Bitwa pod Antietamem

1862

Prolog

1862

Epilog

dodatki

postacie

przypisy

Bibliografia


Play button

1862 - 1862

Bitwa pod Antietamem



Bitwa pod Antietam lub bitwa pod Sharpsburgiem, szczególnie w południowych Stanach Zjednoczonych, była bitwą wojny secesyjnej stoczoną 17 września 1862 roku pomiędzy Armią Północnej Wirginii generała konfederatów Roberta E. Lee i generała Unii George'a B. Armia Potomaku McClellana w pobliżu Sharpsburga w stanie Maryland i Antietam Creek.W ramach kampanii Maryland było to pierwsze starcie na poziomie armii polowej we wschodnim teatrze wojny secesyjnej, które miało miejsce na ziemi Unii.Pozostaje najkrwawszym dniem w historii Ameryki, z łączną liczbą 22 727 zabitych, rannych lub zaginionych.Chociaż armia Unii poniosła większe straty niż Konfederaci, bitwa była głównym punktem zwrotnym na korzyść Unii.Po ściganiu generała Konfederacji Roberta E. Lee do Maryland, generał dywizji George B. McClellan z armii Unii przypuścił ataki na armię Lee, która znajdowała się na pozycjach obronnych za Antietam Creek.O świcie 17 września korpus generała dywizji Josepha Hookera przeprowadził potężny atak na lewą flankę Lee.Ataki i kontrataki przetoczyły się przez Miller's Cornfield, a walki wirowały wokół kościoła w Dunker.Ataki Unii na Zatopioną Drogę ostatecznie przebiły centrum Konfederacji, ale przewaga Federalna nie została wykorzystana.Po południu korpus generała dywizji Ambrose'a Burnside'a wkroczył do akcji, zdobywając kamienny most nad Antietam Creek i nacierając na prawicę Konfederatów.W kluczowym momencie dywizja konfederackiego generała dywizji AP Hill przybyła z Harpers Ferry i przeprowadziła niespodziewany kontratak, odpierając Burnside i kończąc bitwę.Mimo przewagi liczebnej dwa do jednego, Lee zaangażował wszystkie swoje siły, podczas gdy McClellan wysłał mniej niż trzy czwarte swojej armii, umożliwiając Lee walkę z Federalnymi do zastoju.W nocy obie armie skonsolidowały swoje linie.Pomimo wyniszczających strat, Lee kontynuował potyczki z McClellanem przez cały 18 września, jednocześnie usuwając swoją poobijaną armię na południe od rzeki Potomac.McClellan z powodzeniem odwrócił inwazję Lee, czyniąc bitwę zwycięstwem Unii, ale prezydent Abraham Lincoln, niezadowolony z ogólnego wzorca nadmiernej ostrożności McClellana i jego niepowodzenia w ściganiu wycofującego się Lee, zwolnił McClellana z dowództwa w listopadzie.Z taktycznego punktu widzenia bitwa była nieco niejednoznaczna;armia Unii z powodzeniem odparła inwazję Konfederatów, ale poniosła większe straty i nie udało jej się od razu pokonać armii Lee.Był to jednak znaczący punkt zwrotny w wojnie na korzyść Unii, w dużej mierze ze względu na jej konsekwencje polityczne: wynik bitwy dał Lincolnowi polityczną pewność siebie do wydania Proklamacji Emancypacji, ogłaszającej wszystkich przetrzymywanych jako niewolnicy na terytorium wroga wolnymi.To skutecznie zniechęciło rządy Wielkiej Brytanii i Francji do uznania Konfederacji, ponieważ żadne z mocarstw nie chciało sprawiać wrażenia popierania niewolnictwa.
HistoryMaps Shop

Odwiedź sklep

Prolog
Stonewall Jackson w Harper's Ferry ©Mort Künstler
1862 Sep 3

Prolog

Harpers Ferry National Histori
Armia Północnej Wirginii Roberta E. Lee — licząca około 55 000 ludzi [1] — wkroczyła do stanu Maryland 3 września, po zwycięstwie w Second Bull Run 30 sierpnia. Ośmieleni sukcesem przywódcy Konfederacji zamierzali skierować wojnę na wroga terytorium.Inwazja Lee na Maryland miała przebiegać jednocześnie z inwazją na Kentucky armii Braxtona Bragga i Edmunda Kirby'ego Smitha.Było to również konieczne ze względów logistycznych, ponieważ farmy w północnej Wirginii zostały pozbawione żywności.Opierając się na wydarzeniach, takich jak zamieszki w Baltimore wiosną 1861 roku i fakt, że prezydent Lincoln musiał przejść przez miasto w przebraniu w drodze na swoją inaugurację, przywódcy Konfederacji zakładali, że Maryland ciepło powita siły Konfederacji.Zaśpiewali melodię „Maryland, My Maryland!”kiedy maszerowali, ale jesienią 1862 r. zwyciężały nastroje prounijne, zwłaszcza w zachodnich częściach stanu.Cywile na ogół chowali się w swoich domach, gdy armia Lee przechodziła przez ich miasta, lub patrzyli w zimnej ciszy, podczas gdy Armia Potomaku była wiwatowana i zachęcana.Niektórzy politycy Konfederacji, w tym prezydent Jefferson Davis, wierzyli, że perspektywa uznania przez zagranicę wzrośnie, jeśli Konfederacja odniesie zwycięstwo militarne na ziemi Unii;takie zwycięstwo mogłoby zyskać uznanie i wsparcie finansowe Wielkiej Brytanii i Francji, chociaż nie ma dowodów na to, że Lee uważał, że Konfederacja powinna oprzeć swoje plany wojskowe na tej możliwości.[2]Podczas gdy [87] -tysięczna Armia Potomaku pod dowództwem McClellana ruszała w celu przechwycenia Lee, dwóch żołnierzy Unii (por. Barton W. Mitchell i sierżant John M. Bloss [4] z 27. Ochotniczej Piechoty Indiany) odkryło zagubioną kopię Szczegółowe plany bitewne Lee — Rozkaz Specjalny 191 — obejmowały trzy cygara.Rozkaz wskazywał, że Lee podzielił swoją armię i rozproszył części geograficznie (do Harpers Ferry w Zachodniej Wirginii i Hagerstown w stanie Maryland), narażając w ten sposób każdego z nich na izolację i klęskę, jeśli McClellan będzie mógł działać wystarczająco szybko.McClellan czekał około 18 godzin, zanim zdecydował się skorzystać z tej inteligencji i zmienić położenie swoich sił, marnując w ten sposób okazję do zdecydowanego pokonania Lee.[5]W kampanii Maryland przed główną bitwą pod Antietam miały miejsce dwa znaczące starcia: generał dywizji Thomas J. „Stonewall” Jackson zdobył Harpers Ferry i atak McClellana przez góry Blue Ridge w bitwie pod South Mountain.To pierwsze było znaczące, ponieważ duża część armii Lee była nieobecna od początku bitwy pod Antietam, biorąc udział w kapitulacji garnizonu Unii;to drugie, ponieważ silna obrona konfederatów na dwóch przejściach przez góry opóźniła natarcie McClellana na tyle, że Lee mógł skoncentrować pozostałą część swojej armii w Sharpsburgu.[6]
▲
●
Rozmieszczenie armii
Artyleria Konfederacji w akcji. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1862 Sep 15

