У дыпломе ад 26 ліпеня 1324 г. венгерскі кароль Карл I называе Басараба «нашым ваяводам Валахіі», што паказвае на тое, што ў той час Басараб быў васалам караля Венгрыі.^[62] Аднак у хуткім часе Басараб адмовіўся прызнаць сюзерэнітэт караля, таму што ні ўзрастаючая ўлада Басараба, ні актыўная знешняя палітыка, якую ён праводзіў на поўдні, не маглі быць прымальнымі ў Венгрыі [62] .^[63] У новым дыпломе ад 18 чэрвеня 1325 г. кароль Карл I згадвае яго як «Басараба Валахіі, нявернага святой кароне караля» (Bazarab Transalpinum regie corone infidelem).^[64]Спадзеючыся пакараць Басараба, кароль Карл I распачаў ваенную кампанію супраць яго ў 1330 г. Кароль разам са сваім войскам рушыў у Валахію, дзе, здавалася, усё было спустошана.Не здолеўшы скарыць Басараба, кароль загадаў адступіць праз горы.Але ў доўгай і вузкай даліне венгерскае войска было атакавана румынамі, якія занялі пазіцыі на вышынях.Бітва, названая бітвай пры Посаде, працягвалася чатыры дні (9-12 лістапада 1330 г.) і стала катастрофай для венграў, паражэнне якіх было сакрушальным.^[65] Кароль змог выратавацца толькі пасля таго, як абмяняўся сваім каралеўскім гербам з адным са сваіх вассалаў.^[66]Пасадская бітва стала пераломным момантам у венгерска-валашскіх адносінах: хоць на працягу XIV стагоддзя каралі Венгрыі яшчэ не раз спрабавалі кіраваць валашскімі ваяводамі, але гэта ім удавалася толькі часова.Такім чынам, перамога Басараба незваротна адкрыла Валашскаму княству шлях да незалежнасці.