie kolejną armię pod dowództwem Józsefa Alvincziego przeciwko Bonapartemu.Austriacy ponownie podzielili swoje wysiłki, wysyłając korpus Dawidowicza z północy, podczas gdy główny korpus Alvincziego zaatakował ze wschodu.Austriacy odparli uporczywe francuskie ataki w walce, w której obie strony poniosły ciężkie straty.Zaręczyny, które miały miejsce dwa miesiące po bardziej znanej bitwie pod Bassano, były pierwszą taktyczną porażką w karierze Bonapartego.

W bitwie pod Caldiero 12 listopada 1796 r. armia Habsburgów dowodzona przez Józsefa Alvincziego walczyła z armią Pierwszej Republiki Francuskiej dowodzoną przez Napoleona Bonaparte.Francuzi zaatakowali pozycje austriackie, które początkowo były utrzymywane przez przednią straż armii pod dowództwem księcia Friedricha Franza Xavera z Hohenzollern-Hechingen.Obrońcy trzymali się mocno, dopóki po południu nie przybyły posiłki, które miały odepchnąć Francuzów.Oznaczało to rzadką taktyczną porażkę dla Bonapartego, którego siły wycofały się tego wieczoru do Werony po poniesieniu większych strat niż ich przeciwnicy.

Bitwa była świadkiem śmiałego manewru francuskiej armii Włoch Napoleona Bonaparte, aby oskrzydlić armię austriacką dowodzoną przez Józsefa Alvincziego i odciąć jej linię odwrotu.Zwycięstwo Francji okazało się bardzo znaczącym wydarzeniem podczas trzeciej austriackiej próby zniesienia oblężenia Mantui.Alvinczi planował przeprowadzić dwutorową ofensywę przeciwko armii Bonapartego.Austriacki dowódca rozkazał Paulowi Dawidowiczowi posunąć się jednym korpusem na południe wzdłuż doliny rzeki Adygi, podczas gdy Alvinczi poprowadził główną armię w natarciu ze wschodu.Austriacy mieli nadzieję na wznowienie oblężenia Mantui, gdzie Dagobert Sigmund von Wurmser został uwięziony z dużym garnizonem.Gdyby dwie austriackie kolumny się połączyły i gdyby wojska Wurmsera zostały uwolnione, francuskie perspektywy były ponure.Davidovich odniósł zwycięstwo nad Claude-Henri Belgrand de Vaubois pod Calliano i zagroził Weronie od północy.W międzyczasie Alvinczi odparł jeden atak Bonapartego na Bassano i zbliżył się prawie do bram Werony, gdzie pokonał drugi francuski atak na Caldiero.Pozostawiając poobijaną dywizję Vaubois, by powstrzymać Dawidowicza, Bonaparte zebrał wszystkich dostępnych ludzi i próbował obrócić lewą flankę Alvincziego, przekraczając Adygę.Przez dwa dni Francuzi bez powodzenia atakowali dzielnie bronioną austriacką pozycję pod Arcole.Ich uporczywe ataki ostatecznie zmusiły Alvincziego do wycofania się trzeciego dnia.Tego dnia Davidovich rozgromił Vaubois, ale było już za późno.Zwycięstwo Bonapartego pod Arcole pozwoliło mu skoncentrować się na Dawidowiczu i ścigać go w górę doliny Adygi.Pozostawiony sam sobie Alvinczi ponownie zagroził Weronie.Jednak bez wsparcia kolegi austriacki dowódca był zbyt słaby, by kontynuować kampanię i ponownie się wycofał.Wurmser próbował uciec, ale jego wysiłek przyszedł zbyt późno w kampanii i nie miał wpływu na wynik.Trzecia próba uwolnienia nie powiodła się przez najwęższy margines.

