ministerie van Gezondheid

Het ministerie van Volksgezondheid (MOH) van de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken (USSR), opgericht op 15 maart 1946, was een van de belangrijkste regeringskantoren in de Sovjet-Unie.Het was voorheen (tot 1946) bekend als het Volkscommissariaat voor Gezondheid.Het ministerie, op het niveau van de hele Unie, werd opgericht op 6 juli 1923, na de ondertekening van het Verdrag inzake de oprichting van de USSR, en was op zijn beurt gebaseerd op het Volkscommissariaat voor Gezondheid van de RSFSR, opgericht in 1917.In 1918 werd het Commissariaat van Volksgezondheid opgericht.In Petrograd werd een Raad van Medische Afdelingen opgericht.Nikolai Semashko werd benoemd tot Volkscommissaris van Volksgezondheid van de RSFSR en vervulde die rol van 11 juli 1918 tot 25 januari 1930. Het zou "verantwoordelijk zijn voor alle zaken die betrekking hebben op de gezondheid van het volk en voor het opstellen van alle regelgeving (die daarmee verband houdt). ) met als doel de gezondheidsnormen van de natie te verbeteren en alle gezondheidsbedreigende omstandigheden af ​​te schaffen "volgens de Raad van Volkscommissarissen in 1921. Het richtte nieuwe organisaties op, soms ter vervanging van oude: de All Russia Federated Union of Medical Workers, de Militaire Gezondheidsraad, het Staatsinstituut voor Sociale Hygiëne, de Petrograd Skoraya Emergency Care en de Psychiatry Commission.In 1923 waren er 5440 artsen in Moskou.4190 waren bezoldigde staatsartsen.956 werden geregistreerd als werkloos.Lage salarissen werden vaak aangevuld met een eigen praktijk.In 1930 had 17,5% van de artsen in Moskou een privépraktijk.Het aantal medische studenten steeg van 19.785 in 1913 tot 63.162 in 1928 en tot 76.027 in 1932. Toen Mikhail Vladimirsky in 1930 het Commissariaat van Volksgezondheid overnam, werkte 90% van de artsen in Rusland voor de staat.De uitgaven voor medische diensten stegen van 140,2 miljoen roebel per jaar tot 384,9 miljoen roebel tussen 1923 en 1927, maar de financiering hield vanaf dat moment nauwelijks gelijke tred met de bevolkingsgroei.Tussen 1928 en 1932 werden 2000 nieuwe ziekenhuizen gebouwd.Het geïntegreerde model boekte veel succes bij de aanpak van infectieziekten zoals tuberculose, tyfus en tyfus.Het Sovjet-gezondheidszorgsysteem bood Sovjetburgers competente, gratis medische zorg en droeg bij aan de verbetering van de gezondheid in de USSR.Tegen de jaren zestig benaderden de levens- en gezondheidsverwachtingen in de Sovjet-Unie die in de VS en in niet-Sovjet-Europa.In de jaren 70 is de overgang gemaakt van het Semashko-model naar een model dat de nadruk legt op specialisatie in de ambulante zorg.De effectiviteit van het nieuwe model nam af door onderinvestering, waarbij de kwaliteit van de zorg begin jaren tachtig begon af te nemen, hoewel de Sovjet-Unie in 1985 vier keer zoveel artsen en ziekenhuisbedden per hoofd had als de VS. van de medische zorg in de Sovjet-Unie werd laag volgens de normen van de ontwikkelde wereld.Veel medische behandelingen en diagnoses waren ongeavanceerd en ondermaats (doktoren stelden vaak diagnoses door patiënten te interviewen zonder medische tests uit te voeren), de zorgstandaard door zorgverleners was slecht en er was een hoog risico op infectie door operaties.Het Sovjet-gezondheidssysteem werd geplaagd door een tekort aan medische apparatuur, medicijnen en diagnostische chemicaliën, en het ontbrak aan veel medicijnen en medische technologieën die in de westerse wereld beschikbaar waren.De faciliteiten hadden lage technische normen en medisch personeel onderging een middelmatige opleiding.Sovjetziekenhuizen boden ook slechte hotelvoorzieningen zoals eten en linnengoed.Er waren speciale ziekenhuizen en klinieken voor de nomenklatura die een hoger zorgniveau boden, maar nog steeds vaak onder de westerse maatstaven.