Almohaden kalifaat

De Almohaden-beweging is ontstaan ​​met Ibn Tumart, een lid van de Masmuda, een Berberse tribale confederatie van het Atlasgebergte in Zuid-Marokko.In die tijd stonden Marokko, West-Algerije en Spanje (al-Andalus) onder de heerschappij van de Almoraviden, een Sanhaja Berber-dynastie.Vroeg in zijn leven ging Ibn Tumart naar Córdoba, Spanje om zijn studies voort te zetten, en daarna naar Bagdad om ze te verdiepen.In Bagdad sloot Ibn Tumart zich aan bij de theologische school van al-Ash'ari en kwam hij onder invloed van de leraar al-Ghazali.Al snel ontwikkelde hij zijn eigen systeem, waarbij hij de doctrines van verschillende meesters combineerde.

Ibn Tumart bracht enige tijd door in verschillende Ifriqiyan-steden, waar hij predikte en agiteerde, waarbij hij opstandige aanvallen leidde op wijnwinkels en op andere uitingen van laksheid.Zijn capriolen en vurige prediking brachten de autoriteiten ertoe hem van stad naar stad te verplaatsen.In 1120 trokken Ibn Tumart en zijn kleine groep volgelingen naar Marokko en stopten eerst in Fez, waar hij kort de Maliki-geleerden van de stad in debat nam.Hij ging zelfs zo ver dat hij de zus van de Almoravidische emir ʿAli ibn Yusuf in de straten van Fez aanviel, omdat ze ongesluierd rondliep, op de manier van Berberse vrouwen.De emir besloot alleen hem uit de stad te verdrijven.

Na een bijzonder ontroerende preek, waarin hij zijn falen besprak om de Almoraviden te overtuigen om door middel van argumenten te hervormen, 'onthulde' Ibn Tumart zichzelf als de ware Mahdi, een goddelijk geleide rechter en wetgever, en werd als zodanig erkend door zijn toehoorders.Dit was in feite een oorlogsverklaring aan de staat Almoravid.

Ibn Tumart verliet zijn grot in 1122 en ging de Hoge Atlas in om de Almohaden-beweging te organiseren onder de Masmuda-stammen in het hoogland.Naast zijn eigen stam, de Hargha, zorgde Ibn Tumart ervoor dat de Ganfisa, de Gadmiwa, de Hintata, de Haskura en de Hazraja zich aansloten bij de zaak van de Almohaden.Rond 1124 bouwde Ibn Tumart de ribat van Tinmel, in de vallei van de Nfis in de Hoge Atlas, een onneembaar versterkt complex, dat zowel zou dienen als het spirituele centrum als het militaire hoofdkwartier van de Almohadenbeweging.De eerste acht jaar bleef de opstand van de Almohaden beperkt tot een guerrillaoorlog langs de toppen en ravijnen van de Hoge Atlas.Hun voornaamste schade was dat ze de wegen en bergpassen ten zuiden van Marrakesh onveilig (of bijna onbegaanbaar) maakten, waardoor de route naar het uiterst belangrijke Sijilmassa, de poort van de trans-Sahara handel, werd bedreigd.Niet in staat om genoeg mankracht door de nauwe passen te sturen om de Almohad-rebellen te verjagen van hun gemakkelijk verdedigde sterke punten in de bergen, verzoenden de Almoravid-autoriteiten zich met het opzetten van bolwerken om hen daar op te sluiten (het meest beroemde fort van Tasghîmût dat de nadering van Aghmat beschermde, dat werd veroverd door de Almohaden in 1132), tijdens het verkennen van alternatieve routes door meer oostelijke passen.

De Almohaden daalden uiteindelijk af van de bergen voor hun eerste grote aanval in de laaglanden.Het was een ramp.De Almohaden veegden een Almoravidische colonne opzij die hen vóór Aghmat tegemoet was gekomen, en achtervolgden hun overblijfsel helemaal tot aan Marrakesh.Ze belegerden Marrakesh veertig dagen lang totdat, in april (of mei) 1130, de Almoraviden de stad verlieten en de Almohaden verpletterden in de bloedige slag om al-Buhayra (genoemd naar een grote tuin ten oosten van de stad).De Almohaden werden grondig op de vlucht geslagen, met enorme verliezen.De helft van hun leiderschap kwam om het leven en de overlevenden wisten nog maar net terug te klauteren naar de bergen.

