Penaklukan Arab Levant pada 635 CE di bawah ʿUmar ibn al-Khaṭṭāb membawa kepada perubahan demografi yang ketara.Wilayah itu, dinamakan semula Bilad al-Sham, menyaksikan penurunan populasi daripada dianggarkan 1 juta pada zaman Rom dan Byzantine kepada kira-kira 300,000 pada zaman awal Uthmaniyyah.Peralihan demografi ini disebabkan oleh gabungan faktor, termasuk penerbangan penduduk bukan Islam, imigrasi orang Islam, penukaran tempatan, dan proses pengislaman yang beransur-ansur.^[138]Selepas penaklukan itu, suku Arab menetap di kawasan itu, menyumbang kepada penyebaran Islam.Populasi Islam berkembang dengan mantap, menjadi dominan dari segi politik dan sosial.^[139] Ramai orang Kristian dan Samaria daripada kelas atasan Byzantine berhijrah ke utara Syria, Cyprus, dan kawasan lain, yang membawa kepada pengurangan populasi bandar-bandar pesisir.Pekan-pekan ini, seperti Ashkelon, Acre, Arsuf, dan Gaza, telah ditempatkan semula oleh orang Islam dan berkembang menjadi pusat Islam yang penting.^[140] Wilayah Samaria juga mengalami pengislaman akibat penukaran agama dan kemasukan orang Islam.^[138] Dua daerah tentera—Jund Filastin dan Jund al-Urdunn—ditubuhkan di Palestin.Larangan Byzantine terhadap orang Yahudi yang tinggal di Baitulmaqdis telah berakhir.Keadaan demografi terus berkembang di bawah pemerintahan Abbasiyah, terutamanya selepas gempa bumi 749.Tempoh ini menyaksikan peningkatan penghijrahan orang Yahudi, Kristian, dan Samaria ke komuniti diaspora, manakala mereka yang kekal sering memeluk Islam.Penduduk Samaria khususnya menghadapi cabaran yang teruk seperti kemarau, gempa bumi, penganiayaan agama, dan cukai yang berat, yang membawa kepada kemerosotan yang ketara dan penukaran agama kepada Islam.^[139]Sepanjang perubahan ini, penukaran paksa tidak berleluasa, dan kesan cukai jizya ke atas penukaran agama tidak dibuktikan dengan jelas.Menjelang zaman Tentara Salib, penduduk Islam, walaupun semakin bertambah, masih merupakan minoriti di wilayah yang kebanyakannya Kristian.^[139]