Handelingen van de Unie 1707

De Acts of Union van 1706 en 1707 waren twee belangrijke wetgevingsstukken die respectievelijk door de parlementen van Engeland en Schotland werden aangenomen.Ze waren bedoeld om de twee afzonderlijke koninkrijken samen te brengen tot één enkele politieke entiteit, waardoor het Koninkrijk Groot-Brittannië ontstond.Dit volgde op het Verdrag van de Unie, overeengekomen door commissarissen die beide parlementen vertegenwoordigden op 22 juli 1706. Deze wetten, die op 1 mei 1707 in werking traden, verenigden de Engelse en Schotse parlementen in het parlement van Groot-Brittannië, gevestigd in het Palace van Westminster in Londen.Het idee van een unie tussen Engeland en Schotland werd overwogen sinds de Unie van de Kronen in 1603, toen James VI van Schotland de Engelse troon erfde als James I, en de twee kronen in zijn persoon verenigde.Ondanks zijn ambities om de twee rijken samen te voegen tot één koninkrijk, verhinderden politieke en religieuze meningsverschillen een formele unie.De eerste pogingen in 1606, 1667 en 1689 om door middel van parlementaire handelingen een eenheidsstaat te creëren, waren mislukt.Pas in het begin van de 18e eeuw werd het politieke klimaat in beide landen bevorderlijk voor een unie, elk gedreven door verschillende motivaties.De achtergrond van de Acts of Union was complex.Vóór 1603 hadden Schotland en Engeland verschillende monarchen en vaak tegenstrijdige belangen.De toetreding van James VI tot de Engelse troon bracht een personele unie met zich mee, maar handhaafde afzonderlijke juridische en politieke systemen.James' verlangen naar een verenigd koninkrijk stuitte op weerstand van beide parlementen, vooral van de Engelsen die bang waren voor een absolutistisch bestuur.Pogingen om een ​​verenigde kerk te creëren mislukten ook, omdat de religieuze verschillen tussen de Calvinistische Kerk van Schotland en de Episcopale Kerk van Engeland te groot waren.De oorlogen van de drie koninkrijken (1639–1651) maakten de betrekkingen nog ingewikkelder, waarbij Schotland na de bisschoppenoorlogen een presbyteriaanse regering kreeg.Daaropvolgende burgeroorlogen kenden wisselende allianties en culmineerden in het Gemenebest van Oliver Cromwell, dat de landen tijdelijk verenigde, maar werd ontbonden met de restauratie van Charles II in 1660.De economische en politieke spanningen bleven tot het einde van de 17e eeuw voortduren.De Schotse economie werd zwaar getroffen door de Engelse Navigation Acts en oorlogen met de Nederlanders, wat leidde tot mislukte pogingen tot onderhandelingen over handelsconcessies.De Glorieuze Revolutie van 1688, waarbij Willem van Oranje Jacobus VII verving, zette de betrekkingen verder onder druk.De afschaffing van het episcopaat door het Schotse parlement in 1690 bracht velen van zich af en zaaide verdeeldheid die later de vakbondsdebatten zou beïnvloeden.De late jaren 1690 werden gekenmerkt door ernstige economische tegenspoed in Schotland, verergerd door het rampzalige Darien-plan, een ambitieuze maar mislukte poging om een ​​Schotse kolonie in Panama te vestigen.Deze mislukking verlamde de Schotse economie en creëerde een gevoel van wanhoop dat het idee van een unie voor sommigen aantrekkelijker maakte.Het politieke landschap was rijp voor verandering, omdat het economisch herstel steeds meer verbonden leek te zijn met politieke stabiliteit en toegang tot de Engelse markten.In het begin van de 18e eeuw waren er hernieuwde inspanningen voor een unie, gedreven door economische noodzaak en politiek manoeuvreren.De Alien Act van 1705 van het Engelse parlement dreigde met strenge sancties tegen Schotland, tenzij het land onderhandelingen over een unie zou aangaan.Deze daad, naast economische prikkels en politieke druk, heeft het Schotse parlement tot overeenstemming gebracht.Ondanks aanzienlijke tegenstand binnen Schotland, waar velen de vakbond als verraad door hun eigen elite beschouwden, werden de wetten aangenomen.De unionisten voerden aan dat de economische integratie met Engeland van cruciaal belang was voor de welvaart van Schotland, terwijl de anti-unionisten vreesden voor verlies van soevereiniteit en economische onderwerping.Uiteindelijk werd de unie geformaliseerd, waardoor één enkele Britse staat ontstond met een verenigd parlement, wat het begin markeerde van een nieuw politiek en economisch tijdperk voor beide naties.