Bitwa pod Rivoli była kluczowym zwycięstwem francuskiej kampanii we Włoszech przeciwko Austrii.23 000 Francuzów Napoleona Bonaparte pokonało atak 28 000 Austriaków pod dowództwem generała artylerii Jozsefa Alvincziego, kończąc czwartą i ostatnią próbę Austrii odciążenia oblężenia Mantui.Rivoli dodatkowo zademonstrował błyskotliwość Napoleona jako dowódcy wojskowego i doprowadził do francuskiej konsolidacji północnych Włoch.

Po bitwie pod Rivoli, Joubert i Ray rozpoczęli udany pościg za Alvinczim, prawie niszcząc jego kolumny, których resztki uciekły w zamieszaniu na północ, do Doliny Adygi.Bitwa pod Rivoli była wówczas największym zwycięstwem Bonapartego.Potem zwrócił swoją uwagę na Giovanniego di Provera.13 stycznia jego korpus (9 000 żołnierzy) przeszedł na północ od Legnano i ruszył prosto na odsiecz Mantui, oblężonej przez siły francuskie pod dowództwem Jeana Séruriera.W nocy 15 stycznia Provera wysłał wiadomość do Dagoberta Sigmunda von Wurmsera z prośbą o rozpoczęcie skoordynowanego ataku.16 stycznia, kiedy Wurmser zaatakował, został odepchnięty z powrotem do Mantui przez Séruriera.Austriacy zostali zaatakowani od przodu przez Massénę (który maszerował siłą z Rivoli), a od tyłu przez dywizję Pierre'a Augereau, przez co zostali zmuszeni do poddania się.Armia austriacka w północnych Włoszech przestała istnieć.2 lutego Mantua poddała się ze swoim garnizonem liczącym 16 000 ludzi, co pozostało z 30-tysięcznej armii.Żołnierze wymaszerowali z „honorami wojennymi” i złożyli broń.Wurmserowi ze swoim personelem i eskortą pozwolono odejść za darmo.Pozostałych wysłano do Austrii po złożeniu przysięgi, że nie będą służyć Francuzom przez rok. W twierdzy znaleziono 1500 dział.

Francuzi najechali Państwo Kościelne, motywowani zabiciem francuskiego generała Mathurina-Léonarda Duphota w grudniu 1797 r. Po udanej inwazji Państwo Kościelne stało się państwem satelickim przemianowanym na Republikę Rzymską, pod przywództwem Louisa-Alexandre'a Berthiera, jednego z generałów Bonapartego.Został oddany pod rząd Francji - Dyrektorium - i obejmował terytorium podbite od Państwa Kościelnego.Papież Pius VI został wzięty do niewoli, eskortowany z Rzymu 20 lutego 1798 r. I zesłany do Francji, gdzie później zmarł.

W bitwie trzy dywizje armii Pierwszej Republiki Francuskiej dowodzonej przez Napoleona Bonaparte zaatakowały kilka kolumn wycofującej się armii austriackiej Habsburgów, dowodzonej przez arcyksięcia Karola, księcia cieszyńskiego .W ciągu trzech dni zagmatwanych walk francuskim dywizjom dowodzonym przez André Massénę, Jeana Josepha Guieu i Jeana-Mathieu-Philiberta Séruriera udało się zablokować przełęcz Tarvis i schwytać 3500 Austriaków dowodzonych przez Adama Bajalicsa von Bajahaza.

Traktat z Leoben był ogólnym zawieszeniem broni i wstępnym porozumieniem pokojowym między Świętym Cesarstwem Rzymskim a Pierwszą Republiką Francuską, które zakończyło wojnę Pierwszej Koalicji .Został podpisany w Eggenwaldsches Gartenhaus, niedaleko Leoben, 18 kwietnia 1797 r. Przez generała Maksymiliana von Merveldta i markiza Gallo w imieniu cesarza Franciszka II oraz przez generała Napoleona Bonaparte w imieniu Dyrektorium Francuskiego.Ratyfikacje wymieniono w Montebello 24 maja i traktat wszedł w życie natychmiast.Kluczowe wnioski:Kampania Bonapartego odegrała ważną rolę w zakończeniu wojny pierwszej koalicji.