ຊຸມປີຕົ້ນຂອງຄວາມເປັນເອກະລາດຂອງມຽນມາແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຂັດແຍ້ງພາຍໃນ, ປະກອບດ້ວຍການກະບົດຈາກຫຼາຍກຸ່ມລວມທັງ ທຸງແດງ ແລະ ທຸງຂາວຄອມມູນິດ, ກອງທັບປະຕິວັດມຽນມາ, ແລະບັນດາຊົນເຜົ່າເຊັ່ນ: ສະຫະພັນກຳມະບານແຫ່ງຊາດ Karen.^[77] ໄຊຊະນະຂອງພັກກອມມູນິດຈີນ ໃນປີ 1949 ຍັງໄດ້ພາໃຫ້ກຸ່ມກຶມິນຕັງສ້າງຕັ້ງການທະຫານຢູ່ໃນພາກເຫນືອຂອງມຽນມາ.^[77] ໃນນະໂຍບາຍການຕ່າງປະເທດ, ມຽນມາໂດຍສະເພາະແມ່ນບໍ່ລໍາອຽງແລະໄດ້ຮັບການຍອມຮັບໃນເບື້ອງຕົ້ນການຊ່ວຍເຫຼືອສາກົນສໍາລັບການກໍ່ສ້າງຄືນໃຫມ່.ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ການສະໜັບສະໜູນ ຂອງອາເມລິກາ ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຕໍ່ກຳລັງຊາດນິຍົມຂອງຈີນຢູ່ມຽນມາເຮັດໃຫ້ປະເທດນີ້ປະຕິເສດການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຕ່າງປະເທດສ່ວນໃຫຍ່, ປະຕິເສດການເປັນສະມາຊິກຂອງອົງການສົນທິສັນຍາອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ (SEATO), ແລະແທນທີ່ຈະສະໜັບສະໜູນກອງປະຊຸມ Bandung ປີ 1955. ^[77.]ຮອດປີ 1958, ເຖິງວ່າຈະມີການຟື້ນຕົວທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານການເມືອງກໍ່ເພີ່ມຂຶ້ນຍ້ອນການແບ່ງແຍກພາຍໃນສະຫະພັນເສລີພາບປະຊາຊົນຕ້ານຟາດຊິດ (AFPFL) ແລະສະຖານະການສະພາທີ່ບໍ່ສະຖຽນລະພາບ.ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ U Nu ເກືອບຈະລອດພົ້ນຈາກການລົງຄະແນນສຽງທີ່ບໍ່ໝັ້ນໃຈ ແລະ, ໂດຍເຫັນອິດທິພົນຂອງ 'crypto-communist' ຢູ່ໃນຝ່າຍຄ້ານ, ໃນ ^[ທີ່] ສຸດກໍໄດ້ເຊື້ອເຊີນຜູ້ບັນຊາການທະຫານນາຍພົນ Ne Win ຂຶ້ນກຳອຳນາດ.^[77] ນີ້ເຮັດໃຫ້ການຈັບກຸມແລະເນລະເທດຂອງຫຼາຍຮ້ອຍຄົນຂອງຜູ້ທີ່ສົງໃສວ່າ sympathizers ຄອມມິວນິດ, ລວມທັງຕົວເລກຝ່າຍຄ້ານທີ່ສໍາຄັນ, ແລະການປິດຂອງຫນັງສືພິມທີ່ໂດດເດັ່ນ.^[77]ລະບອບ​ການ​ທະຫານ​ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ປົກຄອງ Ne Win ​ໄດ້​ສ້າງ​ສະຖຽນ​ລະ​ພາບ​ຢ່າງ​ສຳ​ເລັດ​ຜົນ ​ເພື່ອ​ຈັດ​ການ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ທົ່ວ​ໄປ​ຄັ້ງ​ໃໝ່​ໃນ​ປີ 1960, ​ເຊິ່ງສົ່ງ​ຄືນ​ພັກ​ສະຫະພັນ​ຂອງ​ທ່ານ U Nu ຂຶ້ນ​ສູ່​ອຳນາດ.^[77] ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ສະຖຽນລະພາບແມ່ນສັ້ນ.ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ຢູ່​ພາຍ​ໃນ​ລັດ Shan ມຸ່ງ​ໄປ​ເຖິງ​ການ​ສ້າງ​ສະ​ຫະ​ພັນ “ວ່າງ​ງານ” ແລະ ຮຽກ​ຮ້ອງ​ໃຫ້​ລັດ​ຖະ​ບານ​ໃຫ້​ກຽດ​ແກ່​ສິດ​ແບ່ງ​ແຍກ, ເຊິ່ງ​ໄດ້​ສະ​ໜອງ​ໃຫ້​ໃນ​ລັດ​ຖະ​ທຳ​ມະ​ນູນ​ປີ 1947.ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ນີ້​ຖືກ​ຮັບ​ຮູ້​ວ່າ​ເປັນ​ການ​ແບ່ງ​ແຍກ​ດິນ​ແດນ, ​ແລະ ​ເນ​ວິນ​ໄດ້​ກະທຳ​ເພື່ອ​ທຳລາຍ​ອຳນາດ feudal ຂອງ​ບັນດາ​ຜູ້​ນຳ Shan, ​ໂດຍ​ປ່ຽນ​ເງິນ​ບຳນານ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ອຳນາດ​ການ​ປົກຄອງ​ຂອງ​ຕົນ​ເປັນ​ສູນ​ກາງ​ຕື່ມ​ອີກ.