Vrouwenrechten in de Sovjet-Unie

De grondwet van de USSR garandeerde gelijkheid voor vrouwen - "Vrouwen in de USSR krijgen gelijke rechten met mannen op alle gebieden van het economische, staats-, culturele, sociale en politieke leven."(Artikel 122).De Russische Revolutie van 1917 vestigde de wettelijke gelijkheid van vrouwen en mannen.Lenin zag vrouwen als een arbeidskracht die voorheen onaangeboord was;hij moedigde vrouwen aan om deel te nemen aan de communistische revolutie.Hij verklaarde: "Klein huishoudelijk werk verplettert, wurgt, stompt en verlaagt de vrouw], ketent haar vast aan de keuken en de kinderkamer, en verspilt haar werk aan barbaars onproductief, kleinzielig, zenuwslopend, stommakend en verpletterend gezwoeg."De bolsjewistische doctrine had tot doel vrouwen economisch te bevrijden van mannen, en dit betekende dat vrouwen toegang moesten krijgen tot de arbeidsmarkt.Het aantal vrouwen dat op de arbeidsmarkt kwam, steeg van 423.200 in 1923 tot 885.000 in 1930.Om deze toename van vrouwen in de beroepsbevolking te bereiken, vaardigde de nieuwe communistische regering in oktober 1918 de eerste familiewet uit. Deze wet scheidde het huwelijk van de kerk, stond een paar toe een achternaam te kiezen, gaf onwettige kinderen dezelfde rechten als wettige kinderen, gaf rechten op moederrechten, gezondheids- en veiligheidsbescherming op het werk, en gaf vrouwen het recht op echtscheiding op uitgebreide gronden.In 1920 legaliseerde de Sovjetregering abortus.In 1922 werd verkrachting binnen het huwelijk in de Sovjet-Unie illegaal gemaakt.Arbeidswetten hielpen ook vrouwen.Vrouwen kregen gelijke rechten op het gebied van ziekteverzekering, betaald zwangerschapsverlof van acht weken en een minimumloon dat voor zowel mannen als vrouwen werd vastgesteld.Beide geslachten kregen ook betaald vakantieverlof.De Sovjetregering nam deze maatregelen om kwalitatief hoogstaande arbeidskrachten van beide geslachten te produceren.Hoewel de realiteit was dat niet alle vrouwen deze rechten kregen, vestigden ze een spil van de traditionele systemen van het Russische imperialistische verleden.Om toezicht te houden op deze code en de vrijheden van vrouwen, richtte de Al-Russische Communistische Partij (bolsjewieken) in 1919 een gespecialiseerde vrouwenafdeling op, de Zhenotdel. De afdeling produceerde propaganda om meer vrouwen aan te moedigen deel uit te maken van de stedelijke bevolking en van de communistische revolutionaire partij. .De jaren 1920 zagen veranderingen in de stedelijke centra van het gezinsbeleid, seksualiteit en politiek activisme van vrouwen.De creatie van de "nieuwe sovjetvrouw", die zichzelf zou opofferen en toegewijd zou zijn aan de revolutionaire zaak, maakte de weg vrij voor de toekomstige verwachting van vrouwen.In 1925, toen het aantal echtscheidingen toenam, creëerde de Zhenotdel het tweede gezinsplan, waarin een huwelijk volgens gewoonterecht werd voorgesteld voor paren die samenwoonden.Een jaar later keurde de regering echter een huwelijkswet goed als reactie op de de facto huwelijken die ongelijkheid voor vrouwen veroorzaakten.Als gevolg van de beleidsuitvoering van het nieuwe economische beleid (NEP) van 1921–1928, kon een man die zijn feitelijke vrouw verliet, geen hulp krijgen.Mannen hadden geen wettelijke band en als een vrouw zwanger zou worden, zou hij dus kunnen vertrekken en niet wettelijk verantwoordelijk zijn om de vrouw of het kind bij te staan;dit leidde tot een toename van het aantal dakloze kinderen.Omdat een de facto echtgenote geen rechten genoot, probeerde de regering dit op te lossen door middel van de huwelijkswet van 1926, waarbij geregistreerde en niet-geregistreerde huwelijken gelijke rechten werden toegekend en de nadruk werd gelegd op de verplichtingen die met het huwelijk gepaard gingen.De bolsjewieken richtten ook "vrouwensovjets" op om vrouwen te verzorgen en te ondersteunen.In 1930 viel de Zhenotdel uiteen, omdat de regering beweerde dat hun werk was voltooid.Vrouwen begonnen de Sovjet-arbeidskrachten te betreden op een nooit eerder geziene schaal.Halverwege de jaren dertig was er echter een terugkeer naar meer traditionele en conservatieve waarden op veel gebieden van het sociale en gezinsbeleid.Vrouwen werden de heldinnen van het gezin en brachten offers voor hun echtgenoten en moesten een positief leven thuis creëren dat "de productiviteit zou verhogen en de kwaliteit van het werk zou verbeteren".De jaren veertig zetten de traditionele ideologie voort - het kerngezin was de drijvende kracht van die tijd.Vrouwen droegen de sociale verantwoordelijkheid van het moederschap die niet genegeerd kon worden.