Rozmieszczenie armii

Antietam National Battlefield,
W pobliżu miasta Sharpsburg Lee rozmieścił swoje dostępne siły za Antietam Creek wzdłuż niskiego grzbietu, począwszy od 15 września. Chociaż była to skuteczna pozycja obronna, nie była nie do zdobycia.Teren zapewniał doskonałą osłonę dla piechoty, z płotami i kamiennymi płotami, wychodniami wapienia, małymi zagłębieniami i bagnami.Strumień przed ich przodem był tylko niewielką barierą, o szerokości od 60 do 100 stóp (18–30 m), miejscami można go było przeprawić przez brodę i przecinały go trzy kamienne mosty, każdy oddalony o milę (1,5 km).Była to również niepewna pozycja, ponieważ tył Konfederacji był zablokowany przez rzekę Potomac, a tylko jedno przejście, Boteler's Ford w Shepherdstown, znajdowało się w pobliżu, gdyby konieczny był odwrót.(Bród w Williamsport w stanie Maryland znajdował się 10 mil (16 km) na północny zachód od Sharpsburga i był używany przez Jacksona w jego marszu na Harpers Ferry. Rozmieszczenie sił Unii podczas bitwy sprawiło, że rozważanie odwrotu w tym kierunku było niepraktyczne.) A 15 września siły pod bezpośrednim dowództwem Lee liczyły nie więcej niż 18 000 ludzi, zaledwie jedną trzecią armii federalnej.[7]Pierwsze dwie dywizje Unii przybyły po południu 15 września, a większość pozostałej części armii późnym wieczorem.Chociaż natychmiastowy atak Unii rankiem 16 września miałby przytłaczającą przewagę liczebną, charakterystyczna ostrożność McClellana i jego przekonanie, że Lee miał aż 100 000 ludzi w Sharpsburgu, spowodowały, że opóźnił atak o jeden dzień.[8] Dało to Konfederatom więcej czasu na przygotowanie pozycji obronnych i pozwoliło korpusowi Longstreeta na przybycie z Hagerstown, a korpusowi Jacksona, bez dywizji AP Hill, na przybycie z Harpers Ferry.Jackson bronił lewej (północnej) flanki, zakotwiczonej na Potomac, Longstreet prawej (południowej) flanki, zakotwiczonej na Antietam, linii o długości około 4 mil (6 km).(W miarę postępu bitwy i przesuwania jednostek przez Lee granice korpusu znacznie się pokrywały [)] .Wieczorem 16 września McClellan rozkazał I Korpusowi Hookera przekroczyć Antietam Creek i zbadać pozycje wroga.Dywizja Meade'a ostrożnie zaatakowała wojska Hooda w pobliżu East Woods.Po zapadnięciu zmroku ostrzał artyleryjski trwał nadal, podczas gdy McClellan ustawiał swoje wojska do walk następnego dnia.Plan McClellana polegał na pokonaniu lewej flanki wroga.Doszedł do tej decyzji ze względu na konfigurację mostów nad Antietam.Dolny most (który wkrótce miał zostać nazwany Burnside Bridge) był zdominowany przez konfederackie pozycje na górujących nad nim urwiskach.Środkowy most, na drodze z Boonsboro, był przedmiotem ostrzału artyleryjskiego z wysokości w pobliżu Sharpsburga.Ale górny most znajdował się 2 mile (3 km) na wschód od dział Konfederacji i można było go bezpiecznie przekroczyć.McClellan planował zaangażować do ataku ponad połowę swojej armii, zaczynając od dwóch korpusów, wspieranych przez trzeci, aw razie potrzeby czwarty.Zamierzał przeprowadzić równoczesny atak dywersyjny na prawicę Konfederacji za pomocą piątego korpusu i był przygotowany do uderzenia w centrum swoimi rezerwami, jeśli którykolwiek z ataków się powiedzie.[10] Potyczka w East Woods posłużyła do zasygnalizowania zamiarów McClellana Lee, który odpowiednio przygotował swoją obronę.Przesunął ludzi na lewą flankę i wysłał pilne wiadomości do swoich dwóch dowódców, którzy jeszcze nie przybyli na pole bitwy: Lafayette McLaws z dwiema dywizjami i AP Hill z jedną dywizją.[11]
▲
●
1862
Faza porannaornament
Rozpoczyna się bitwa
6th Wisconsin At Antietam, 17 września 1862. ©Anonymous
1862 Sep 17 05:30 - Sep 17 07:00

Rozpoczyna się bitwa

The Cornfield, Keedysville, MD
Bitwa rozpoczęła się o świcie (około 5:30) 17 września atakiem na Hagerstown Turnpike przez I Korpus Unii pod dowództwem Josepha Hookera.Celem Hookera był płaskowyż, na którym stał kościół Dunker, skromny, bielony budynek należący do miejscowej sekty niemieckich baptystów.Hooker miał około 8600 ludzi, niewiele więcej niż 7700 obrońców pod Stonewall Jackson, a ta niewielka różnica została z nawiązką zrekompensowana przez silne pozycje obronne Konfederatów.[12] Dywizja Abnera Doubledaya przesunęła się po prawej stronie Hookera, Jamesa Rickettsa po lewej stronie do East Woods, a dywizja Pennsylvania Reserves George'a Meade'a została rozmieszczona pośrodku i nieco z tyłu.Obrona Jacksona składała się z dywizji pod dowództwem Alexandra Lawtona i Johna R. Jonesa w linii od West Woods, przez Turnpike i wzdłuż południowego krańca Miller's Cornfield.Cztery brygady były trzymane w rezerwie w West Woods.[13]Gdy pierwsi żołnierze Unii wyszli z North Woods na pole kukurydzy, wybuchł pojedynek artyleryjski.Ogień konfederatów był prowadzony z baterii artylerii konnej pod dowództwem Jeba Stuarta na zachodzie i czterech baterii pod pułkownikiem Stephenem D. Lee na wzniesieniu po drugiej stronie szczupaka od kościoła Dunker na południu.Ogień zwrotny Unii pochodził z dziewięciu baterii na grani za North Woods i dwudziestu 20-funtowych karabinów Parrott, 2 mile (3 km) na wschód od Antietam Creek.Pożar spowodował ciężkie straty po obu stronach i został opisany przez pułkownika Lee jako „piekło artyleryjskie”.[14]Widząc błysk konfederackich bagnetów ukrytych na polu kukurydzy, Hooker zatrzymał swoją piechotę i sprowadził cztery baterie artylerii, które wystrzeliły pociski i kanistry nad głowami federalnej piechoty na pole.Rozpoczęła się bitwa ze znaczną walką wręcz z kolbami karabinów i bagnetami z powodu krótkiej widoczności w kukurydzy.Funkcjonariusze krążyli wokół, przeklinając i wykrzykując rozkazy, których nikt nie słyszał w hałasie.Karabiny rozgrzały się i zabrudziły od zbyt częstego strzelania;powietrze wypełnił grad kul i pocisków.1. Brygada Meade'a z Pensylwanii pod dowództwem bryg.Gen. Truman Seymour rozpoczął posuwanie się przez East Woods i wymienił ogień z brygadą pułkownika Jamesa Walkera z oddziałów z Alabamy, Georgii i Północnej Karoliny.Gdy ludzie Walkera odepchnęli Seymoura, wspomagani ogniem artyleryjskim Lee, dywizja Rickettsa wkroczyła na pole kukurydzy, również po to, by zostać rozerwana przez artylerię.Bryg.Brygada gen. Abrama Duryée maszerowała bezpośrednio do salw brygady pułkownika Marcellusa Douglassa z Georgii.Wytrzymując ciężki ostrzał z odległości 250 jardów (230 m) i nie uzyskując przewagi z powodu braku posiłków, Duryée zarządził wycofanie się.[13]Posiłki, których spodziewał się Duryée - brygady pod dowództwem bryg.Gen. George L. Hartsuff i pułkownik William A. Christian mieli trudności z dotarciem na miejsce zdarzenia.Hartsuff został ranny pociskiem, a Christian zsiadł i w przerażeniu uciekł na tyły.Kiedy ludzie zostali zebrani i posunęli się na pole kukurydzy, napotkali ten sam ogień artylerii i piechoty, co ich poprzednicy.Gdy przewaga liczebna Unii zaczęła mówić, Brygada „Tygrysów” z Luizjany pod dowództwem Harry'ego Haysa wkroczyła do walki i zmusiła żołnierzy Unii do powrotu do East Woods.Straty poniesione przez 12. piechotę Massachusetts, 67%, były najwyższe ze wszystkich jednostek tego dnia.[15] Tygrysy zostały w końcu odparte, gdy Federalni przynieśli baterię 3-calowych karabinów i wtoczyli ją bezpośrednio na pole kukurydzy, strzelając z bliskiej odległości, która zabiła Tygrysy, które straciły 323 z ich 500 ludzi.[16]Podczas gdy pole kukurydzy pozostawało w krwawym impasie, postępy federalne kilkaset metrów na zachód były bardziej udane.Bryg.4. Brygada Gen. Johna Gibbona z dywizji Doubleday (niedawno nazwana Żelazną Brygadą) zaczęła posuwać się w dół i okrakiem na autostradzie, na pole kukurydzy iw West Woods, odpychając ludzi Jacksona.[17] Zostali zatrzymani przez szarżę 1150 ludzi z brygady Starke'a, wyrównujących ciężki ogień z odległości 30 jardów (30 m).Brygada Konfederacji wycofała się po tym, jak została wystawiona na ostry ogień zwrotny Żelaznej Brygady, a Starke został śmiertelnie ranny.Natarcie Unii na Kościół w Dunker zostało wznowione i wycięło dużą lukę w linii obronnej Jacksona, która balansowała na krawędzi upadku.Chociaż koszt był wysoki, korpus Hookera robił stałe postępy.
▲
●
Kaptur kontratakuje
©Anonymous
1862 Sep 17 07:00 - Sep 17 09:00

