Веймарская рэспубліка, афіцыйна названая Германскім рэйхам, была ўрадам Германіі з 1918 па 1933 гады, падчас якога яна ўпершыню ў гісторыі была канстытуцыйнай федэратыўнай рэспублікай;таму яна таксама называецца і неафіцыйна абвяшчаецца Германскай рэспублікай.Неафіцыйная назва штата паходзіць ад горада Веймар, дзе праходзіў устаноўчы сход, які заснаваў урад.Пасля разбурэнняў Першай сусветнай вайны (1914–1918 гг.) Германія была знясіленая і патрабавала міру ў адчайных абставінах.Усведамленне немінучай паразы выклікала рэвалюцыю, адрачэнне кайзера Вільгельма II, афіцыйную капітуляцыю перад саюзнікамі і абвяшчэнне Веймарскай рэспублікі 9 лістапада 1918 года.У першыя гады Рэспубліку чакалі сур'ёзныя праблемы, такія як гіперінфляцыя і палітычны экстрэмізм, у тым ліку палітычныя забойствы і дзве спробы захопу ўлады ваенізаванымі фармаваннямі;на міжнародным узроўні яна пацярпела ад ізаляцыі, аслабленага дыпламатычнага статусу і спрэчных адносін з вялікімі дзяржавамі.Да 1924 г. у значнай ступені была адноўлена валютная і палітычная стабільнасць, і наступныя пяць гадоў рэспубліка перажывала адносны росквіт;гэты перыяд, часам вядомы як залатыя дваццатыя гады, характарызаваўся значным культурным росквітам, сацыяльным прагрэсам і паступовым паляпшэннем знешніх адносін.У адпаведнасці з Лакарнскімі дагаворамі 1925 года Германія рухалася да нармалізацыі адносін са сваімі суседзямі, прызнаючы большасць тэрытарыяльных змяненняў у адпаведнасці з Версальскім дагаворам і абавязаўшыся ніколі не ўступаць у вайну.У наступным годзе яна ўступіла ў Лігу Нацый, што адзначыла яе рэінтэграцыю ў міжнародную супольнасць.Тым не менш, асабліва ў правым палітычным асяроддзі, заставалася моцнае і шырока распаўсюджанае крыўда супраць дамовы і тых, хто яе падпісаў і падтрымаў.Вялікая дэпрэсія кастрычніка 1929 г. сур'ёзна паўплывала на нязначны прагрэс Германіі;высокае беспрацоўе і наступныя сацыяльныя і палітычныя хваляванні прывялі да распаду кааліцыйнага ўрада.З сакавіка 1930 года прэзідэнт Паўль фон Гіндэнбург выкарыстаў надзвычайныя паўнамоцтвы, каб падтрымаць канцлераў Генрыха Брунінга, Франца фон Папена і генерала Курта фон Шлейхера.Вялікая дэпрэсія, якая ўзмацнілася палітыкай дэфляцыі Брунінга, прывяла да большага ўсплёску беспрацоўя.30 студзеня 1933 года Гіндэнбург прызначыў Адольфа Гітлера канцлерам, які ўзначаліў кааліцыйны ўрад;Ультраправая нацысцкая партыя Гітлера займала два з дзесяці месцаў у кабінеце.Фон Папен, як віцэ-канцлер і давераная асоба Гіндэнбурга, павінен быў трымаць Гітлера пад кантролем;гэтыя намеры моцна недаацанілі палітычныя здольнасці Гітлера.Да канца сакавіка 1933 г. Дэкрэт аб пажары Рэйхстага і Дазваляльны акт 1933 г. выкарысталі ўяўнае надзвычайнае становішча, каб фактычна даць новаму канцлеру шырокія паўнамоцтвы дзейнічаць па-за парламенцкім кантролем.Гітлер неадкладна выкарыстаў гэтыя паўнамоцтвы, каб перашкодзіць канстытуцыйнаму кіраванню і прыпыніць грамадзянскія свабоды, што прывяло да хуткага краху дэмакратыі на федэральным узроўні і на ўзроўні штатаў і да стварэння аднапартыйнай дыктатуры пад яго кіраўніцтвам.