Kesultanan Pahang, juga dirujuk sebagai Kesultanan Pahang Lama, bertentangan dengan Kesultanan Pahang Moden, adalah sebuah negeri Melayu Islam yang ditubuhkan di semenanjung Tanah Melayu timur pada abad ke-15.Pada kemuncak pengaruhnya, Kesultanan merupakan kuasa penting dalam sejarah Asia Tenggara dan menguasai seluruh lembangan Pahang, bersempadan dengan utara, Kesultanan Pattani, dan bersambung dengan Kesultanan Johor di selatan.Di sebelah barat, ia juga meluaskan bidang kuasa ke atas sebahagian Selangor dan Negeri Sembilan zaman moden.^[60]Kesultanan ini asalnya sebagai vasal kepada Melaka, dengan Sultan pertamanya ialah seorang putera Melaka, Muhammad Shah, sendiri cucu Dewa Sura, pemerintah Pahang terakhir sebelum Melaka.^[61] Selama bertahun-tahun, Pahang semakin merdeka daripada penguasaan Melaka dan pada satu ketika malah menjadikan dirinya sebagai negeri saingan kepada Melaka ^[62] sehingga kematiannya pada tahun 1511. Dalam tempoh ini, Pahang banyak terlibat dalam percubaan untuk menyingkirkan Semenanjung. daripada pelbagai kuasa empayar asing;Portugal , Belanda dan Aceh.^[63] Selepas tempoh serbuan Aceh pada awal abad ke-17, Pahang memasuki penggabungan dengan pengganti Melaka, Johor, apabila Sultan ke-14, Abdul Jalil Shah III, juga dinobatkan sebagai Sultan Johor ke-7.^[64] Selepas tempoh penyatuan dengan Johor, ia akhirnya dihidupkan semula sebagai Kesultanan berdaulat moden pada akhir abad ke-19 oleh dinasti Bendahara.^[65]