Kaptur kontratakuje

The Cornfield, Keedysville, MD
Posiłki konfederatów przybyły tuż po 7 rano. Dywizje pod dowództwem McLawsa i Richarda H. Andersona przybyły po nocnym marszu z Harpers Ferry.Około 7:15 generał Lee przeniósł brygadę Georgii George'a T. Andersona z prawej flanki armii, aby pomóc Jacksonowi.O 7 rano dywizja Hooda, składająca się z 2300 ludzi, przeszła przez West Woods i ponownie zepchnęła wojska Unii z powrotem przez pole kukurydzy.Teksańczycy zaatakowali ze szczególną zaciekłością, ponieważ wezwani z pozycji rezerwowej zostali zmuszeni do przerwania pierwszego od wielu dni gorącego śniadania.Pomogły im trzy brygady dywizji DH Hill przybyłe z Farmy Mumma, na południowy wschód od Pola Kukurydzy, oraz brygada Jubala Early'a, przedzierająca się przez West Woods z Farmy Nikodema, gdzie wspierała artylerię konną Jeba Stuarta.Niektórzy oficerowie Żelaznej Brygady zebrali ludzi wokół artylerii Baterii B, 4. Artylerii USA, a sam Gibbon dopilnował, aby jego poprzednia jednostka nie straciła ani jednego kesonu.[18] Ludzie Hooda ponieśli jednak ciężar walk i zapłacili wysoką cenę - 60% ofiar - ale byli w stanie zapobiec rozpadowi linii obronnej i powstrzymać I Korpus.Ludzie Hookera również dużo zapłacili, ale nie osiągnęli swoich celów.Po dwóch godzinach i 2500 ofiarach wrócili tam, gdzie zaczęli.Pole kukurydzy, obszar o głębokości około 250 jardów (230 m) i szerokości 400 jardów (400 m), był miejscem nieopisanych zniszczeń.Oszacowano, że Cornfield zmieniało właścicieli nie mniej niż 15 razy w ciągu poranka.[19] Maj. Rufus Dawes, który objął dowództwo 6. Pułku Żelaznej Brygady w Wisconsin podczas bitwy, porównał później walki wokół Hagerstown Turnpike z kamiennym murem w Fredericksburgu, „Krwawym kącie” Spotsylvanii i zagrodą rzezi w Cold Harbor, podkreślając, że „Antietam Turnpike przewyższył ich wszystkich w oczywistych dowodach rzezi”.[20] Hooker wezwał wsparcie 7200 ludzi z XII Korpusu Mansfielda.Połowa ludzi Mansfielda była surowymi rekrutami, a Mansfield również był niedoświadczony, ponieważ objął dowództwo zaledwie dwa dni wcześniej.Choć był weteranem 40-letniej służby, nigdy nie poprowadził do walki dużej liczby żołnierzy.Obawiając się, że jego ludzie uciekną pod ostrzałem, poprowadził ich w formacji znanej jako „kolumna kompanii, zwarta w masie”, zbita formacja, w której pułk był ustawiony w dziesięć szeregów zamiast normalnych dwóch.Gdy jego ludzie weszli do East Woods, stanowili doskonały cel artyleryjski, „prawie tak dobry jak stodoła”.Sam Mansfield został postrzelony w klatkę piersiową i zmarł następnego dnia.Nowi rekruci z 1. Dywizji Mansfield nie poczynili żadnych postępów w stosunku do linii Hooda, którą wzmocniły brygady dywizji DH Hill pod dowództwem Colquitta i McRae.Jednak 2. Dywizja XII Korpusu pod dowództwem George'a Searsa Greene'a przedarła się przez ludzi McRae, którzy uciekli w błędnym przekonaniu, że wkrótce zostaną uwięzieni przez atak z flanki.To naruszenie linii zmusiło Hooda i jego ludzi, którzy mieli przewagę liczebną, do przegrupowania się w West Woods, gdzie rozpoczęli dzień.Greene był w stanie dotrzeć do Dunker Church, pierwotnego celu Hookera, i odjechał baterie Stephena Lee.Siły federalne utrzymywały większość ziemi na wschód od autostrady.
▲
●
Ataki II Korpusu Sumnera
©Keith Rocco
1862 Sep 17 09:00

