Monroe-doctrine

De Monroe-doctrine was een standpunt van het Amerikaanse buitenlands beleid dat zich verzette tegen het Europese kolonialisme op het westelijk halfrond.Het oordeelde dat elke interventie in de politieke aangelegenheden van Amerika door buitenlandse mogendheden een potentieel vijandige daad tegen de Verenigde Staten was.^[35] De doctrine stond gedurende een groot deel van de 19e en het begin van de 20e eeuw centraal in het Amerikaanse buitenlandse beleid.^[36]President James Monroe verwoordde de doctrine voor het eerst op 2 december 1823, tijdens zijn zevende jaarlijkse State of the Union-toespraak tot het Congres (hoewel deze pas in 1850 naar hem vernoemd zou worden).^[37] Destijds hadden bijna alle Spaanse koloniën in Amerika de onafhankelijkheid bereikt of waren ze dicht bij de onafhankelijkheid.Monroe beweerde dat de Nieuwe Wereld en de Oude Wereld duidelijk gescheiden invloedssferen zouden blijven, ^[38] en dat verdere pogingen van Europese machten om soevereine staten in de regio te controleren of te beïnvloeden dus als een bedreiging voor de Amerikaanse veiligheid zouden worden gezien.^[39] Op hun beurt zouden de Verenigde Staten de bestaande Europese koloniën erkennen en zich er niet mee bemoeien, noch zich met de interne aangelegenheden van Europese landen bemoeien.Omdat de VS ten tijde van de afkondiging van de doctrine zowel over een geloofwaardige marine als over een geloofwaardig leger beschikten, werd deze door de koloniale machten grotendeels genegeerd.Hoewel het gedeeltelijk met succes werd afgedwongen door Groot-Brittannië, dat het gebruikte als een kans om zijn eigen Pax Britannica-beleid af te dwingen, werd de doctrine in de loop van de 19e eeuw nog steeds verschillende keren geschonden.Tegen het begin van de 20e eeuw waren de Verenigde Staten echter zelf in staat de doctrine met succes af te dwingen, en het werd gezien als een beslissend moment in het buitenlands beleid van de Verenigde Staten en een van de langst bestaande principes.De bedoeling en het effect van de doctrine bleven daarna meer dan een eeuw bestaan, met slechts kleine variaties, en zouden worden ingeroepen door veel Amerikaanse staatslieden en verschillende Amerikaanse presidenten, waaronder Ulysses S. Grant, Theodore Roosevelt, John F. Kennedy en Ronald Reagan. .Na 1898 werd de Monroe-doctrine door Latijns-Amerikaanse advocaten en intellectuelen opnieuw geïnterpreteerd als een bevordering van multilateralisme en non-interventie.In 1933 bevestigden de Verenigde Staten onder president Franklin D. Roosevelt deze nieuwe interpretatie, namelijk door medeoprichter van de Organisatie van Amerikaanse Staten.^[40] Tot in de 21e eeuw wordt de doctrine op verschillende manieren aan de kaak gesteld, hersteld of opnieuw geïnterpreteerd.