Opstanden van 1837

De opstanden van 1837 tegen de Britse koloniale regering vonden plaats in zowel Boven- als Beneden-Canada.In Boven-Canada nam een ​​groep hervormers onder leiding van William Lyon Mackenzie de wapens op in een ongeorganiseerde en uiteindelijk mislukte reeks kleinschalige schermutselingen rond Toronto, Londen en Hamilton.In Beneden-Canada vond een meer substantiële opstand plaats tegen de Britse overheersing.Zowel Engels- als Frans-Canadese rebellen, die soms gebruik maakten van bases in de neutrale Verenigde Staten, voerden verschillende schermutselingen uit tegen de autoriteiten.De steden Chambly en Sorel werden ingenomen door de rebellen en Quebec City werd geïsoleerd van de rest van de kolonie.Rebellenleider Robert Nelson uit Montreal las de "Onafhankelijkheidsverklaring van Neder-Canada" voor aan een menigte die zich in 1838 in de stad Napierville had verzameld. De opstand van de Patriote-beweging werd verslagen na veldslagen in Quebec.Honderden werden gearresteerd en als vergelding werden verschillende dorpen in brand gestoken.De Britse regering stuurde vervolgens Lord Durham om de situatie te onderzoeken;hij verbleef vijf maanden in Canada voordat hij terugkeerde naar Groot-Brittannië, met zijn Durham-rapport, waarin een verantwoordelijke regering sterk werd aanbevolen.Een minder goed ontvangen aanbeveling was de samensmelting van Boven- en Beneden-Canada voor de bewuste assimilatie van de Franstalige bevolking.De Canadas werden samengevoegd tot één kolonie, de Verenigde Provincie van Canada, door de Act of Union van 1840, en een verantwoordelijke regering werd bereikt in 1848, een paar maanden nadat het in Nova Scotia was voltooid.Het parlement van United Canada in Montreal werd in 1849 in brand gestoken door een menigte Tories na het aannemen van een schadevergoedingswet voor de mensen die verliezen leden tijdens de opstand in Neder-Canada.