Ataki II Korpusu Sumnera

The Cornfield, Keedysville, MD
O 9 rano Sumner, który towarzyszył dywizji, przypuścił atak w niezwykłej formacji bojowej - trzy brygady w trzech długich rzędach, mężczyźni obok siebie, z zaledwie 50 do 70 jardami (60 m) oddzielającymi linie.Zostali zaatakowani najpierw przez artylerię Konfederacji, a następnie z trzech stron przez dywizje Early, Walker i McLaws, aw mniej niż pół godziny ludzie Sedgwicka zostali zmuszeni do wycofania się w wielkim nieładzie do punktu wyjścia z ponad 2200 ofiarami, w tym Sedgwick sam, który został wyłączony z akcji na kilka miesięcy przez ranę.[21] Większość historyków potępiła Sumnera za jego „lekkomyślny” atak, brak koordynacji z dowództwem I i XII Korpusu, utratę kontroli nad dywizją Frencha, gdy towarzyszył Sedgwickowi, brak odpowiedniego rozpoznania przed rozpoczęciem ataku, i wybranie niezwykłej formacji bojowej, która była tak skutecznie otoczona kontratakiem Konfederacji.Ostatnie działania w porannej fazie bitwy miały miejsce około godziny 10:00, kiedy dwa pułki XII Korpusu ruszyły naprzód, by stawić czoła dywizji Johna G. Walkera, nowo przybyłej z prawej strony Konfederacji.Walczyli na obszarze między Cornfield w West Woods, ale wkrótce ludzie Walkera zostali wyparci przez dwie brygady dywizji Greene'a, a wojska federalne zajęły część terenu w West Woods.Faza poranna zakończyła się stratami po obu stronach prawie 13 000, w tym dwóch dowódców korpusu Unii.
▲
●
1862
Faza południowaornament
Krwawa ulica
©Mort Kunstler
1862 Sep 17 09:30

Krwawa ulica

The Cornfield, Keedysville, MD
Do południa akcja przeniosła się na środek linii konfederatów.Sumner towarzyszył porannemu atakowi dywizji Sedgwicka, ale inna z jego dywizji, pod dowództwem Francuzów, straciła kontakt z Sumnerem i Sedgwickiem iw niewytłumaczalny sposób skierowała się na południe.Żądny okazji do zobaczenia walki, Francuz znalazł harcowników na swojej drodze i rozkazał swoim ludziom iść naprzód.W tym czasie pomocnik (i syn) Sumnera zlokalizował Francuza, opisał straszliwe walki w West Woods i przekazał mu rozkaz odwrócenia uwagi Konfederatów poprzez zaatakowanie ich centrum.[25]Francuzi zmierzyli się z dywizją DH Hilla.Hill dowodził około 2500 ludźmi, mniej niż połową liczby francuskiej, a trzy z jego pięciu brygad zostały rozdarte podczas porannej walki.Ten odcinek linii Longstreeta był teoretycznie najsłabszy.Ale ludzie Hilla znajdowali się w silnej pozycji obronnej, na szczycie stopniowego grzbietu, na zatopionej drodze zniszczonej przez lata ruchu wozów, która utworzyła naturalny rów.[26]Francuzi rozpoczęli serię ataków wielkości brygady na zaimprowizowane przedpiersie Hilla około godziny 9:30.Pierwsza brygada do ataku, w większości niedoświadczeni żołnierze dowodzeni przez bryg.Gen. Max Weber został szybko zabity ogniem z ciężkiego karabinu;żadna ze stron nie rozmieściła w tym momencie artylerii.Drugi atak, bardziej surowi rekruci pod dowództwem pułkownika Dwighta Morrisa, również został poddany ciężkiemu ostrzałowi, ale udało mu się odeprzeć kontratak Brygady Alabamy Roberta Rodesa.Trzeci pod dowództwem bryg.Gen. Nathan Kimball obejmował trzy pułki weteranów, ale oni również padli ofiarą ognia z zatopionej drogi.Dywizja francuska poniosła 1750 ofiar (spośród 5700 żołnierzy) w niecałą godzinę.[22]
▲
●
Wzmocnienia
©Anonymous
1862 Sep 17 10:30

Wzmocnienia

The Cornfield, Keedysville, MD
Po obu stronach przybywały posiłki i do 10:30 Robert E. Lee wysłał swoją ostatnią dywizję rezerwową - około 3400 ludzi pod dowództwem generała dywizji Richarda H. Andersona - aby wzmocnić linię Hilla i rozszerzyć ją w prawo, przygotowując atak który obejmowałby lewą flankę Francuza.Ale w tym samym czasie 4000 ludzi z dywizji generała dywizji Israela B. Richardsona przybyło po lewej stronie Frencha.To była ostatnia z trzech dywizji Sumnera, którą McClellan zatrzymał z tyłu, gdy organizował swoje siły rezerwowe.[23] Świeże oddziały Richardsona zadały pierwszy cios.Czwarty tego dnia atak na zatopioną drogę prowadziła irlandzka brygada bryg.Gen. Thomas F. Meagher.Gdy posuwali się naprzód ze szmaragdowozielonymi flagami łopoczącymi na wietrze, kapelan pułku, ksiądz William Corby, jeździł tam iz powrotem przez przód formacji, wykrzykując słowa warunkowego rozgrzeszenia przewidzianego przez Kościół rzymskokatolicki dla tych, którzy mieli umrzeć.(Corby miał później wykonać podobną służbę w Gettysburgu w 1863 r.) Imigranci, głównie irlandzcy, stracili 540 ludzi w ciężkich salwach, zanim otrzymali rozkaz wycofania się.[24]
▲
●
Mylące zamówienia i stracona szansa
Krwawa ulica ©Dan Nance
1862 Sep 17 11:40

Mylące zamówienia i stracona szansa

Bloody Lane, Keedysville, MD,
Gen. Richardson osobiście wysłał brygadę bryg.Gen. John C. Caldwell do bitwy około południa (po tym, jak powiedziano mu, że Caldwell jest z tyłu, za stogiem siana), iw końcu fala się odwróciła.Konfederacka dywizja Andersona niewiele pomogła obrońcom po tym, jak gen. Anderson został ranny na początku walk.Zginęli również inni kluczowi przywódcy, w tym George B. Anderson i płk John B. Gordon z 6. Alabamy.Straty te przyczyniły się bezpośrednio do zamieszania następujących wydarzeń.Gdy brygada Caldwella zbliżała się wokół prawej flanki Konfederatów, pułkownik Francis C. Barlow i 350 żołnierzy z 61. i 64. nowojorskiego pułku dostrzegli słaby punkt w linii i zajęli pagórek dowodzący zatopioną drogą.To pozwoliło im skierować ogień amfiladowy na linię Konfederatów, zamieniając ją w śmiertelną pułapkę.Próbując zawrócić, aby stawić czoła temu zagrożeniu, polecenie Rodesa zostało źle zrozumiane przez podpułkownika Jamesa N. Lightfoota, który zastąpił nieprzytomnego Johna Gordona.Lightfoot rozkazał swoim ludziom odwrócić się i odmaszerować, rozkaz, który według wszystkich pięciu pułków brygady odnosił się również do nich.Wojska konfederatów popłynęły w kierunku Sharpsburga, ich linia została utracona.Ludzie Richardsona byli w pościgu, gdy zmasowana artyleria pospiesznie zebrana przez gen. Longstreeta odepchnęła ich z powrotem.Kontratak z 200 ludźmi dowodzonymi przez DH Hilla ominął lewą flankę federalną w pobliżu zatopionej drogi i chociaż zostali odepchnięci przez zaciekłą szarżę 5. New Hampshire, powstrzymało to upadek centrum.Richardson niechętnie rozkazał swojej dywizji wycofać się na północ od grzbietu, naprzeciw zatopionej drogi.Jego dywizja straciła około 1000 ludzi.Pułkownik Barlow został ciężko ranny, a Richardson śmiertelnie ranny.Winfield S. Hancock objął dowództwo dywizji.Chociaż Hancock miałby w przyszłości doskonałą reputację jako agresywny dowódca dywizji i korpusu, nieoczekiwana zmiana dowództwa osłabiła impet federalnego natarcia.[27]Rzeź od 9:30 do 13:00 na zatopionej drodze nadała jej nazwę Bloody Lane, pozostawiając około 5600 ofiar (Union 3000, Confederate 2600) wzdłuż 800-jardowej (700 m) drogi.A jednak nadarzyła się świetna okazja.Gdyby ten uszkodzony sektor linii konfederatów został wykorzystany, armia Lee zostałaby podzielona na pół i prawdopodobnie pokonana.Były do ​​tego wystarczające siły.W pobliżu środkowego mostu, oddalonego o milę, czekała rezerwa 3500 kawalerii i 10 300 piechurów z V Korpusu gen. Portera.VI Korpus pod dowództwem generała dywizji Williama B. Franklina właśnie przybył z 12 000 ludzi.Franklin był gotowy wykorzystać ten przełom, ale Sumner, starszy dowódca korpusu, nakazał mu nie posuwać się naprzód.Franklin zaapelował do McClellana, który opuścił swoją kwaterę główną na tyłach, aby wysłuchać obu argumentów, ale poparł decyzję Sumnera, nakazując Franklinowi i Hancockowi utrzymanie swoich stanowisk.[28]
▲
●
1862
Faza popołudniowaornament
Most Burnside'a
51. pułk Pensylwanii szturmuje most Burnside's w bitwie pod Antietam w stanie Maryland. ©Don Troiani
1862 Sep 17 11:44

