تهاجم آنگلو نورمن به ایرلند

تهاجم آنگلو-نورمن به ایرلند، که در اواخر قرن دوازدهم آغاز شد، یک لحظه مهم در تاریخ ایرلند بود، که آغازگر بیش از 800 سال دخالت مستقیم انگلیس و بعداً بریتانیا در ایرلند بود.این تهاجم با ورود مزدوران آنگلو-نورمن، که به تدریج مناطق وسیعی از زمین را فتح کردند و به دست آوردند، حاکمیت انگلیس را بر ایرلند تثبیت کردند، که گفته می شود توسط گاو پاپ Laudabiliter تایید شده بود.در ماه مه 1169، مزدوران انگلو نورمن به درخواست دیارمیت مک مورچادا، پادشاه مخلوع لینستر، در ایرلند فرود آمدند.دیارمیت در تلاش برای به دست آوردن سلطنت خود، از نورمن ها کمک گرفت، که به سرعت به او کمک کردند تا به هدف خود برسد و شروع به حمله به پادشاهی های همسایه کرد.این مداخله نظامی توسط هنری دوم پادشاه انگلستان، که دیارمیت به او قسم خورده بود وفاداری کرده بود و در ازای کمک قول داده بود، انجام شد.در سال 1170، نیروهای اضافی نورمن به رهبری ریچارد «استرانگبو» دکلر، ارل پمبروک، وارد شدند و شهرهای کلیدی اسکاندیناوی-ایرلندی، از جمله دوبلین و واترفورد را تصرف کردند.ازدواج استرانگ باو با دختر دیارمیت، آئوفی، ادعای او را نسبت به لینستر تقویت کرد.پس از مرگ دیارمیت در ماه مه 1171، استرانگبو مدعی لینستر شد، اما قدرت او توسط پادشاهی ایرلند مورد اعتراض قرار گرفت.با وجود ائتلافی به رهبری پادشاه اعظم Ruaidrí Ua Conchobair که دوبلین را محاصره کرد، نورمن ها توانستند بیشتر قلمروهای خود را حفظ کنند.در اکتبر 1171، پادشاه هنری دوم با ارتش بزرگی در ایرلند فرود آمد تا بر نورمن ها و ایرلندی ها کنترل داشته باشد.هنری با حمایت کلیسای کاتولیک روم، که مداخله او را وسیله ای برای اعمال اصلاحات مذهبی و جمع آوری مالیات می دانست، استرانگبو لینستر را به عنوان یک شاه نشین اعطا کرد و شهرهای اسکاندیناوی-ایرلندی را به عنوان تاج پادشاهی معرفی کرد.او همچنین برای اصلاح کلیسای ایرلند، سینود کشل را تشکیل داد.بسیاری از پادشاهان ایرلندی تسلیم هنری شدند، به احتمال زیاد امیدوار بودند که او گسترش نورمن را مهار کند.با این حال، اعطای میث توسط هنری به هیو دی لیسی و سایر اقدامات مشابه، تداوم درگیری های نورمن-ایرلندی را تضمین کرد.با وجود معاهده ویندزور در سال 1175، که هنری را به عنوان فرمانروای سرزمین های فتح شده و روایدری را به عنوان فرمانروای بقیه ایرلند به رسمیت شناخت، جنگ ادامه یافت.لردهای نورمن به فتوحات خود ادامه دادند و نیروهای ایرلندی مقاومت کردند.در سال 1177، هنری پسرش جان را به عنوان "ارباب ایرلند" اعلام کرد و اجازه گسترش بیشتر نورمن را صادر کرد.نورمن ها ارباب ایرلند، بخشی از امپراتوری آنژوین را تأسیس کردند.ورود نورمن ها به طور قابل توجهی چشم انداز فرهنگی و اقتصادی ایرلند را تغییر داد.آنها شیوه های کشاورزی جدیدی را معرفی کردند، از جمله یونجه سازی در مقیاس بزرگ، درختان میوه کشت شده، و نژادهای جدید دام.استفاده گسترده از ضرب سکه که توسط وایکینگ ها معرفی شد، بیشتر توسط نورمن ها ایجاد شد و ضرابخانه ها در شهرهای بزرگ کار می کردند.نورمن ها همچنین قلعه های متعددی ساختند و سیستم فئودالی را متحول کردند و سکونتگاه های جدیدی را ایجاد کردند.رقابت ها و اتحاد بین نورمن ها با اربابان ایرلندی مشخصه دوره پس از فتح اولیه بود.نورمن ها غالباً از لردهای گیلکی که با متحدان رقبای خود رقابت می کردند و سیستم سیاسی گیلکی را دستکاری می کردند، حمایت می کردند.استراتژی هنری دوم برای ترویج رقابت بین نورمنی به او کمک کرد تا زمانی که درگیر امور اروپا بود، کنترل خود را حفظ کند.اعطای میث به هیو دی لیسی برای متعادل کردن قدرت استرانگبو در لینستر، نمونه ای از این رویکرد بود.دی لیسی و دیگر رهبران نورمن با مقاومت مداوم پادشاهان ایرلند و درگیری های منطقه ای مواجه شدند که منجر به بی ثباتی مداوم شد.پس از خروج هنری دوم در سال 1172، جنگ بین نورمن ها و ایرلندی ها ادامه یافت.هیو دی لیسی به میث حمله کرد و با مخالفت پادشاهان محلی روبرو شد.درگیری ها و اتحاد بین نورمن ها با اربابان ایرلندی ادامه یافت و چشم انداز سیاسی را بیشتر پیچیده کرد.نورمن ها تسلط خود را در مناطق مختلف تثبیت کردند، اما مقاومت همچنان ادامه داشت.در اوایل قرن سیزدهم، ورود بیشتر مهاجران نورمن و ادامه مبارزات نظامی، کنترل آنها را تثبیت کرد.توانایی نورمن ها برای انطباق و ادغام با جامعه گیلیک، همراه با قدرت نظامی آنها، تسلط آنها را در ایرلند برای قرن های آینده تضمین کرد.با این حال، حضور آنها همچنین زمینه ساز درگیری های پایدار و تاریخ پیچیده روابط انگلیس و ایرلند شد.