Heerschappij van Canada

Drie Britse Noord-Amerikaanse provincies, de provincie Canada, Nova Scotia en New Brunswick, werden op 1 juli 1867 verenigd in één federatie genaamd de Dominion of Canada. De term heerschappij werd gekozen om de status van Canada als een zelfbesturende staat aan te geven. van het Britse rijk, de eerste keer dat het over een land werd gebruikt.Met de inwerkingtreding van de British North America Act, 1867 (uitgevaardigd door het Britse parlement), werd Canada een zelfstandig federaal land.Federatie kwam voort uit meerdere impulsen: de Britten wilden dat Canada zichzelf verdedigde;de Maritimes hadden spoorverbindingen nodig, die in 1867 waren beloofd;Het Engels-Canadese nationalisme probeerde de landen te verenigen tot één land, gedomineerd door de Engelse taal en loyalistische cultuur;veel Frans-Canadezen zagen een kans om politieke controle uit te oefenen binnen een nieuw, grotendeels Franstalig Quebec en overdreven angst voor mogelijke Amerikaanse expansie naar het noorden.Op politiek niveau was er een verlangen naar uitbreiding van een verantwoordelijke regering en het opheffen van de wetgevende impasse tussen Boven- en Beneden-Canada, en hun vervanging door provinciale wetgevers in een federatie.Dit werd vooral gestimuleerd door de liberale hervormingsbeweging van Opper-Canada en de Frans-Canadese Parti rouge in Neder-Canada, die voorstander waren van een gedecentraliseerde unie in vergelijking met de Opper-Canadese conservatieve partij en tot op zekere hoogte de Frans-Canadese Parti bleu, die voorstander was van een gecentraliseerde unie. unie.