Indiase onafhankelijkheidsbeweging

De Indiase onafhankelijkheidsbeweging was een reeks historische gebeurtenissen met als uiteindelijk doel een einde te maken aan de Britse heerschappij in India.Het duurde van 1857 tot 1947. De eerste nationalistische revolutionaire beweging voor Indiase onafhankelijkheid kwam voort uit Bengalen.Het schoot later wortel in het nieuw gevormde Indian National Congress met prominente gematigde leiders die het recht zochten om te verschijnen voor examens van de Indiase overheidsdienst in Brits India, evenals meer economische rechten voor inboorlingen.De eerste helft van de 20e eeuw zag een meer radicale benadering van zelfbestuur door het driemanschap Lal Bal Pal, Aurobindo Ghosh en VO Chidambaram Pillai.De laatste fasen van de zelfbestuurstrijd vanaf de jaren 1920 werden gekenmerkt door de goedkeuring door het Congres van Gandhi's beleid van geweldloosheid en burgerlijke ongehoorzaamheid.Intellectuelen zoals Rabindranath Tagore, Subramania Bharati en Bankim Chandra Chattopadhyay verspreidden patriottisch bewustzijn.Vrouwelijke leiders als Sarojini Naidu, Pritilata Waddedar en Kasturba Gandhi bevorderden de emancipatie van Indiase vrouwen en hun deelname aan de vrijheidsstrijd.BR Ambedkar verdedigde de zaak van de kansarme delen van de Indiase samenleving.