ໃນຊຸມປີ 1840 ການກະບົດ, ການບຸກໂຈມຕີຂອງຂ້າທາດ, ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງຊາວອົບພະຍົບໃນທົ່ວເຂດທີ່ຈະກາຍເປັນປະເທດລາວສະໄໝໃໝ່ ໄດ້ປະຖິ້ມເຂດທັງໝົດທາງດ້ານການເມືອງ ແລະ ການທະຫານ.ຢູ່ໃນປະເທດຈີນ ລາຊະວົງຊິງ ໄດ້ຍູ້ໄປທາງໃຕ້ເພື່ອລວມເອົາຊາວພູດອຍເຂົ້າມາໃນການປົກຄອງສູນກາງ, ໃນຄັ້ງທຳອິດ ໄພນໍ້າຖ້ວມຄັ້ງທຳອິດຂອງຊາວອົບພະຍົບ ແລະ ຕໍ່ມາກອງທະຫານຂອງພວກກະບົດໄຕປິງ ໄດ້ບຸກເຂົ້າໄປໃນດິນແດນລາວ.ບັນດາ​ກຸ່ມ​ກະບົດ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ໂດຍ​ປ້າຍ​ໂຄສະນາ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ ​ແລະ ລວມມີ​ທຸງ​ສີ​ເຫລືອງ (ຫຼື​ເສັ້ນ​ດ່າງ), ທຸງ​ແດງ ​ແລະ ທຸງດຳ.ກຸ່ມ​ໂຈນ​ໄດ້​ລຸກ​ລາມ​ໄປ​ທົ່ວ​ເຂດ​ຊົນນະບົດ​ໂດຍ​ບໍ່​ມີ​ການ​ຕອບ​ໂຕ້​ຈາກ​ສະຫຍາມ.ໃນລະຫວ່າງຕົ້ນສະຕະວັດທີ XIX ແລະກາງສະຕະວັດທີ XIX ຊົນເຜົ່າລາວຊຸງທຳອິດລວມທັງເຜົ່າມົ້ງ, ມຽນ, ຢ້າວ ແລະຊາວຈີນ-ທິເບດອື່ນໆ ໄດ້ເລີ່ມຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ເຂດພູສູງຂອງແຂວງຜົ້ງສາລີ ແລະ ພາກຕາເວັນອອກສຽງເໜືອຂອງລາວ.ການ​ເຂົ້າ​ເມືອງ​ຂອງ​ຄົນ​ເຂົ້າ​ເມືອງ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ອຳນວຍ​ຄວາມ​ສະດວກ​ໂດຍ​ຈຸດ​ອ່ອນ​ທາງ​ການ​ເມືອງ​ອັນ​ດຽວ​ກັນ​ທີ່​ໄດ້​ໃຫ້​ບ່ອນ​ຢູ່​ອາ​ໄສ​ໃຫ້​ແກ່​ພວກ​ຫົວ​ຮຸນ​ແຮງ ​ແລະ ​ໄດ້​ປະ​ຖິ້ມ​ເຂດ​ທີ່​ຂາດ​ປະຊາກອນ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ໃນ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ​ລາວ.ຮອດຊຸມປີ 1860, ນັກສຳຫຼວດຊາວຝຣັ່ງຄົນທຳອິດໄດ້ຍູ້ທາງທິດເໜືອທີ່ກຳນົດເສັ້ນທາງຂອງແມ່ນ້ຳຂອງ, ດ້ວຍຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີເສັ້ນທາງເດີນເຮືອໄປເຖິງພາກໃຕ້ຂອງຈີນ.ໃນ​ບັນ​ດາ​ນັກ​ຄົ້ນ​ຄວ້າ ​ຝ​ຣັ່ງ ​ໃນ​ຕອນ​ຕົ້ນ​ແມ່ນ​ການ​ເດີນ​ທາງ​ທີ່​ນຳ​ພາ​ໂດຍ Francis Garnier, ຜູ້​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ​ໃນ​ລະ​ຫວ່າງ​ການ​ເດີນ​ທາງ​ໂດຍ​ພວກ​ກະ​ບົດ Haw ໃນ Tonkin.ຝະລັ່ງ ຈະ​ສືບ​ຕໍ່​ດຳ​ເນີນ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ທາງ​ການ​ທະຫານ​ຕໍ່​ຕ້ານ​ພວກ​ຮຸກ​ຮານ​ທັງ​ຢູ່​ໃນ​ປະ​ເທດ​ລາວ ​ແລະ ຫວຽດນາມ (ໄຕ​ງວຽນ) ​ຈົນ​ຮອດ​ຊຸມ​ປີ 1880.^[47]