Ibn Tumart stierf kort daarna, in augustus 1130. De dood van Ibn Tumart werd drie jaar geheim gehouden, een periode die Almohaden-kroniekschrijvers beschreven als een ghayba of "occultatie".Deze periode gaf Abd al-Mu'min waarschijnlijk de tijd om zijn positie als opvolger van de politieke leiding van de beweging veilig te stellen.

Onder Abd al-Mu'min vielen de Almohaden neer uit het Atlasgebergte en vernietigden uiteindelijk de macht van de wankelende Almoraviden-dynastie tegen 1147. Abd al-Mu'min creëerde zijn rijk door eerst de controle over het hoge Atlasgebergte te verwerven, daarna de Midden-Atlas, in de Rif-regio, uiteindelijk verhuizen naar zijn thuisland ten noorden van Tlemcen.In 1145, nadat de Almoraviden de leider van hun Catalaanse huurlingen, Reveter, hadden verloren, versloegen de Almohaden hen in een openlijke strijd.Vanaf dit punt trokken de Almohaden naar het westen naar de Atlantische kustvlakte.Nadat ze Marrakesh hadden belegerd, veroverden ze het uiteindelijk in 1147.

De betrokkenheid van de Almohaden bij Al-Andalus begon al in 1145, toen Ali ibn Isa ibn Maymun, de Almoravidische marinecommandant van Cadiz, overliep naar 'Abd al-Mu'min.In hetzelfde jaar was Ibn Qasi, de heerser van Silves, een van de eerste Andalusische leiders die opriep tot tussenkomst van de Almohaden in Al-Andalus om de opmars van de christelijke koninkrijken te stoppen, die de wankelende Almoraviden niet konden bedwingen.In 1147 stuurde Abd al-Mu'min een militaire macht onder leiding van een andere Almoravid-overloper, Abu Ishaq Barraz, die Algeciras en Tarifa veroverde voordat hij naar het westen trok naar Niebla, Badajoz en de Algarve.De Almoraviden in Sevilla werden in 1147 belegerd totdat de stad in 1148 met lokale steun werd ingenomen.

Rond deze tijd schudde een grote opstand in de Sous-vallei, geleid door Muhammad ibn 'Abd Allah al-Massi, het Almohadenrijk en kreeg religieuze dimensies, waarbij verschillende stammen bijeenkwamen om de Almohaden tegen te gaan.Na aanvankelijke tegenslagen van de Almohaden werd de opstand uiteindelijk onderdrukt dankzij de luitenant van Abd al-Mu'min, Umar al-Hintati, die een troepenmacht leidde die al-Massi doodde.De opstand had de middelen van de Almohaden belast en had ook in Al-Andalus tot tijdelijke omkeringen geleid, maar de Almohaden gingen al snel weer in de aanval.Als reactie op lokale oproepen van moslimfunctionarissen namen ze in 1149 de controle over Cordoba over en redden ze de stad van de strijdkrachten van Alfonso VII.De resterende Almoraviden in Al-Andalus, geleid door Yahya ibn Ghaniya, waren toen beperkt tot Granada.In 1150 of 1151 ontbood Abd al-Mu'min de leiders en notabelen van Al-Andalus onder zijn controle naar Ribat al-Fath (Rabat), waar hij hen trouw aan hem liet beloven, blijkbaar als een politieke demonstratie van zijn macht.De Almoraviden in Granada werden in 1155 verslagen en trokken zich daarna terug op de Balearen, waar ze nog tientallen jaren standhielden. De Almohaden verplaatsten de hoofdstad van het islamitische Iberia van Córdoba naar Sevilla.

