იმ დროისთვის, როდესაც საბჭოთა კავშირში მიხეილ გორბაჩოვის რეფორმების პროგრამის გავლენა ბულგარეთში იგრძნობოდა 1980-იანი წლების ბოლოს, კომუნისტები, ისევე როგორც მათი ლიდერი, ზედმეტად უძლურნი გახდნენ, რათა წინააღმდეგობა გაეწიათ ცვლილებების მოთხოვნაზე დიდხანს.1989 წლის ნოემბერში სოფიაში მოეწყო დემონსტრაციები ეკოლოგიურ საკითხებზე და ისინი მალე გადაიზარდა პოლიტიკური რეფორმების ზოგად კამპანიაში.კომუნისტებმა რეაგირება მოახდინეს ჟივკოვის გადაყენებით და მის ნაცვლად პეტარ მლადენოვმა, მაგრამ ამან მათ მხოლოდ მცირე მოსვენება მოუტანა.1990 წლის თებერვალში კომუნისტურმა პარტიამ ნებაყოფლობით დათმო ძალაუფლების მონოპოლია და 1990 წლის ივნისში ჩატარდა პირველი თავისუფალი არჩევნები 1931 წლის შემდეგ.შედეგი იყო კომუნისტური პარტიის მიერ ხელისუფლებაში დაბრუნება, რომელსაც ახლა ჩამოშორდა მისი მკაცრი ფრთა და დაარქვეს ბულგარეთის სოციალისტური პარტია.1991 წლის ივლისში მიღებულ იქნა ახალი კონსტიტუცია, რომელშიც მმართველობის სისტემა დაფიქსირდა როგორც საპარლამენტო რესპუბლიკა პირდაპირი წესით არჩეული პრეზიდენტით და პრემიერ-მინისტრით, რომლებიც ანგარიშვალდებულნი იყვნენ საკანონმდებლო ორგანოს წინაშე.აღმოსავლეთ ევროპის სხვა პოსტკომუნისტური რეჟიმების მსგავსად, ბულგარეთსაც კაპიტალიზმზე გადასვლა იმაზე მტკივნეული აღმოჩნდა, ვიდრე მოსალოდნელი იყო.დემოკრატიული ძალების ანტიკომუნისტურმა კავშირმა (UDF) აიღო თანამდებობა და 1992-1994 წლებში ბეროვის მთავრობამ განახორციელა მიწის და მრეწველობის პრივატიზაცია სახელმწიფო საწარმოებში წილების გაცემის გზით ყველა მოქალაქისთვის, მაგრამ ამას თან ახლდა მასიური უმუშევრობა, როგორც არაკონკურენტუნარიანი. მრეწველობა ჩაიშალა და გამოვლინდა ბულგარეთის მრეწველობისა და ინფრასტრუქტურის ჩამორჩენილი მდგომარეობა.სოციალისტები თავს ასახავდნენ, როგორც ღარიბების დამცველს თავისუფალი ბაზრის გადაჭარბებისგან.ეკონომიკური რეფორმის წინააღმდეგ ნეგატიურმა რეაქციამ საშუალება მისცა ჟან ვიდენოვს BSP-ის თანამდებობა დაეკავებინა 1995 წელს. 1996 წლისთვის BSP-ის მთავრობაც სირთულეებში იყო და იმავე წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში UDF-ის წევრი პეტარ სტოიანოვი აირჩიეს.1997 წელს BSP მთავრობა დაინგრა და UDF მოვიდა ხელისუფლებაში.თუმცა, უმუშევრობა მაღალი იყო და ამომრჩეველი სულ უფრო უკმაყოფილო იყო ორივე მხარით.2001 წლის 17 ივნისს სიმეონ II-მ, ცარ ბორის III-ის ვაჟმა და თავად სახელმწიფოს ყოფილმა მეთაურმა (როგორც ბულგარეთის მეფე 1943 წლიდან 1946 წლამდე), მოიპოვა ვიწრო გამარჯვება არჩევნებში.მეფის პარტიამ - ნაციონალური მოძრაობა სიმეონ II ("NMSII") - მოიპოვა პარლამენტის 240 ადგილიდან 120.სიმეონის პოპულარობა სწრაფად შემცირდა მისი ოთხწლიანი მმართველობის დროს, როგორც პრემიერ-მინისტრი და BSP-მ მოიგო არჩევნები 2005 წელს, მაგრამ ვერ ჩამოაყალიბა ერთპარტიული მთავრობა და მოუწია კოალიციის ძიება.2009 წლის ივლისის საპარლამენტო არჩევნებში ბოიკო ბორისოვის მემარჯვენე-ცენტრისტულმა პარტიამ ბულგარეთის ევროპული განვითარების მოქალაქეები მოიპოვა ხმების თითქმის 40%.1989 წლიდან ბულგარეთში ჩატარდა მრავალპარტიული არჩევნები და მოახდინა ეკონომიკის პრივატიზება, მაგრამ ეკონომიკურმა სირთულეებმა და კორუფციის ტალღამ აიძულა 800 000-ზე მეტი ბულგარელი, მათ შორის ბევრი კვალიფიციური პროფესიონალი, ემიგრაციაში წავიდნენ „ტვინების გადინებაში“.1997 წელს შემოღებულმა რეფორმის პაკეტმა აღადგინა პოზიტიური ეკონომიკური ზრდა, მაგრამ გამოიწვია სოციალური უთანასწორობის ზრდა.1989 წლის შემდეგ პოლიტიკურმა და ეკონომიკურმა სისტემამ პრაქტიკულად ვერ გააუმჯობესა როგორც ცხოვრების დონე, ისე ეკონომიკური ზრდა.Pew Global Attitudes Project-ის 2009 წლის კვლევის მიხედვით, ბულგარელების 76%-მა განაცხადა, რომ უკმაყოფილოა დემოკრატიის სისტემით, 63% ფიქრობს, რომ თავისუფალი ბაზრები არ აუმჯობესებს ადამიანებს და ბულგარელების მხოლოდ 11% ეთანხმება, რომ ჩვეულებრივმა ადამიანებმა ისარგებლეს ცვლილებები 1989 წელს. ^[60] გარდა ამისა, ცხოვრების საშუალო ხარისხი და ეკონომიკური მაჩვენებლები რეალურად უფრო დაბალი იყო, ვიდრე სოციალიზმის დროს 2000-იანი წლების დასაწყისში (ათწლეული).^[61]ბულგარეთი გახდა ნატოს წევრი 2004 წელს, ხოლო ევროკავშირის წევრი 2007 წელს. 2010 წელს იგი გლობალიზაციის ინდექსში 181 ქვეყნიდან 32-ე ადგილზე იყო (საბერძნეთსა და ლიტვას შორის).სიტყვისა და პრესის თავისუფლებას მთავრობა პატივს სცემს (2015 წლის მდგომარეობით), მაგრამ ბევრი მედია საშუალება ექვემდებარება მთავარ რეკლამის განმთავსებლებსა და მფლობელებს პოლიტიკური დღის წესრიგით.^[62] ქვეყნის ევროკავშირში გაწევრიანების შემდეგ შვიდი წლის შემდეგ ჩატარებულმა გამოკითხვებმა აჩვენა, რომ ბულგარელების მხოლოდ 15% ფიქრობს, რომ მათ პირადად ისარგებლეს წევრობისგან.^[63]