Berlijnse crisis

In 1957 stelde de Poolse minister van Buitenlandse Zaken Adam Rapacki het Rapacki-plan voor voor een kernwapenvrije zone in Midden-Europa.De publieke opinie was over het algemeen gunstig in het Westen, maar werd afgewezen door de leiders van West-Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk en de Verenigde Staten.Ze vreesden dat het de machtige conventionele legers van het Warschaupact zou laten domineren over de zwakkere NAVO-legers.In november 1958 deed Chroesjtsjov een mislukte poging om van heel Berlijn een onafhankelijke, gedemilitariseerde "vrije stad" te maken.Hij stelde de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Frankrijk een ultimatum van zes maanden om hun troepen terug te trekken uit de sectoren die ze nog steeds bezetten in West-Berlijn, anders zou hij de controle over de westerse toegangsrechten overdragen aan de Oost-Duitsers.Chroesjtsjov legde eerder aan Mao Zedong uit dat "Berlijn de testikels van het Westen is. Elke keer als ik het Westen wil laten gillen, knijp ik in Berlijn."De NAVO verwierp het ultimatum medio december formeel en Chroesjtsjov trok het in in ruil voor een conferentie in Genève over de Duitse kwestie.