Interregnum

Andrew III stierf op 14 januari 1301. Zijn dood creëerde een kans voor ongeveer een dozijn heren, of "oligarchen", die tegen die tijd de facto onafhankelijkheid van de vorst hadden bereikt om hun autonomie te versterken.Ze verwierven alle koninklijke kastelen in een aantal graafschappen waar iedereen gedwongen was hun heerschappij te aanvaarden of te vertrekken.Bij het nieuws van de dood van Andreas III nodigde onderkoning Šubić Karel van Anjou, de zoon van wijlen Karel Martel, uit om de troon op te eisen, die zich naar Esztergom haastte waar hij tot koning werd gekroond.De meeste seculiere heren verzetten zich echter tegen zijn heerschappij en stelden de troon voor aan koning Wenceslaus II van de gelijknamige zoon van Bohemen.De jonge Wenceslaus kon zijn positie niet versterken en deed in 1305 afstand ten gunste van Otto III, hertog van Beieren. Deze werd in 1307 door Ladislaus Kán gedwongen het koninkrijk te verlaten.Een pauselijke legaat haalde alle heren over om het bewind van Karel van Anjou in 1310 te aanvaarden, maar de meeste gebieden bleven buiten de koninklijke controle.Bijgestaan ​​door de prelaten en een groeiend aantal lagere edelen, lanceerde Charles I een reeks expedities tegen de grote heren.Gebruikmakend van het gebrek aan eenheid onder hen, versloeg hij ze een voor een.Hij behaalde zijn eerste overwinning in de slag bij Rozgony (het huidige Rozhanovce, Slowakije) in 1312. De machtigste heer, Matthew Csák, behield echter zijn autonomie tot aan zijn dood in 1321, terwijl de families Babonić en Šubić alleen werden onderworpen in 1323.