Gedurende een groot deel van de jaren 1150 concentreerde Abd al-Mu'min zijn inspanningen echter op uitbreiding naar het oosten in Noord-Afrika.In 1151 had hij Constantijn bereikt, waar hij de confrontatie aanging met een coalitie van Arabische stammen die door Berberland hadden gemarcheerd.In plaats van deze stammen te vernietigen, gebruikte hij ze voor zijn campagnes in al-Andalus en ze hielpen ook om eventuele interne tegenstand van de familie van Ibn Tumart te onderdrukken.Abd al-Mu'min leidde zijn troepen om Tunis te veroveren in 1159, waarna hij geleidelijk de controle over Ifriqiya vestigde door de steden Mahdia (toen in handen van Roger II van Sicilië), Kairouan en andere kuststeden tot aan Tripoli ( in het huidige Libië).Daarna keerde hij terug naar Marrakesh en vertrok voor een expeditie naar Al-Andalus in 1161. Abd al-Mu'min had opdracht gegeven voor de bouw van een nieuwe citadel in Gibraltar, waar hij zich vestigde tijdens zijn verblijf in Al-Andalus.

De Almohad-prinsen hadden een langere en meer vooraanstaande carrière dan de Murabits.De opvolgers van Abd al-Mumin, Abu Yaqub Yusuf (Yusuf I, regeerde 1163-1184) en Abu Yusuf Yaqub al-Mansur (Ya'qūb I, regeerde 1184-1199), waren beiden bekwame mannen.Aanvankelijk dreef hun regering veel joodse en christelijke onderdanen ertoe hun toevlucht te zoeken in de groeiende christelijke staten Portugal , Castilië en Aragon.Uiteindelijk werden ze minder fanatiek dan de Murabits, en Ya'qub al-Mansur was een zeer bekwaam man die een goede Arabische stijl schreef en de filosoof Averroes beschermde.Zijn titel van "al-Manṣūr" ("de Overwinnaar") werd verdiend door zijn overwinning op Alfonso VIII van Castilië in de Slag bij Alarcos (1195).

In 1163 maakte de kalief Abu Ya'qub Yusuf het Alcazar tot zijn hoofdverblijf in de regio.Hij breidde en verfraaide het paleiscomplex verder uit in 1169 en voegde zes nieuwe omheiningen toe aan de noord-, zuid- en westzijde van de bestaande paleizen.De werken werden uitgevoerd door de architecten Ahmad ibn Baso en 'Ali al-Ghumari.Met uitzondering van de muren werden bijna alle eerdere gebouwen afgebroken en werden in totaal ongeveer twaalf paleizen gebouwd.Onder de nieuwe structuren bevond zich een zeer grote binnentuin, nu bekend als de Patio del Crucero, die in de oude Abbadid-omheining stond.Tussen 1171 en 1198 werd een enorme nieuwe gemeentelijke moskee gebouwd aan de noordkant van het Alcazar (later omgevormd tot de huidige kathedraal van Sevilla).In 1184 werd ook een scheepswerf gebouwd en in 1196 een textielmarkt.

De slag om Faḥṣ al-Jullāb werd op donderdag 15 oktober 1165 uitgevochten tussen de binnenvallende Almohaden en de koning van Murcia, Ibn Mardanīsh.Een Almohadenleger onder leiding van sayyids Abū Ḥafṣ ʿUmar en Abū Saʿīd ʿUthmān, de broers van de kalief Abū Yaʿḳūb Yūsuf, ging in de zomer van 1165 in het offensief tegen Ibn Mardanīsh. Ze veroverden Andújar in september, kwelden Galera, Caravaca, Baza en Sierra de Segura nam vervolgens Cúllar en Vélez gevangen toen ze Murcia naderden.

Abu Yaqub Yusuf viel Iberia binnen, veroverde al-Andalus en verwoestte Valencia en Catalonië.Het volgende jaar vestigde hij zich in Sevilla.

