ვაიმარის რესპუბლიკა, ოფიციალურად სახელწოდებით გერმანიის რაიხი, იყო გერმანიის მთავრობა 1918 წლიდან 1933 წლამდე, რომლის დროსაც იგი ისტორიაში პირველად იყო კონსტიტუციური ფედერალური რესპუბლიკა;ამიტომ მას ასევე მოიხსენიებენ და არაოფიციალურად გამოაცხადეს, როგორც გერმანიის რესპუბლიკა.სახელმწიფოს არაფორმალური სახელწოდება მომდინარეობს ქალაქ ვაიმარიდან, რომელიც მასპინძლობდა დამფუძნებელ ასამბლეას, რომელმაც დააარსა მისი მთავრობა.პირველი მსოფლიო ომის (1914–1918) განადგურების შემდეგ, გერმანია გამოფიტული იყო და სასოწარკვეთილ ვითარებაში მშვიდობისთვის უჩივლა.გარდაუვალი დამარცხების გაცნობიერებამ გამოიწვია რევოლუცია, კაიზერ ვილჰელმ II-ის გადადგომა, მოკავშირეებისთვის ფორმალური დანებება და 1918 წლის 9 ნოემბერს ვაიმარის რესპუბლიკის გამოცხადება.მის საწყის წლებში რესპუბლიკას აწუხებდა სერიოზული პრობლემები, როგორიცაა ჰიპერინფლაცია და პოლიტიკური ექსტრემიზმი, მათ შორის პოლიტიკური მკვლელობები და ძალაუფლების ხელში ჩაგდების ორი მცდელობა კონკურენტი გასამხედროებული ძალების მიერ;საერთაშორისო დონეზე, მან განიცადა იზოლაცია, შემცირდა დიპლომატიური პოზიცია და სადავო ურთიერთობები დიდ სახელმწიფოებთან.1924 წლისთვის აღდგა დიდი მონეტარული და პოლიტიკური სტაბილურობა და რესპუბლიკა სარგებლობდა შედარებითი კეთილდღეობით მომდევნო ხუთი წლის განმავლობაში;ეს პერიოდი, რომელიც ზოგჯერ ცნობილია როგორც ოქროს ოციანი წლები, ხასიათდებოდა მნიშვნელოვანი კულტურული აყვავებით, სოციალური პროგრესით და საგარეო ურთიერთობების თანდათანობითი გაუმჯობესებით.1925 წლის ლოკარნოს ხელშეკრულებების თანახმად, გერმანია წავიდა მეზობლებთან ურთიერთობების ნორმალიზებისკენ, აღიარა ტერიტორიული ცვლილებების უმეტესი ნაწილი ვერსალის ხელშეკრულებით და მიიღო ვალდებულება არასოდეს წასულიყო ომში.მომდევნო წელს იგი შეუერთდა ერთა ლიგას, რამაც აღნიშნა მისი რეინტეგრაცია საერთაშორისო საზოგადოებაში.მიუხედავად ამისა, განსაკუთრებით პოლიტიკურ მემარჯვენეებში, რჩებოდა ძლიერი და ფართო უკმაყოფილება ხელშეკრულებისა და მათ წინააღმდეგ, ვინც ხელი მოაწერა და მხარი დაუჭირა მას.1929 წლის ოქტომბრის დიდმა დეპრესიამ ძლიერ იმოქმედა გერმანიის სუსტ პროგრესზე;მაღალმა უმუშევრობამ და შემდგომმა სოციალურმა და პოლიტიკურმა არეულობამ გამოიწვია კოალიციური მთავრობის დაშლა.1930 წლის მარტიდან პრეზიდენტმა პოლ ფონ ჰინდენბურგმა გამოიყენა საგანგებო უფლებამოსილებები კანცლერების ჰაინრიხ ბრუნინგის, ფრანც ფონ პაპენის და გენერალ კურტ ფონ შლაიხერის მხარდასაჭერად.დიდმა დეპრესიამ, რომელიც გამწვავდა ბრუნინგის დეფლაციის პოლიტიკით, გამოიწვია უმუშევრობის უფრო დიდი ზრდა.1933 წლის 30 იანვარს ჰინდენბურგმა დანიშნა ადოლფ ჰიტლერი კანცლერად კოალიციური მთავრობის სათავეში;ჰიტლერის ულტრამემარჯვენე ნაცისტურ პარტიას კაბინეტში ათი ადგილიდან ორი ეკავა.ფონ პაპენი, როგორც ვიცე-კანცლერი და ჰინდენბურგის რწმუნებული, უნდა ემსახურა ჰიტლერის კონტროლის ქვეშ;ეს ზრახვები ცუდად აფასებდა ჰიტლერის პოლიტიკურ შესაძლებლობებს.1933 წლის მარტის ბოლოს, რაიხსტაგის ხანძარსაწინააღმდეგო ბრძანებულებამ და 1933 წლის უფლებამოსილმა აქტმა გამოიყენეს აღქმული საგანგებო მდგომარეობა, რათა ახალ კანცლერს ეფექტურად მისცეს ფართო უფლებამოსილება საპარლამენტო კონტროლის მიღმა მოქმედებისთვის.ჰიტლერმა დაუყონებლივ გამოიყენა ეს უფლებამოსილებები კონსტიტუციური მმართველობის შესაჩერებლად და სამოქალაქო თავისუფლებების შესაჩერებლად, რამაც გამოიწვია დემოკრატიის სწრაფი კოლაფსი ფედერალურ და სახელმწიფო დონეზე და შექმნა ერთპარტიული დიქტატურა მისი ხელმძღვანელობით.