Most Burnside'a

Burnside's Bridge (Lower Bridg
Akcja przeniosła się na południowy kraniec pola bitwy.Plan McClellana przewidywał, że generał dywizji Ambrose Burnside i IX Korpus przeprowadzą atak dywersyjny w celu wsparcia I Korpusu Hookera, mając nadzieję na odwrócenie uwagi Konfederatów od zamierzonego głównego ataku na północy.Jednak Burnside został poinstruowany, aby czekał na wyraźne rozkazy przed rozpoczęciem ataku, a rozkazy te dotarły do ​​​​niego dopiero o 10 rano [29] Burnside był dziwnie bierny podczas przygotowań do bitwy.Był niezadowolony, że McClellan porzucił poprzedni układ podległych mu dowódców „skrzydeł”.Wcześniej Burnside dowodził skrzydłem, które obejmowało zarówno I, jak i IX Korpus, a teraz był odpowiedzialny tylko za IX Korpus.Pośrednio odmawiając rezygnacji ze swojego wyższego autorytetu, Burnside potraktował najpierw generała dywizji Jesse L. Reno (zabitego w South Mountain), a następnie bryg.Gen. Jacob D. Cox z Dywizji Kanawha jako dowódca korpusu, przekazując przez niego rozkazy do korpusu.Burnside miał cztery dywizje (12 500 żołnierzy) i 50 dział na wschód od Antietam Creek.Naprzeciw niego znajdowały się siły, które zostały znacznie uszczuplone przez ruch jednostek Lee w celu wzmocnienia lewej flanki Konfederacji.O świcie dywizje bryg.rodyDavid R. Jones i John G. Walker stanęli w obronie, ale do 10 rano wszyscy ludzie Walkera i brygada pułkownika George'a T. Andersona z Georgii zostali usunięci.Jones miał tylko około 3000 ludzi i 12 dział dostępnych na spotkanie z Burnside.Cztery cienkie brygady strzegły grzbietów w pobliżu Sharpsburga, głównie niskiego płaskowyżu znanego jako Wzgórze Cmentarne.Pozostałych 400 żołnierzy - 2. i 20. pułk Georgia pod dowództwem bryg.Gen. Robert Toombs z dwiema bateriami artyleryjskimi bronił mostu Rohrbacha, trzyprzęsłowej kamiennej konstrukcji o długości 125 stóp (38 m), która była najbardziej wysuniętym na południe przejściem przez Antietam.[30] Przeszedł do historii jako Most Burnside'a z powodu rozgłosu nadchodzącej bitwy.Most był trudnym celem.Prowadząca do niego droga biegła równolegle do potoku i była narażona na ostrzał nieprzyjaciela.Most był zdominowany przez zalesiony urwisko o wysokości 100 stóp (30 m) na zachodnim brzegu, usiane głazami ze starego kamieniołomu, przez co ogień piechoty i strzelców wyborowych z dobrze osłoniętych pozycji stanowił niebezpieczną przeszkodę w przeprawie.Antietam Creek w tym sektorze rzadko miała więcej niż 50 stóp (15 m) szerokości, a kilka odcinków miało tylko do pasa i znajdowało się poza zasięgiem Konfederacji.Burnside był szeroko krytykowany za ignorowanie tego faktu.[31] Jednak dominujący teren w poprzek czasami płytkiego strumienia sprawił, że przeprawa przez wodę była stosunkowo łatwą częścią trudnego problemu.Zamiast tego Burnside skoncentrował swój plan na szturmie na most, jednocześnie przekraczając bród, który inżynierowie McClellana zidentyfikowali pół mili (1 km) w dół rzeki, ale kiedy ludzie Burnside'a dotarli do niego, stwierdzili, że brzegi są zbyt wysokie, aby negocjować.Podczas gdy brygada pułkownika George'a Crooka z Ohio przygotowywała się do ataku na most przy wsparciu bryg.Dywizja gen. Samuela Sturgisa, reszta dywizji Kanawha i bryg.Dywizja generała Isaaca Rodmana przedzierała się przez gęste zarośla, próbując zlokalizować Snavely's Ford, 2 mile (3 km) w dół rzeki, z zamiarem flankowania Konfederatów.[32]
▲
●
Pierwsze podejscie
©Captain James Hope
1862 Sep 17 11:45

Pierwsze podejscie

Burnside's Bridge (Lower Bridg
Pierwszą próbę podjęła brygada pułkownika George'a Crooka z Ohio, częściowo wspierana przez brygadę Edwarda Harlanda z Dywizji Rodmana, ale mieszkańcy Ohio zgubili się i wynurzyli zbyt daleko w górę rzeki.11. piechota Connecticut znalazła most i walczyła z Gruzinami pod dowództwem bryg.gen. Roberta Toombsa.Atak Crooka na most był prowadzony przez harcowników z 11. Connecticut, którym rozkazano oczyścić most, aby mieszkańcy Ohio mogli przejść i zaatakować urwisko.Po otrzymaniu karzącego ognia przez 15 minut, ludzie z Connecticut wycofali się ze 139 ofiarami, jedną trzecią ich sił, w tym ich dowódca, pułkownik Henry W. Kingsbury, który został śmiertelnie ranny.[33] Główny atak Crooka zakończył się niepowodzeniem, gdy jego nieznajomość terenu spowodowała, że ​​jego ludzie dotarli do strumienia ćwierć mili (400 m) w górę rzeki od mostu, gdzie przez kilka następnych godzin wymieniali salwy z harcownikami Konfederacji.[34]
▲
●
Drugie podejście
©John Paul Strain
1862 Sep 17 12:00

