Pada tahun 1947, selepas pembahagian India, Bengal Timur menjadi sebahagian daripada Dominion Pakistan .Walaupun terdiri daripada majoriti dengan 44 juta orang, penduduk Bengal Timur yang berbahasa Bengali mendapati diri mereka kurang diwakili dalam kerajaan, perkhidmatan awam dan tentera Pakistan, yang dikuasai oleh sayap barat.^[1] Satu peristiwa penting berlaku pada tahun 1947 di sidang kemuncak pendidikan kebangsaan di Karachi, di mana resolusi menyokong Urdu sebagai bahasa negeri tunggal, mencetuskan tentangan serta-merta di Bengal Timur.Diketuai oleh Abul Kashem, pelajar di Dhaka menuntut pengiktirafan Bengali sebagai bahasa rasmi dan sebagai bahasa pengantar pendidikan.^[2] Di sebalik protes ini, Suruhanjaya Perkhidmatan Awam Pakistan mengecualikan Bengali daripada penggunaan rasmi, meningkatkan kemarahan orang ramai.^[3]Ini membawa kepada protes yang ketara, terutamanya pada 21 Februari 1952, apabila pelajar di Dhaka menentang larangan perhimpunan awam.Polis bertindak balas dengan gas pemedih mata dan tembakan, menyebabkan beberapa pelajar maut.^[1] Keganasan meningkat kepada kekacauan di seluruh bandar, dengan mogok dan penutupan yang meluas.Walaupun mendapat rayuan daripada penggubal undang-undang tempatan, ketua menteri, Nurul Amin, enggan menangani isu itu dengan secukupnya.Peristiwa ini membawa kepada pembaharuan perlembagaan.Benggali mendapat pengiktirafan sebagai bahasa rasmi bersama Urdu pada tahun 1954, diformalkan dalam Perlembagaan 1956.Walau bagaimanapun, rejim tentera di bawah Ayub Khan kemudiannya cuba untuk mewujudkan semula Urdu sebagai bahasa kebangsaan tunggal.^[4]Pergerakan bahasa merupakan faktor penting yang membawa kepada Perang Pembebasan Bangladesh.Sikap pilih kasih rejim tentera terhadap Pakistan Barat, ditambah dengan jurang ekonomi dan politik, mencetuskan kemarahan di Pakistan Timur.Gesaan Liga Awami untuk autonomi wilayah yang lebih besar dan penamaan semula Pakistan Timur kepada Bangladesh adalah teras kepada ketegangan ini, akhirnya memuncak pada kemerdekaan Bangladesh.