Yusuf I vervoerde twintigduizend soldaten over de Straat van Gibraltar, met als doel zijn greep op de moslimgebieden te versterken.Binnen een jaar had hij de meeste moslimsteden in het gareel gebracht.In 1172 deed hij zijn eerste aanval op de christelijke positie.Hij belegerde de stad Huete - en faalde.Er waren meerdere redenen voor het mislukken.Minstens één ooggetuige suggereert dat Yusuf I...Was niet bijzonder betrokken bij het beleg;...Toen het nieuws rondging in het Almohadenkamp dat Alfonso VIII van Castilië (nu achttien en regerend in zijn eigen naam) naderde om het beleg op te heffen, gaven de Almohaden hun positie op en trokken zich terug.Het was een beschamende nederlaag voor Yusuf I, hoewel niet fataal;hij zou zich spoedig herpakken en de oorlog opnieuw beginnen.Maar Huete was een keerpunt voor de christelijke koninkrijken, die nu hun houding ten opzichte van elkaar begonnen bij te stellen.Tegen 1177 hadden alle vijf de christelijke koningen verdragen beëdigd of huwelijksallianties gesloten.De politieke eenheid van Alfonso de Strijder was een eenheid van doel geworden;en het traliewerk van loyaliteiten geweven door de christelijke vijand zou voor de Almohaden bijna onmogelijk blijken om door te dringen.

De Banū Ghāniya waren afstammelingen van de Almoraviden die een vorstendom vestigden op de Balearen na de val van de staat Almoraviden in het midden van de twaalfde eeuw.In 1184 vielen ze Noord-Afrika binnen en vochten tegen de Almohaden in een strijd die duurde tot de jaren 1230 en varieerde van Tripoli tot Sijilmāsa onder de amirs ʿAlī (1184-1187) en Yaḥyā b.Ghaniya (1188-1235?).De komst van de Banū Ghāniya in Noord-Afrika viel samen met de verovering van Almohad Ifrīqiya (Tunesië) door de Ayyubid amir Sharaf al-Dīn Qarāqūsh.Jarenlang vochten de Ayyubid-troepen zij aan zij met de Banū Ghāniya en verschillende Arabische stammen tegen de Almohaden totdat Ṣalāḥ al-Dīn in 1190 vrede sloot met laatstgenoemden. Almohad droomt van een rijk dat heel Noordwest-Afrika omarmt en dwong hen om uiteindelijk afstand te doen van hun greep op Ifrīqiya en de Centrale Maghrib, die in de eerste helft van de dertiende eeuw onder de heerschappij van de lokale Hafsid- en Zayyanid-dynastieën kwamen.

Het beleg van Santarém duurde van juni 1184 tot juli 1184. In het voorjaar van 1184 verzamelde Abu Yaqub Yusuf een leger, stak de Straat van Gibraltar over en marcheerde naar Sevilla.Van daaruit marcheerde hij naar Badajoz en trok naar het westen om Santarém, Portugal, te belegeren, dat werd verdedigd door Afonso I van Portugal .Toen hij hoorde van de aanval van Abu Yusuf, marcheerde Ferdinand II van León met zijn troepen naar Santarém om zijn schoonvader, Afonso I, te steunen.Abu Yusuf, die geloofde dat hij voldoende troepen had om het beleg te handhaven, stuurde een deel van zijn leger het bevel om naar Lissabon te marcheren en ook die stad te belegeren.De bevelen werden verkeerd geïnterpreteerd en zijn leger, dat grote contingenten mannen de strijd zag verlaten, raakte in de war en begon zich terug te trekken.Abu Yusuf, in een poging zijn troepen te verzamelen, raakte gewond door een kruisboogschicht en stierf op 29 juli 1184.

Slag bij Alarcos was een veldslag tussen de Almohaden onder leiding van Abu Yusuf Ya'qub al-Mansur en koning Alfonso VIII van Castilië.Het resulteerde in de nederlaag van de Castiliaanse strijdkrachten en hun daaropvolgende terugtocht naar Toledo, terwijl de Almohaden Trujillo, Montánchez en Talavera heroverden.

De Slag bij Las Navas de Tolosa was een belangrijk keerpunt in de Reconquista en in de middeleeuwse geschiedenis vanSpanje .De christelijke troepen van koning Alfonso VIII van Castilië werden vergezeld door de legers van zijn rivalen, Sancho VII van Navarra en Peter II van Aragon, in de strijd tegen de Almohaden moslimheersers van de zuidelijke helft van het Iberisch schiereiland.De kalief Muhammad al-Nasir leidde het Almohaden-leger, bestaande uit mensen uit het hele Almohad-kalifaat.

