აკბარ ჰაშიმი რაფსანჯანის პრეზიდენტობა, რომელიც დაიწყო 1989 წლის 16 აგვისტოს, გამოირჩეოდა ეკონომიკურ ლიბერალიზაციაზე ფოკუსირებით და პრივატიზაციისკენ სწრაფვით, განსხვავებით ირანის ისლამური რესპუბლიკის წინა ადმინისტრაციების უფრო სახელმწიფოს მიერ კონტროლირებად მიდგომასთან.რაფსანჯანის ადმინისტრაცია, რომელიც აღწერილია, როგორც „ეკონომიკურად ლიბერალური, პოლიტიკურად ავტორიტარული და ფილოსოფიურად ტრადიციული“, მეჯლესში (ირანის პარლამენტი) რადიკალური ელემენტების წინააღმდეგობას შეხვდა.^[114]თავისი მოღვაწეობის დროს რაფსანჯანი ირან-ერაყის ომის შემდგომ ომის შემდგომ რეკონსტრუქციაში მონაწილეობდა.^[115] მისი ადმინისტრაცია ცდილობდა შეეზღუდა ულტრა-კონსერვატორების უფლებამოსილება, მაგრამ ეს მცდელობები დიდწილად წარუმატებელი აღმოჩნდა, რადგან ირანის რევოლუციის გვარდიამ მეტი ძალაუფლება მოიპოვა ხამენეის ხელმძღვანელობით.რაფსანჯანი კორუფციის ბრალდებებს წააწყდა როგორც კონსერვატიული ^[116] და რეფორმისტული ფრაქციების ^[117] და მისი პრეზიდენტობა ცნობილი იყო განსხვავებული აზრის მკაცრი დარბევით.^[118]ომის შემდგომ რაფსანჯანის მთავრობამ ყურადღება გაამახვილა ეროვნულ განვითარებაზე.მისი ადმინისტრაციის დროს შემუშავდა ირანის ისლამური რესპუბლიკის განვითარების პირველი გეგმა, რომელიც მიზნად ისახავდა ირანის თავდაცვის, ინფრასტრუქტურის, კულტურისა და ეკონომიკის მოდერნიზაციას.გეგმა მიზნად ისახავდა ძირითადი საჭიროებების დაკმაყოფილებას, მოხმარების რეფორმას და ადმინისტრაციული და სასამართლო მენეჯმენტის გაუმჯობესებას.რაფსანჯანის მთავრობა აღინიშნა სამრეწველო და სატრანსპორტო ინფრასტრუქტურის განვითარების პრიორიტეტით.ქვეყნის შიგნით, რაფსანჯანი მხარს უჭერდა თავისუფალ საბაზრო ეკონომიკას, ახორციელებდა ეკონომიკურ ლიბერალიზაციას ნავთობის შემოსავლებით გაძლიერებული სახელმწიფო ხაზინით.ის მიზნად ისახავდა ირანის გლობალურ ეკონომიკაში ინტეგრირებას, მსოფლიო ბანკის მიერ შთაგონებული სტრუქტურული კორექტირების პოლიტიკის ადვოკატირებას.ეს მიდგომა ეძებდა თანამედროვე ინდუსტრიაზე დაფუძნებულ ეკონომიკას, რომელიც ეწინააღმდეგებოდა მისი მემკვიდრის, მაჰმუდ აჰმადინეჟადის პოლიტიკას, რომელიც ემხრობოდა ეკონომიკურ გადანაწილებას და მტკიცე პოზიციას დასავლეთის ინტერვენციის წინააღმდეგ.რაფსანჯანი ხელს უწყობს უნივერსიტეტებსა და ინდუსტრიებს შორის თანამშრომლობას, ხაზს უსვამს სწრაფად ცვალებად გლობალურ ლანდშაფტთან ადაპტაციის აუცილებლობას.მან წამოიწყო ისეთი პროექტები, როგორიცაა ისლამური აზადის უნივერსიტეტი, რაც მიუთითებს განათლებისა და განვითარებისადმი ერთგულებაზე.^[119]რაფსანჯანის მმართველობის პერიოდში ირანის სასამართლო სისტემამ ასევე აღასრულა სხვადასხვა ჯგუფები, მათ შორის პოლიტიკური დისიდენტები, კომუნისტები, ქურთები, ბაჰაიები და ზოგიერთი ისლამური სასულიერო პირიც კი.მან განსაკუთრებით მკაცრი პოზიცია დაიკავა ირანის სახალხო მოჯაჰედინების ორგანიზაციის წინააღმდეგ, ისლამური კანონის შესაბამისად მკაცრი სასჯელის მომხრე.^[120] რაფსანჯანი მჭიდროდ თანამშრომლობდა ხამენეისთან, რათა უზრუნველყოს სამთავრობო სტაბილურობა ხომეინის სიკვდილის შემდეგ.საგარეო საქმეებში რაფსანჯანი მუშაობდა არაბულ ქვეყნებთან ურთიერთობების გამოსწორებაზე და კავშირების გაფართოებაზე ცენტრალური აზიისა და კავკასიის ქვეყნებთან.თუმცა, ურთიერთობები დასავლურ ქვეყნებთან, განსაკუთრებით აშშ-სთან, დაძაბული დარჩა.რაფსანჯანის მთავრობამ ჰუმანიტარული დახმარება გაუწია სპარსეთის ყურის ომის დროს და მხარი დაუჭირა ახლო აღმოსავლეთში სამშვიდობო ინიციატივებს.მან ასევე მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა ირანის ბირთვული პროგრამის მხარდაჭერაში და დაარწმუნა, რომ ირანის ბირთვული ტექნოლოგიების გამოყენება მშვიდობიანი იყო.^[121]