Drugie podejście

Burnside's Bridge (Lower Bridg
Podczas gdy dywizja Rodmana była poza zasięgiem, brnąc w kierunku Snavely's Ford, Burnside i Cox skierowali drugi atak na most przez jedną z brygad Sturgisa, dowodzoną przez 2. Maryland i 6. New Hampshire.Ruszyli na most pobliską drogą rolniczą, ale zostali zatrzymani przez strzelców wyborowych z Georgii, zanim dotarli do połowy drogi do mostu, a ich atak się rozpadł.[35] Było już południe i McClellan tracił cierpliwość.Wysłał kolejnych kurierów, aby zmotywować Burnside do pójścia naprzód.Rozkazał jednemu pomocnikowi: „Powiedz mu, że jeśli to kosztuje 10 000 ludzi, musi teraz iść”.450 Gruzinów Toomb powstrzymało 14 000 napastników Unii.
▲
●
Trzecia próba
51. skrzyżowanie mostu Burnsides. ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1862 Sep 17 12:30

Trzecia próba

Burnside's Bridge (Lower Bridg
Trzecia próba zdobycia mostu miała miejsce o godzinie 12:30 przez inną brygadę Sturgisa, dowodzoną przez bryg.gen. Edwarda Ferrero.Na jej czele stanęły 51. Dywizja Nowy Jork i 51. Pensylwania, które przy odpowiednim wsparciu artyleryjskim i obietnicy przywrócenia niedawno anulowanej racji whisky, jeśli im się powiedzie, ruszyły w dół i zajęły pozycje na wschodnim brzegu.Manewrując przechwyconą lekką haubicą na pozycję, wystrzelili podwójny kanister w dół mostu i znaleźli się na odległość 25 jardów (23 m) od wroga.Do godziny 13:00 kończyła się amunicja Konfederacji i do Toombsa dotarła wiadomość, że ludzie Rodmana przekraczają Snavely's Ford na ich flance.Nakazał wycofanie.Jego Gruzini kosztowały Federalnych ponad 500 ofiar, oddając mniej niż 160.I powstrzymali atak Burnside'a na południową flankę na ponad trzy godziny.[36]
▲
●
stoiska Burnside'a
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1862 Sep 17 14:00

stoiska Burnside'a

Final Attack Trail, Sharpsburg
Atak Burnside'a ponownie utknął w martwym punkcie.Jego oficerowie zaniedbali transport amunicji przez most, który sam w sobie stawał się wąskim gardłem dla żołnierzy, artylerii i wozów.Oznaczało to kolejne dwugodzinne opóźnienie.Gen. Lee wykorzystał ten czas do wzmocnienia swojej prawej flanki.Rozkazał zebrać wszystkie dostępne jednostki artylerii, chociaż nie próbował wzmocnić znacznie przewyższających liczebnie sił DR Jonesa jednostkami piechoty z lewej strony.Zamiast tego liczył na przybycie lekkiej dywizji AP Hill, która obecnie wyruszyła w wyczerpujący 17-milowy (27-kilometrowy) marsz z Harpers Ferry.Do 14:00 ludzie Hilla dotarli do Boteler's Ford, a Hill był w stanie porozmawiać z ulgą Lee o 14:30, który nakazał mu sprowadzić swoich ludzi na prawo od Jonesa.[37]
▲
●
Pęd Unii
9. New York Hawkin's Zouaves w Antietam. ©Keith Rocco
1862 Sep 17 15:00

Pęd Unii

Sharpsburg Park, Sharpsburg, M
Federalni byli zupełnie nieświadomi, że stanie przed nimi 3000 nowych ludzi.Plan Burnside'a polegał na ominięciu osłabionej prawej flanki Konfederatów, zbliżeniu się do Sharpsburga i odcięciu armii Lee od Boteler's Ford, ich jedynej drogi ucieczki przez Potomaku.O godzinie 15:00 Burnside zostawił dywizję Sturgisa w rezerwie na zachodnim brzegu i ruszył na zachód z ponad 8000 żołnierzy (w większości świeżych) i 22 działami do bliskiego wsparcia.[38]Początkowy atak prowadzony przez 79. nowojorski „Cameron Highlanders” odniósł sukces przeciwko przeważającej liczebnie dywizji Jonesa, która została zepchnięta za Cemetery Hill i na odległość 200 jardów (200 m) od Sharpsburga.Dalej na lewo od Unii dywizja Rodmana posuwała się w kierunku Harpers Ferry Road.Jej czołowa brygada pod dowództwem płk. Harrisona Fairchilda, składająca się z kilku barwnych Żuawów z 9. Nowego Jorku, dowodzona przez płk. Rusha Hawkinsa, znalazła się pod ciężkim ostrzałem tuzina dział wroga zamontowanych na grzbiecie przed ich frontem, ale nie przestali parć naprzód.Na ulicach Sharpsburga zapanowała panika, zapchana wycofującymi się konfederatami.Z pięciu brygad w dywizji Jonesa tylko brygada Toombsa była nadal nienaruszona, ale miał tylko 700 ludzi.[39]
▲
●
AP.Hill ratuje sytuację
©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1862 Sep 17 15:30

AP.Hill ratuje sytuację

Antietam Creek Vineyards, Bran
Dywizja AP Hill przybyła o 15:30. Hill podzielił swoją kolumnę, dwie brygady ruszyły na południowy wschód, aby strzec jego flanki, a pozostałe trzy, około 2000 ludzi, ruszyły na prawo od brygady Toombsa i przygotowały się do kontrataku.O godzinie 15:40 bryg.Brygada gen. Maxcy'ego Gregga z Karoliny Południowej zaatakowała 16. Connecticut na lewym skrzydle Rodmana na polu kukurydzy rolnika Johna Otto.Ludzie z Connecticut służyli zaledwie od trzech tygodni, a ich linia rozpadła się ze 185 ofiarami.Czwarty Rhode Island pojawił się po prawej stronie, ale mieli słabą widoczność wśród wysokich łodyg kukurydzy i byli zdezorientowani, ponieważ wielu Konfederatów miało na sobie mundury Unii przechwycone w Harpers Ferry.Złamali się i uciekli, pozostawiając 8. Connecticut z dużym wyprzedzeniem i odizolowany.Zostali otoczeni i zepchnięci ze wzgórz w kierunku Antietam Creek.Kontratak pułków z Dywizji Kanawha nie powiódł się.[40]IX Korpus poniósł straty w wysokości około 20%, ale nadal posiadał dwukrotnie większą liczbę konfederatów, z którymi się z nim konfrontował.Zdenerwowany upadkiem swojej flanki Burnside rozkazał swoim ludziom wrócić na zachodni brzeg Antietam, gdzie pilnie zażądał więcej ludzi i broni.McClellan był w stanie dostarczyć tylko jedną baterię.Powiedział: „Nic więcej nie mogę zrobić. Nie mam piechoty”.W rzeczywistości jednak McClellan miał w rezerwie dwa nowe korpusy, V Portera i VI Franklina, ale był zbyt ostrożny, obawiając się, że ma znaczną przewagę liczebną i że masowy kontratak Lee jest nieuchronny.Ludzie Burnside'a spędzili resztę dnia, strzegąc mostu, który tak bardzo wycierpieli, aby go zdobyć.[41]
▲
●
1862 Sep 17 17:30

