უნგრეთის სამეფო

უნგრეთის სამეფო არსებობდა ცენტრალურ ევროპაში, როდესაც სტივენ I, უნგრელების დიდი პრინცი, მეფე 1000 ან 1001 წლებში იყო დაგვირგვინებული. მიუხედავად იმისა, რომ ყველა წერილობითი წყარო ხაზს უსვამს მხოლოდ გერმანიის და იტალიელი რაინდების და სასულიერო პირების როლს, სოფლის მეურნეობის, რელიგიისა და სახელმწიფო საკითხების უნგრეთის ლექსიკის მნიშვნელოვანი ნაწილი სლავური ენებიდან იქნა აღებული. სამოქალაქო ომები და წარმართული აჯანყებები, წმინდა რომის იმპერატორების მცდელობებთან ერთად, რომ გააფართოვონ თავიანთი უფლებამოსილება უნგრეთზე, საფრთხე შეუქმნეს ახალ მონარქია. მონარქია სტაბილიზირდა ლადლის I (1077–1095) და კოლომანის (1095–1116) მეფობის დროს. ამ მმართველებმა ადგილობრივი მოსახლეობის ნაწილის მხარდაჭერით ხორვატია და დალმატია. ორივე რეალმა შეინარჩუნა თავისი ავტონომიური პოზიცია. ლადლისისა და კოლომანის, განსაკუთრებით ბელა II (1131–1141), ბელა III (1176–1196), ენდრიუ II (1205–1235), და ბელა IV (1235–1270) და ბალელას მთის მთიანეთში. შუასაუკუნეების ევროპის ძირითადი უფლებამოსილებები.

არაკულტურული მიწებით, ვერცხლით, ოქროსა და მარილის საბადოებით მდიდარი, უნგრეთი გახდა ძირითადად გერმანული, იტალიური და ფრანგი კოლონისტების სასურველი ადგილი. ეს ემიგრანტები ძირითადად გლეხები იყვნენ, რომლებიც სოფლებში დასახლდნენ, მაგრამ ზოგი იყო ხელოსანი და ვაჭრები, რომლებმაც შექმნეს სამეფოს ქალაქების უმეტესობა. მათ ჩამოსვლამ მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ურბანული ცხოვრების წესის, ჩვევების და კულტურის ჩამოყალიბებაში შუა საუკუნეების უნგრეთში. სასუფევლის ადგილმდებარეობა საერთაშორისო სავაჭრო მარშრუტების გზაჯვარედინზე მხარს უჭერდა რამდენიმე კულტურის თანაარსებობას. ლათინურ ენაზე დაწერილი რომაული, გოთური და რენესანსის შენობები და ლიტერატურული ნაწარმოებები, რომლებიც წარმოადგენენ კულტურის ძირითადად რომაულ კათოლიკურ ხასიათს; მაგრამ ასევე არსებობდა მართლმადიდებელი და თუნდაც არაქრისტიანული ეთნიკური უმცირესობების საზოგადოებები. ლათინური იყო კანონმდებლობის, ადმინისტრაციისა და სასამართლო სისტემის ენა, მაგრამ 'ენობრივ პლურალიზმმა' ხელი შეუწყო მრავალი ენების გადარჩენას, მათ შორის სლავური დიალექტების მრავალფეროვნებას.