ჯავაჰარლალ ნეჰრუ, რომელსაც ხშირად თანამედროვე ინდოეთის სახელმწიფოს დამაარსებლად მიიჩნევენ, შეადგინა ეროვნული ფილოსოფია შვიდი ძირითადი მიზნებით: ეროვნული ერთიანობა, საპარლამენტო დემოკრატია, ინდუსტრიალიზაცია, სოციალიზმი, მეცნიერული ხასიათის განვითარება და შეურიგებლობა.ეს ფილოსოფია საფუძვლად დაედო მის ბევრ პოლიტიკას, სარგებელს მოუტანდა ისეთ სექტორებს, როგორიცაა საჯარო სექტორის მუშები, ინდუსტრიული სახლები და საშუალო და ზემო გლეხობა.თუმცა, ეს პოლიტიკა მნიშვნელოვნად არ დაეხმარა ქალაქსა და სოფლის ღარიბებს, უმუშევრებს და ინდუისტ ფუნდამენტალისტებს.^[26]1950 წელს ვალაბჰაი პატელის გარდაცვალების შემდეგ, ნერუ გახდა გამორჩეული ეროვნული ლიდერი, რამაც საშუალება მისცა მას უფრო თავისუფლად განახორციელოს თავისი ხედვა ინდოეთზე.მისი ეკონომიკური პოლიტიკა ორიენტირებული იყო იმპორტის ჩანაცვლების ინდუსტრიალიზაციაზე და შერეულ ეკონომიკაზე.ეს მიდგომა აერთიანებდა სახელმწიფოს მიერ კონტროლირებად საჯარო სექტორებს კერძო სექტორებთან.^[27] ნერუმ პრიორიტეტად აჩვენა ძირითადი და მძიმე მრეწველობის განვითარება, როგორიცაა ფოლადი, რკინა, ქვანახშირი და ელექტროენერგია, ამ სექტორების მხარდაჭერა სუბსიდიებითა და დამცავი პოლიტიკით.^[28]ნერუს ხელმძღვანელობით, კონგრესის პარტიამ გაიმარჯვა შემდგომ არჩევნებში 1957 და 1962 წლებში. მისი მმართველობის პერიოდში განხორციელდა მნიშვნელოვანი სამართლებრივი რეფორმები ინდუისტურ საზოგადოებაში ქალთა უფლებების გასაუმჯობესებლად ^[29] და კასტის დისკრიმინაციისა და ხელშეუხებლობის აღმოსაფხვრელად.ნერუ ასევე მხარს უჭერდა განათლებას, რამაც გამოიწვია მრავალი სკოლების, კოლეჯების და ინსტიტუტების დაარსება, როგორიცაა ინდოეთის ტექნოლოგიური ინსტიტუტები.^[30]ნერუს სოციალისტური ხედვა ინდოეთის ეკონომიკაზე ფორმალური გახდა 1950 წელს დაგეგმვის კომისიის შექმნით, რომელსაც ის თავმჯდომარეობდა.ამ კომისიამ საბჭოთა მოდელზე დაფუძნებული ხუთწლიანი გეგმები შეიმუშავა ცენტრალიზებულ და ინტეგრირებულ ეროვნულ ეკონომიკურ პროგრამებზე.^[31] ეს გეგმები მოიცავდა ფერმერების დაბეგვრის არარსებობას, მინიმალურ ხელფასს და შეღავათებს ცისფერყანწელ მუშაკებისთვის და ძირითადი ინდუსტრიების ნაციონალიზაციას.გარდა ამისა, იყო მისწრაფება სოფლის საერთო მიწების ხელში ჩაგდებაზე საზოგადოებრივი სამუშაოებისა და ინდუსტრიალიზაციისთვის, რამაც გამოიწვია ძირითადი კაშხლების, სარწყავი არხების, გზებისა და ელექტროსადგურების მშენებლობა.