Буйныя ваенныя паразы, такія як бітва пры Кёніггрэцы ў 1866 г., прымусілі імператара Іосіфа пагадзіцца на ўнутраныя рэформы.Каб супакоіць венгерскіх сепаратыстаў, імператар заключыў з Венгрыяй раўнапраўнае пагадненне, аўстра-венгерскі кампраміс 1867 года, заключаны Ферэнцам Дэакам, паводле якога паўстала дуалістычная Аўстра-Венгрыя.Абодва дзяржавы кіраваліся асобна двума парламентамі з дзвюх сталіц, з агульным манархам і агульнай знешняй і ваеннай палітыкай.Эканамічна імперыя ўяўляла сабой мытны саюз.Першым прэм'ер-міністрам Венгрыі пасля кампрамісу стаў граф Д'юла Андрашы.Старая венгерская канстытуцыя была адноўлена, і Франц Іосіф быў каранаваны каралём Венгрыі.Аўстра-Венгрыя была другой па велічыні краінай у Еўропе пасля Расіі.Яе тэрыторыі ў 1905 годзе ацэньваліся ў 621 540 квадратных кіламетраў (239 977 квадратных міль) ^[72] . Пасля Расіі і Германскай імперыі гэта была трэцяя па колькасці насельніцтва краіна ў Еўропе.Эпоха засведчыла значнае эканамічнае развіццё вёскі.Раней адсталая венгерская эканоміка стала адносна сучаснай і індустрыялізаванай да пачатку 20-га стагоддзя, хоць сельская гаспадарка заставалася дамінуючай у ВУП да 1880 года. У 1873 годзе старая сталіца Буда і Обуда (старажытная Буда) былі афіцыйна аб'яднаны з трэцім горадам, Пешт , стварыўшы такім чынам новы мегаполіс Будапешт.Пешт ператварыўся ў адміністрацыйны, палітычны, эканамічны, гандлёвы і культурны цэнтр краіны.Тэхнічны прагрэс паскарае індустрыялізацыю і урбанізацыю.ВУП на душу насельніцтва рос прыкладна на 1,45% у год з 1870 па 1913 год, у параўнанні з іншымі еўрапейскімі краінамі.Вядучымі галінамі прамысловасці ў гэтай эканамічнай экспансіі былі электраэнергетыка і электратэхніка, тэлекамунікацыі і транспарт (асабліва будаўніцтва лакаматываў, трамваяў і суднаў).Ключавымі сімваламі прамысловага прагрэсу сталі канцэрн Ganz і завод Tungsram.У гэты перыяд былі створаны многія дзяржаўныя інстытуты і сучасныя адміністрацыйныя сістэмы Венгрыі.Перапіс насельніцтва Венгрыі ў 1910 г. (за выключэннем Харватыі) зафіксаваў размеркаванне насельніцтва: венгры — 54,5 %, румыны — 16,1 %, славакі — 10,7 % і немцы — 10,4 %.^[73] Рэлігійнай канфесіяй з найбольшай колькасцю прыхільнікаў быў рымскі каталіцызм (49,3%), за якім ішлі кальвінізм (14,3%), грэка-праваслаўе (12,8%), грэка-каталіцтва (11,0%), лютэранства (7,1%) і юдаізм (5,0%)