Obregon-voorzitterschap

Obregón, Calles en de la Huerta kwamen in opstand tegen Carranza in het plan van Agua Prieta in 1920. Na het interim-presidentschap van Adolfo de la Huerta werden verkiezingen gehouden en werd Obregón gekozen voor een presidentiële termijn van vier jaar.Obregón was niet alleen de meest briljante generaal van de constitutionalisten, hij was ook een slimme politicus en een succesvolle zakenman die kikkererwten verbouwde.Zijn regering slaagde erin om veel elementen van de Mexicaanse samenleving tegemoet te komen, behalve de meest conservatieve geestelijken en rijke landeigenaren.Hij was geen ideoloog, maar een revolutionaire nationalist, die ogenschijnlijk tegenstrijdige opvattingen had als socialist, kapitalist, jakobijn, spiritist en amerikanofiel.Hij was in staat om met succes beleid te implementeren dat voortkwam uit de revolutionaire strijd;het succesvolle beleid was met name: de integratie van stedelijke, georganiseerde arbeid in het politieke leven via CROM, de verbetering van het onderwijs en de Mexicaanse culturele productie onder José Vasconcelos, de beweging van landhervorming en de stappen die zijn gezet om burgerrechten voor vrouwen in te voeren.Tijdens het presidentschap kreeg hij te maken met verschillende hoofdtaken, voornamelijk politiek van aard.De eerste was het consolideren van de staatsmacht in de centrale regering en het beteugelen van regionale sterke mannen (caudillos);ten tweede was het verkrijgen van diplomatieke erkenning van de Verenigde Staten;en ten derde beheerde hij de presidentiële opvolging in 1924, toen zijn ambtstermijn afliep.Zijn regering begon met het opbouwen van wat een geleerde noemde "een verlicht despotisme, een heersende overtuiging dat de staat wist wat er moest gebeuren en plenaire bevoegdheden nodig had om zijn missie te vervullen".Na het bijna tien jaar durende geweld van de Mexicaanse Revolutie bood wederopbouw in handen van een sterke centrale regering stabiliteit en een pad van hernieuwde modernisering.Obregón wist dat het voor zijn regime nodig was om de erkenning van de Verenigde Staten veilig te stellen.Met de afkondiging van de Mexicaanse grondwet van 1917 kreeg de Mexicaanse regering de bevoegdheid om natuurlijke hulpbronnen te onteigenen.De VS hadden aanzienlijke zakelijke belangen in Mexico, met name olie, en de dreiging van Mexicaans economisch nationalisme voor grote oliemaatschappijen betekende dat diplomatieke erkenning zou kunnen afhangen van een Mexicaans compromis bij de uitvoering van de grondwet.In 1923, toen de Mexicaanse presidentsverkiezingen in aantocht waren, begon Obregón serieus te onderhandelen met de Amerikaanse regering, waarbij de twee regeringen het Bucareli-verdrag ondertekenden.Het verdrag loste vragen over buitenlandse oliebelangen in Mexico op, grotendeels ten gunste van de Amerikaanse belangen, maar de regering van Obregón kreeg Amerikaanse diplomatieke erkenning.Daarmee begonnen wapens en munitie naar revolutionaire legers te stromen die loyaal waren aan Obregón.