Bitwa się kończy

Antietam National Battlefield,
Bitwa zakończyła się o 17:30 Rankiem 18 września armia Lee przygotowywała się do obrony przed federalnym atakiem, który nigdy nie nadszedł.Po zaimprowizowanym rozejmie dla obu stron w celu wyzdrowienia i wymiany rannych, siły Lee zaczęły wycofywać się przez Potomaku tego wieczoru, aby powrócić do Wirginii.Straty z bitwy były ciężkie po obu stronach.Unia poniosła 12 410 ofiar, w tym 2108 zabitych.[42] Straty konfederatów wyniosły 10 316, w tym 1547 zabitych.Stanowiło to 25% sił federalnych i 31% konfederatów.Ogólnie rzecz biorąc, obie strony straciły łącznie 22 726 ofiar w ciągu jednego dnia, prawie tyle samo, co liczba strat, które zszokowały naród w dwudniowej bitwie pod Shiloh pięć miesięcy wcześniej.W walkach 17 września 1862 roku zginęło 7650 żołnierzy amerykańskich.[43] Więcej Amerykanów zginęło w bitwie 17 września 1862 roku niż w jakimkolwiek innym dniu w historii narodu.Antietam jest czasami wymieniany jako najkrwawszy dzień w całej historii Ameryki.Antietam zajmuje piąte miejsce pod względem całkowitych ofiar w bitwach wojny secesyjnej, ustępując Gettysburgowi, Chickamauga, Chancellorsville i Spotsylvania Court House.
▲
●
1862 Sep 18

Epilog

Antietam National Battlefield,
Prezydent Lincoln był rozczarowany występem McClellana.Uważał, że zbyt ostrożne i słabo skoordynowane działania McClellana w terenie doprowadziły bitwę do remisu, a nie do wyniszczającej porażki Konfederatów.Prezydent był jeszcze bardziej zdumiony, że od 17 września do 26 października, pomimo wielokrotnych próśb Departamentu Wojny i samego prezydenta, McClellan odmówił ścigania Lee przez Potomaku, powołując się na braki w sprzęcie i strach przed nadmiernym rozszerzeniem swoich sił.Naczelny generał Henry W. Halleck napisał w swoim oficjalnym raporcie: „Długa bezczynność tak dużej armii w obliczu pokonanego wroga i podczas najbardziej sprzyjającego sezonu dla szybkich ruchów i energicznej kampanii była kwestią wielkie rozczarowanie i żal”.Lincoln zwolnił McClellana z dowództwa Armii Potomaku 5 listopada, skutecznie kończąc karierę wojskową generała.Został on zastąpiony 9 listopada przez generała Burnside'a.Wyniki Antietam pozwoliły również prezydentowi Lincolnowi wydać 22 września wstępną proklamację emancypacji, która dawała stanom Konfederacji czas do 1 stycznia 1863 r. Na zakończenie buntu lub utratę niewolników.Chociaż Lincoln zamierzał to zrobić wcześniej, sekretarz stanu William H. Seward na posiedzeniu gabinetu poradził mu, aby poczekał, aż Unia odniesie znaczące zwycięstwo, aby uniknąć wrażenia, że ​​​​został wydany z desperacji.Zwycięstwo Unii i proklamacja Lincolna odegrały znaczącą rolę w zniechęceniu rządów Francji i Wielkiej Brytanii do uznania Konfederacji;niektórzy podejrzewali, że planowali to zrobić w następstwie kolejnej porażki Unii.Kiedy emancypacja była powiązana z postępem wojny, żaden rząd nie miał woli politycznej przeciwstawienia się Stanom Zjednoczonym, ponieważ łączył poparcie Konfederacji z poparciem dla niewolnictwa.Oba kraje już zniosły niewolnictwo, a opinia publiczna nie tolerowałaby rządu militarnie wspierającego suwerenność podtrzymującą ideały niewolnictwa.
▲
●

Appendices



APPENDIX 1

American Civil War Army Organization


Play button




APPENDIX 2

Infantry Tactics During the American Civil War


Play button




APPENDIX 3

American Civil War Cavalry


Play button




APPENDIX 4

American Civil War Artillery


Play button




APPENDIX 5

Army Logistics: The Civil War in Four Minutes


Play button

Characters



Daniel Harvey Hill

Daniel Harvey Hill

Confederate General

Joseph K. Mansfield

Joseph K. Mansfield

XII Corps General

William B. Franklin

William B. Franklin

VI Corps General

Joseph Hooker

Joseph Hooker

I Corps General

George Meade

George Meade

Union Brigadier General

Ambrose Burnside

Ambrose Burnside

IX Corps General

J. E. B. Stuart

J. E. B. Stuart

Confederate Cavalry General

Fitz John Porter

Fitz John Porter

V Corps General

William N. Pendleton

William N. Pendleton

Confederate Artillery General

Richard H. Anderson

Richard H. Anderson

Confederate General

John Bell Hood

John Bell Hood

Confederate Brigadier General

Edwin Vose Sumner

Edwin Vose Sumner

II Corps General

Lafayette McLaws

Lafayette McLaws

Confederate General

Robert E. Lee

Robert E. Lee

Commanding General of the Army of Northern Virginia

George B. McClellan

George B. McClellan

Commanding General of the Army of the Potomac

James Longstreet

James Longstreet

Confederate Major General

Footnotes



  1. McPherson 2002, p. 100.
  2. Sears 1983, pp. 65-66.
  3. Reports of Maj. Gen. George B. McClellan, U. S. Army, commanding the Army of the Potomac, of operations August 14 - November 9 (Official Records, Series I, Volume XIX, Part 1, p. 67).
  4. Sears 1983, p. 112.
  5. McPherson 2002, p. 108.
  6. McPherson 2002, p. 109.
  7. Bailey 1984, p. 60.
  8. Sears 1983, p. 174.
  9. Sears 1983, pp. 164, 175-76.
  10. Bailey 1984, p. 63.
  11. Harsh, Taken at the Flood, pp. 366-67.
  12. Sears 1983, p. 181.
  13. Wolff 2000, p. 60.
  14. Sears 1983, pp. 190-91.
  15. Wolff 2000, p. 61.
  16. Bailey 1984, pp. 71-73.
  17. Dawes 1999, pp. 88-91.
  18. Dawes 1999, pp. 91-93.
  19. Bailey 1984, p. 91.
  20. Dawes 1999, p. 95.
  21. Armstrong 2002, pp. 3-27.
  22. Wolff 2000, p. 63.
  23. Bailey 1984, p. 99.
  24. Bailey 1984, p. 100.
  25. Bailey 1984, p. 93.
  26. Bailey 1984, p. 94.
  27. Bailey 1984, p. 108.
  28. Bailey 1984, pp. 108-09.
  29. Jamieson, p. 94. McClellan issued the order at 9:10, after the repulse of Hooker's and Mansfield's assaults, having waited for the VI Corps to reach the battlefield and take up a reserve position.
  30. Wolff 2000, p. 64.
  31. Douglas 1940, p. 172.
  32. Eicher 2001, pp. 359-60.
  33. Tucker, p. 87.
  34. Sears 1983, p. 263.
  35. Bailey 1984, p. 120.
  36. Sears 1983, pp. 266-67.
  37. Sears 1983, p. 276.
  38. Bailey 1984, p. 131.
  39. Bailey 1984, pp. 132-36.
  40. Bailey 1984, pp. 136-37.
  41. Sears 1983, pp. 291-92.
  42. Further information: Official Records, Series I, Volume XIX, Part 1, pp. 189-204
  43. "Death Tolls for Battles of the 16th, 17th, 18th & 19th Centuries (1500-1900)", citing the National Park Service.