Yusuf II stierf plotseling begin 1224 - per ongeluk gespietst tijdens het spelen met zijn huisdierenkoeien.Bij gebrek aan erfgenamen regelden de paleisbureaucraten onder leiding van Ibn Jam'i snel de verkiezing van zijn bejaarde oudoom Abd al-Wahid I tot de nieuwe kalief in Marrakesh.Maar de haast en waarschijnlijke ongrondwettelijkheid van de Marrakesh-procedure maakte zijn ooms, de broers van al-Nasir, in al-Andalus van streek.De Almohad-dynastie had nooit een betwiste opvolging gehad.Ondanks meningsverschillen hadden ze zich altijd loyaal achter de gekozen kalief opgesteld, dus rebellie was geen toevallige aangelegenheid.Maar al snel kreeg Abdallah in Murcia bezoek van de schimmige figuur van Abu Zayd ibn Yujjan, een voormalige hoge bureaucraat in Marrakesh, wiens val enkele jaren eerder was beraamd door al-Jami'i, en die nu een gevangenisstraf uitzit in de buurt in Chinchilla. (Albaceet).Ibn Yujjan haalde Abdallah over om de verkiezingen te betwisten en verzekerde hem van zijn hoge connecties in het paleis van Marrakesh en onder de Masmuda-sjeiks.In overleg met zijn broers riep Abdallah zichzelf al snel uit tot de nieuwe Almohad-kalief, waarbij hij de kalieftitel "al-Adil" ("de rechtvaardige" of "de rechter") op zich nam en onmiddellijk Sevilla innam, en begon voorbereidingen te treffen om verder te marcheren. Marrakesh en confronteer Abd al-Wahid I. Maar Ibn Yajjan had zijn Marokkaanse connecties al getrokken.Voor het einde van de zomer verklaarden Abu Zakariya, de sjeik van de Hintata-stam, en Yusuf ibn Ali, gouverneur van Tinmal, zich voor al-Adil, namen het paleis van Marrakesh in beslag, zetten de kalief af en verdreven al-Jami'i en zijn coterie. .De gevallen kalief Abd al-Wahid I werd in september 1224 door wurging vermoord.

Het vertrek van al-Ma'mun in 1228 betekende het einde van het Almohaden-tijdperk in Spanje.Ibn Hud en de andere lokale Andalusische sterke mannen waren niet in staat de stijgende stroom van christelijke aanvallen tegen te gaan, die bijna jaarlijks worden gelanceerd door Sancho II van Portugal , Alfonso IX van León, Ferdinand III van Castilië en James I van Aragon.De volgende twintig jaar zagen we een enorme opmars in de christelijke Reconquista - de oude grote Andalusische citadellen vielen in een grote beweging: Mérida en Badajoz in 1230 (naar Leon), Mallorca in 1230 (naar Aragon), Beja in 1234 (naar Portugal), Cordova in 1236 (naar Castilië), Valencia in 1238 (naar Aragon), Niebla-Huelva in 1238 (naar Leon), Silves in 1242 (naar Portugal), Murcia in 1243 (naar Castilië), Jaén in 1246 (naar Castilië), Alicante in 1248 (naar Castilië), met als hoogtepunt de val van de grootste van de Andalusische steden, de ex-Almohadenhoofdstad Sevilla, in christelijke handen in 1248. Ferdinand III van Castilië trok op 22 december 1248 Sevilla binnen als veroveraar.De Andalusiërs waren hulpeloos voor deze aanval.Ibn Hudd had al vroeg geprobeerd de Leonese opmars te stoppen, maar het grootste deel van zijn Andalusische leger werd vernietigd in de slag bij Alange in 1230. Ibn Hud haastte zich om de resterende wapens en manschappen te verplaatsen om bedreigde of belegerde Andalusische citadellen te redden, maar met zoveel aanvallen meteen was het een hopeloze onderneming.Na de dood van Ibn Hud in 1238 boden enkele van de Andalusische steden, in een laatste wanhopige poging om zichzelf te redden, zichzelf opnieuw aan aan de Almohaden, maar het mocht niet baten.De Almohaden zouden niet terugkeren.

