De Weimarrepubliek, officieel het Duitse Rijk genoemd, was de regering van Duitsland van 1918 tot 1933, waarin het voor het eerst in de geschiedenis een constitutionele federale republiek was;daarom wordt het ook wel de Duitse Republiek genoemd en wordt het onofficieel uitgeroepen.De informele naam van de staat is afgeleid van de stad Weimar, waar de constituerende vergadering plaatsvond die de regering vestigde.Na de verwoesting van de Eerste Wereldoorlog (1914–1918) was Duitsland uitgeput en moest het in wanhopige omstandigheden om vrede vragen.Het besef van een naderende nederlaag leidde tot een revolutie, de troonsafstand van keizer Wilhelm II, de formele overgave aan de geallieerden en het uitroepen van de Weimarrepubliek op 9 november 1918.In de eerste jaren werd de Republiek geteisterd door ernstige problemen, zoals hyperinflatie en politiek extremisme, waaronder politieke moorden en twee pogingen tot machtsovername door strijdende paramilitairen;internationaal leed het aan isolatie, verminderde diplomatieke status en omstreden relaties met de grote mogendheden.Tegen 1924 was een groot deel van de monetaire en politieke stabiliteit hersteld en genoot de republiek de volgende vijf jaar van relatieve welvaart;deze periode, ook wel bekend als de gouden jaren twintig, werd gekenmerkt door een aanzienlijke culturele bloei, sociale vooruitgang en geleidelijke verbetering van de buitenlandse betrekkingen.Onder de Locarno-verdragen van 1925 evolueerde Duitsland naar het normaliseren van de betrekkingen met zijn buren, erkende het de meeste territoriale veranderingen onder het Verdrag van Versailles en beloofde het nooit oorlog te voeren.Het volgende jaar sloot het zich aan bij de Volkenbond, wat zijn reïntegratie in de internationale gemeenschap markeerde.Desalniettemin bleef er, vooral op politiek rechts, een sterke en wijdverspreide verontwaardiging over het verdrag en degenen die het hadden ondertekend en gesteund.De Grote Depressie van oktober 1929 had ernstige gevolgen voor de zwakke vooruitgang van Duitsland;hoge werkloosheid en daaropvolgende sociale en politieke onrust leidden tot de ineenstorting van de coalitieregering.Vanaf maart 1930 gebruikte president Paul von Hindenburg noodbevoegdheden om de kanseliers Heinrich Brüning, Franz von Papen en generaal Kurt von Schleicher te steunen.De Grote Depressie, verergerd door het deflatiebeleid van Brüning, leidde tot een grotere stijging van de werkloosheid.Op 30 januari 1933 benoemde Hindenburg Adolf Hitler tot kanselier om een ​​coalitieregering te leiden;Hitlers extreemrechtse nazi-partij had twee van de tien kabinetszetels in handen.Von Papen, als vice-kanselier en vertrouweling van Hindenburg, zou dienen om Hitler onder controle te houden;deze bedoelingen onderschatten Hitlers politieke capaciteiten ernstig.Eind maart 1933 hadden het Reichstag-brandbesluit en de machtigingswet van 1933 de waargenomen noodtoestand gebruikt om de nieuwe bondskanselier effectief ruime bevoegdheden te verlenen om buiten de parlementaire controle om op te treden.Hitler gebruikte deze bevoegdheden prompt om constitutioneel bestuur te dwarsbomen en burgerlijke vrijheden op te schorten, wat leidde tot de snelle ineenstorting van de democratie op federaal en staatsniveau en de oprichting van een eenpartijdictatuur onder zijn leiding.