References



Primary Sources

  • Dawes, Rufus R. (1999) [1890]. A Full Blown Yankee of the Iron Brigade: Service with the Sixth Wisconsin Volunteers. Lincoln, Nebraska: University of Nebraska Press. ISBN 0-8032-6618-9. First published by E. R. Alderman and Sons.
  • Douglas, Henry Kyd (1940). I Rode with Stonewall: The War Experiences of the Youngest Member of Jackson's Staff. Chapel Hill, North Carolina: University of North Carolina Press. ISBN 0-8078-0337-5.
  • "Brady's Photographs: Pictures of the Dead at Antietam". The New York Times. New York. October 20, 1862.
  • Tidball, John C. The Artillery Service in the War of the Rebellion, 1861–1865. Westholme Publishing, 2011. ISBN 978-1594161490.
  • U.S. War Department, The War of the Rebellion: a Compilation of the Official Records of the Union and Confederate Armies. Washington, DC: U.S. Government Printing Office, 1880–1901.


Secondary Sources

  • Armstrong, Marion V. (2002). Disaster in the West Woods: General Edwin V. Sumner and the II Corps at Antietam. Sharpsburg, MD: Western Maryland Interpretive Association.
  • Bailey, Ronald H. (1984). The Bloodiest Day: The Battle of Antietam. Alexandria, VA: Time-Life Books. ISBN 0-8094-4740-1.
  • Cannan, John. The Antietam Campaign: August–September 1862. Mechanicsburg, PA: Stackpole, 1994. ISBN 0-938289-91-8.
  • Eicher, David J. (2001). The Longest Night: A Military History of the Civil War. New York: Simon & Schuster. ISBN 0-684-84944-5.
  • Esposito, Vincent J. West Point Atlas of American Wars. New York: Frederick A. Praeger, 1959. OCLC 5890637. The collection of maps (without explanatory text) is available online at the West Point website.
  • Frassanito, William A. Antietam: The Photographic Legacy of America's Bloodiest Day. Gettysburg, PA: Thomas Publications, 1978. ISBN 1-57747-005-2.
  • Harsh, Joseph L. Sounding the Shallows: A Confederate Companion for the Maryland Campaign of 1862. Kent, OH: Kent State University Press, 2000. ISBN 0-87338-641-8.
  • Harsh, Joseph L. Taken at the Flood: Robert E. Lee and Confederate Strategy in the Maryland Campaign of 1862. Kent, OH: Kent State University Press, 1999. ISBN 0-87338-631-0.
  • Jamieson, Perry D. Death in September: The Antietam Campaign. Abilene, TX: McWhiney Foundation Press, 1999. ISBN 1-893114-07-4.
  • Kalasky, Robert. "Union dead...Confederate Dead'." Military Images Magazine. Volume XX, Number 6, May–June 1999.
  • Kennedy, Frances H., ed. The Civil War Battlefield Guide. 2nd ed. Boston: Houghton Mifflin Co., 1998. ISBN 0-395-74012-6.
  • Luvaas, Jay, and Harold W. Nelson, eds. Guide to the Battle of Antietam. Lawrence: University Press of Kansas, 1987. ISBN 0-7006-0784-6.
  • McPherson, James M. (2002). Crossroads of Freedom: Antietam, The Battle That Changed the Course of the Civil War. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-513521-0.
  • Priest, John Michael. Antietam: The Soldiers' Battle. New York: Oxford University Press, 1989. ISBN 0-19-508466-7.
  • Sears, Stephen W. (1983). Landscape Turned Red: The Battle of Antietam. Boston: Houghton Mifflin. ISBN 0-89919-172-X.
  • Tucker, Phillip Thomas. Burnside's Bridge: The Climactic Struggle of the 2nd and 20th Georgia at Antietam Creek. Mechanicsburg, PA: Stackpole Books, 2000. ISBN 0-8117-0199-9.
  • Welcher, Frank J. The Union Army, 1861–1865 Organization and Operations. Vol. 1, The Eastern Theater. Bloomington: Indiana University Press, 1989. ISBN 0-253-36453-1.
  • Wolff, Robert S. (2000). "The Antietam Campaign". In Heidler, David S.; Heidler, Jeanne T. (eds.). Encyclopedia of the American Civil War: A Political, Social, and Military History. New York: W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-04758-X.
  • National Park Service battle description Archived October 11, 2014, at the Wayback Machine


Further Reading

  • Armstrong Marion V., Jr. Unfurl Those Colors! McClellan, Sumner, and the Second Army Corps in the Antietam Campaign. Tuscaloosa: University of Alabama Press, 2008. ISBN 978-0-8173-1600-6.
  • Ballard, Ted. Battle of Antietam: Staff Ride Guide. Washington, DC: United States Army Center of Military History, 2006. OCLC 68192262.
  • Breeden, James O. "Field Medicine at Antietam." Caduceus: A Humanities Journal for Medicine and the Health Sciences 10#1 (1994): 8–22.
  • Carman, Ezra Ayers. The Maryland Campaign of September 1862: Ezra A. Carman's Definitive Account of the Union and Confederate Armies at Antietam. Edited by Joseph Pierro. New York: Routledge, 2008. ISBN 0-415-95628-5.
  • Carman, Ezra Ayers. The Maryland Campaign of September 1862. Vol. 1, South Mountain. Edited by Thomas G. Clemens. El Dorado Hills, CA: Savas Beatie, 2010. ISBN 978-1-932714-81-4.
  • Catton, Bruce. "Crisis at the Antietam". American Heritage 9#5 (August 1958): 54–96.
  • Frassanito, William A. Antietam: The Photographic Legacy of America's Bloodiest Day. New York: Scribner, 1978. ISBN 978-0-684-15659-0.
  • Frye, Dennis E. Antietam Shadows: Mystery, Myth & Machination. Sharpsburg, MD: Antietam Rest Publishing, 2018. ISBN 978-0-9854119-2-3.
  • Gallagher, Gary W., ed. Antietam: Essays on the 1862 Maryland Campaign. Kent, OH: Kent State University Press, 1989. ISBN 0-87338-400-8.
  • Gottfried, Bradley M. The Maps of Antietam: An Atlas of the Antietam (Sharpsburg) Campaign, including the Battle of South Mountain, September 2–20, 1862. El Dorado Hills, CA: Savas Beatie, 2011. ISBN 978-1-61121-086-6.
  • Hartwig, D. Scott. To Antietam Creek: The Maryland Campaign of 1862. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2012. ISBN 978-1-4214-0631-2.
  • Jamieson, Perry D., and Bradford A. Wineman, The Maryland and Fredericksburg Campaigns, 1862–1863 Archived January 27, 2020, at the Wayback Machine. Washington, DC: United States Army Center of Military History, 2015. CMH Pub 75-6.
  • Jermann, Donald R. Antietam: The Lost Order. Gretna, LA: Pelican Publishing Co., 2006. ISBN 1-58980-366-3.
  • Murfin, James V. The Gleam of Bayonets: The Battle of Antietam and the Maryland Campaign of 1862. Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1965. ISBN 0-8071-0990-8.
  • Rawley, James A. (1966). Turning Points of the Civil War. University of Nebraska Press. ISBN 0-8032-8935-9. OCLC 44957745.
  • Reardon, Carol and Tom Vossler. A Field Guide to Antietam: Experiencing the Battlefield through Its History, Places, and People (U of North Carolina Press, 2016) 347 pp.
  • Slotkin, Richard. The Long Road to Antietam: How the Civil War Became a Revolution. New York: Liveright, 2012. ISBN 978-0-87140-411-4.
  • Vermilya, Daniel J. That Field of Blood: The Battle of Antietam, September 17, 1862. Emerging Civil War Series. El Dorado Hills, CA: Savas Beatie, 2018. ISBN 978-1-61121-375-1.