Duits koloniaal rijk

Het Duitse koloniale rijk vormde de overzeese koloniën, afhankelijkheden en territoria van het Duitse rijk.Verenigd in de vroege jaren 1870, de kanselier van deze periode was Otto von Bismarck.In voorgaande eeuwen waren er kortstondige pogingen tot kolonisatie door individuele Duitse staten geweest, maar Bismarck weerstond de druk om een ​​koloniaal imperium op te bouwen tot de Scramble for Africa in 1884. Duitsland claimde een groot deel van de overgebleven niet-gekoloniseerde gebieden van Afrika en bouwde de derde- destijds het grootste koloniale rijk, na de Britten en Fransen.Het Duitse koloniale rijk omvatte delen van verschillende Afrikaanse landen, waaronder delen van het huidige Burundi, Rwanda, Tanzania, Namibië, Kameroen, Gabon, Congo, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Tsjaad, Nigeria, Togo, Ghana en het noordoosten van Nieuw-Guinea. Samoa en talrijke Micronesische eilanden.Met inbegrip van het vasteland van Duitsland had het rijk een totale oppervlakte van 3.503.352 vierkante kilometer en een bevolking van 80.125.993 mensen.Duitsland verloor de controle over het grootste deel van zijn koloniale rijk aan het begin van de Eerste Wereldoorlog in 1914, maar sommige Duitse troepen hielden stand in Duits Oost-Afrika tot het einde van de oorlog.Na de Duitse nederlaag in de Eerste Wereldoorlog werd het Duitse koloniale rijk officieel ontbonden met het Verdrag van Versailles.Elke kolonie werd een mandaat van de Volkenbond onder toezicht (maar niet eigendom) van een van de zegevierende mogendheden.In Duitsland werd tot 1943 gesproken over het terugkrijgen van hun verloren koloniale bezittingen, maar het werd nooit een officieel doel van de Duitse regering.