Koninkrijk Hongarije

Het koninkrijk Hongarije ontstond in Midden-Europa toen Stephen I, grootvorst van de Hongaren, in 1000 of 1001 tot koning werd gekroond. Hij versterkte het centrale gezag en dwong zijn onderdanen het christendom te aanvaarden.Hoewel alle schriftelijke bronnen alleen de rol benadrukken die Duitse en Italiaanse ridders en geestelijken in het proces speelden, werd een aanzienlijk deel van het Hongaarse vocabulaire voor landbouw, religie en staatszaken overgenomen uit Slavische talen.Burgeroorlogen en heidense opstanden, samen met pogingen van de Heilige Roomse keizers om hun gezag over Hongarije uit te breiden, brachten de nieuwe monarchie in gevaar.De monarchie stabiliseerde zich tijdens het bewind van Ladislaus I (1077–1095) en Coloman (1095–1116).Deze heersers bezetten Kroatië en Dalmatië met de steun van een deel van de lokale bevolking.Beide rijken behielden hun autonome positie.De opvolgers van Ladislaus en Coloman - vooral Béla II (1131–1141), Béla III (1176–1196), Andrew II (1205–1235) en Béla IV (1235–1270) - zetten dit beleid van expansie naar het Balkanschiereiland voort en de landen ten oosten van de Karpaten, waardoor hun koninkrijk een van de grootste mogendheden van middeleeuws Europa werd.Rijk aan onbebouwde gronden, zilver-, goud- en zoutafzettingen, werd Hongarije de favoriete bestemming van voornamelijk Duitse, Italiaanse en Franse kolonisten.Deze immigranten waren meestal boeren die zich in dorpen vestigden, maar sommigen waren ambachtslieden en kooplieden, die de meeste steden van het koninkrijk vestigden.Hun komst speelde een sleutelrol bij het vormgeven van een stedelijke levensstijl, gewoonten en cultuur in het middeleeuwse Hongarije.De ligging van het koninkrijk op het kruispunt van internationale handelsroutes bevorderde het naast elkaar bestaan ​​van verschillende culturen.Romaanse, gotische en renaissancistische gebouwen en literaire werken geschreven in het Latijn bewijzen het overwegend rooms-katholieke karakter van de cultuur;maar er bestonden ook orthodoxe en zelfs niet-christelijke etnische minderheidsgemeenschappen.Latijn was de taal van de wetgeving, het bestuur en de rechterlijke macht, maar "taalkundig pluralisme" droeg bij tot het voortbestaan ​​van vele talen, waaronder een grote verscheidenheid aan Slavische dialecten.