In 1229 keerde de gouverneur van Ifriqiya, Abu Zakariya, terug naar Tunis nadat hij in hetzelfde jaar Constantijn en Béjaïa had veroverd en de onafhankelijkheid had uitgeroepen.Na de splitsing van de Hafsids van de Almohaden onder Abu Zakariya (1228-1249), organiseerde Abu Zakariya het bestuur in Ifriqiya (de Romeinse provincie van Afrika in de moderne Maghreb; het huidige Tunesië, Oost-Algerije en West-Libië) en bouwde de stad Tunis tot het economische en culturele centrum van het rijk.Tegelijkertijd werden veel moslims uit Al-Andalus die op de vlucht waren voor de christelijke reconquista van Iberia, opgenomen.Vervolgens annexeerde hij Tripoli in 1234, Algiers in 1235, Chelif River 1236, en onderwierp hij belangrijke tribale confederaties van de Berbers van 1235 tot 1238.Hij veroverde ook het koninkrijk Tlemcen in juli 1242 en dwong de sultan van Tlemcen tot zijn vazallen.

In hun Afrikaanse bezittingen moedigden de Almohaden de vestiging van christenen aan, zelfs in Fez, en na de slag om Las Navas de Tolosa gingen ze af en toe allianties aan met de koningen van Castilië.Ze slaagden erin de garnizoenen te verdrijven die in sommige kustplaatsen waren geplaatst door de Normandische koningen van Sicilië.De geschiedenis van hun achteruitgang verschilt van die van de Almoraviden, die ze hadden verdreven.Ze werden niet aangevallen door een grote religieuze beweging, maar verloren gebieden stukje bij beetje door de opstand van stammen en districten.Hun meest effectieve vijanden waren de Banu Marin (Marinids) die de volgende dynastie stichtten.De laatste vertegenwoordiger van de linie, Idris II, 'al-Wathiq', werd gereduceerd tot het bezit van Marrakesh, waar hij in 1269 door een slaaf werd vermoord.

De Almohad-ideologie die door Ibn Tumart wordt gepredikt, wordt door Amira Bennison beschreven als een 'geavanceerde hybride vorm van de islam die strengen verweeft van de hadith-wetenschap, Zahiri en Shafi'i fiqh, Ghazaliaanse sociale acties (hisba) en spirituele betrokkenheid bij sjiitische opvattingen. van de imam en mahdi".In termen van moslimjurisprudentie gaf de staat erkenning aan de Zahiri (ظاهري) denkrichting, hoewel Shafi'ites soms ook een zekere mate van autoriteit kregen.De Almohad-dynastie omarmde een stijl van cursief Maghrebi-schrift dat tegenwoordig bekend staat als "Maghrebi thuluth" als een officiële stijl die wordt gebruikt in manuscripten, munten, documenten en architectuur.Schriftgeleerden en kalligrafen uit de Almohaden-periode begonnen ook woorden en zinnen in manuscripten te verhelderen om ze te benadrukken, met behulp van bladgoud en lapis lazuli.Tijdens de Almohad-dynastie werd het boekbinden zelf van groot belang, met een opmerkelijk voorbeeld van de Almohad-kalief Abd al-Mu'min die ambachtslieden binnenhaalde voor een viering van het binden van een uit Cordoba geïmporteerde koran.Boeken werden meestal gebonden in geitenleer en versierd met veelhoekige vervlechting, goffering en stempelen.De Almohaden meden aanvankelijk de productie van luxe textiel en zijde, maar uiteindelijk gingen ook zij zich met deze productie bezig.Almohaden-textiel was, net als eerdere Almoravid-voorbeelden, vaak versierd met een raster van rondellen gevuld met ornamentele ontwerpen of Arabische epigrafie.Samen met de Almoravid-periode die eraan voorafging, wordt de Almohad-periode beschouwd als een van de meest vormende stadia van de Marokkaanse en Moorse architectuur, waarin veel van de vormen en motieven werden vastgelegd die in de daaropvolgende eeuwen werden verfijnd.De belangrijkste bezienswaardigheden van Almohad-architectuur en kunst zijn Fes, Marrakesh, Rabat en Sevilla.